A Phantom's Heart

Chapter 5: Flicker of Memories

Dorothy's POV

"H-hindi ko na kasalanan yun! It's your fault, y-you attacked m-me!"

Nag-angat siya ng tingin sa akin. Nangunot ang noo ko at mukhang siya rin. Tinabingi ko ang ulo at pinasadahan ng isa pang tingin ang mukha niya.

His menacing brown eyes pierced into my eyes as if looking deep into my soul. No pun intended.
My eyes drifted down to his lips. Napalunok ako bigla. Naririnig ko ang malakas na tibok ng puso ko. Parang nagliwanag din ang paligid ko pero sa kanya lang ang tingin ko.

"Why are you staring, huh?"

Umangat ang kilay ko at umiwas ng tingin. Hindi ko namalayan na pinipigilan ko palang huminga. Hooh!.

Nanatili siya sa sahig. Paanong napadpad 'tong lalakeng 'to dito at paanong nakikita niya ako?

Nag-angat na lamang ako sa bahay kong nasunog na. My heart hurts on the sight of my burnt house.

Parang paulit-ulit na pinipiga ang puso ko.

"Ack-"

Nagbaba ako ng tingin nang dumaing ang lalaki sa harap ko. He's clenching his chest where his heart is. Umamang ang bibig ko at ambang lalapit sa kanya.

But he glared at me. "tsk."

I feel uncomfortable around him. Parang may something na gusto akong palapitin sa kanya pero hindi rin siya dapat lapitan...

Tumikhim ako at nilibot ang tingin. "What are you doing here? Di mo ba alam na trespassing ka sa lupaing 'to?"

Inismiran niya ako at nilibot ang tingin. "Lupa? Please tell to the owner that he or she is so stupid to choose this place and build a ---" tinuro niya ang bahay ko, "---such a crappy house."

Teka lang. Mukhang nagpantig ata tenga ko. If only look can kill, he's buried six feet under the ground right now.

My lover and I doesn't have a choice. As far as I remember, we were running from something. Maybe we eloped? Napailing ako sa isipan.

Gumusot ang mukha ko. This frustrates me more. Saan ako ngayon hahanapin ng taong hinihintay ko? My heart and my life depends on this house. Ano mang oras mula ngayon ay makakaramdam ako ng pagkukulang sa akin. Nawawala rin ang singsing ko.

"Tho, this house looks familiar."

Nagtatakang tumingin ako sa kanya. "Pardon?" bigla akong kinabahan.

"Perhaps, it's the likes of the things I insult. This world is full of resentful existence."

Bwiset! "May you add yourself there, bastard!"

Padabog ko siyang tinalikuran. Legit na naiinis na 'ko! How dare him insult my lovely house?! Kahit na dumaan pa ang mahabang panahon at mas lalo pang pumangit ang bahay na 'to, it is the sentimental value that makes it beautiful for me.

Palibhasa mukhang mayaman. Baka sa mansion nakatira---may hacienda, gano'n. Wala na akong pakielam kung nakikita niya ako. Bahala siya sa buhay niya. His first impression sucks.

Well, partly.

"But I went at the right place."

Natigil ako sa paghahakbang. Sinilip ko lang siya.

Wind blows as well as his hair. Natamaan na rin ng sinag ng araw ang kanyang mukha habang nakatingala sa bahay ko. Particularly, above my house.

I had the chance to look onto his features more. Nalulungkot ako na ewan.

Hindi ko namalayang nakatingin na rin siya sa akin. I did not bother to look away. Nahuli naman na niya ako.

"You said you live here?"