KİMSESİZ

1.Bölüm

Siz hiç yanlız kaldınız mı?

"İşte ben kaldım hemde yapayalnız kimsesiz"

O zaman o kadar kötü olmuştum ama bunu kimse anlamamıştı.

Sadece ben biliyordum yani aslında tam da yanlız deyildim çünkü onlar konuşurken duymuştum.

Onlar kim mi onları siz daha sonra öğreneceksiniz. Şimdi sadece size o anki ruh halim den bahsedeceğim.

İşte o anki ruh halim: Onları duyduğumda bütün her şeyimin bittiğini sandım aslında

# herşeyim dediğime bakmayın benim her şeyim AİLEM yani başka ne olabilirdi ki?

Zaten 5 yaşındaki bir çocuğun her şeyi ne olabilir ki ya oyuncaklarıdır yada ailesidir.

Demi yani, işte benimde her şeyim AİLEM

Ama ya ailem beni bırakırsa diye düşünmekten kendime gelemiyorum.

Onları duyduğumdan itibaren bu düşünceden kurtulamıyorum.

İşte size onlar diye bahsettiğim kişiler annen ve babamdı, 😂

Siz şimdi diyeceksiniz hadi ama Duru 5 yaşındaki bir çocuğun aklına böyle düşünceler gelir mi? hiç ;

Tabi ki de gelmez anne ve babası kavga ettikleri için kendini bırakıp gidiceğini hangi 5 yaşındaki bir çocuğun aklına gelir ki?

İşte benim aklıma gelir. Böyle detaylı düşünceler

Çünkü ben herşeyi detaylı düşünen; # Duru'yum #

Tabiki her şeyi çok detaylı düşünmemin bir nedeni var.

Ama size bunu şimdi değil kitabın sonlarında açıklayacağım.

Şimdi size biraz anne ve babamın kavgasından bahsedeceğim.

Benim ailem çok geniş bir aile yani dedem, babaannem ve amcamın ailesi hep birlikte yaşıyoruz.

Bu yüzden de evimiz kocaman.

Ama bu kocaman evde hiç kimse mutlu değil.

Çünkü herkes birbirinden nefret ediyordu.

#"Annem ise geniş aileyi sevmiyordu." #

Bu yüzden de bu evde yaşamak istemiyordu.

Ve bu babama başka eve taşınalım hem rahat rahat yaşarız demişti.

Babam ise anneme ne dedi dersiniz.

Eğer ailemle yaşamak istemiyorsan istediğin zaman istediğin yere gidersin dedi.Beni de Duru'yu da unut.

Duru'yu bir yere götüremezsin dedi. Annem ise hafta sonu geliceğini ve istediği zaman gelip Duru'yu görücem Duru ile görüşmeme karışamazsın dedi.

Biliyor musunuz o an babamın annem gitmesin diye birşey yapmasını isterdim ama maalesef babam hiç bir şey yapmadı.
Annem ise odama geldi.

Durum bebeyim benim şuan seni burada bırakmam lazım Duru ama beni büyüdüğünde anlıyacağına eminim kızım biz babanla anlaşamıyoruz.

Duru ben bu eve alışamadım senin için denedim Durucum ama olmadı

kızım benim yaşadığım hayatla burası çok farklı kızım ama hafta sonları hep gelicem yanına sende gelirsin istediğin zaman gelirsin .

Annem toparlanmaya başladı.

Ben ise çaresizce ağlıyordum.

Elimden başka birşey gelmiyordu.

Annem beni biricik kızını bırakıyordu.

Kendi hayatını seçmişti beni
annem rahatlığı için bırakmıştı.

Neymiş buraya geldiği için mesleğini bırakmış, istediği saatte dışarı çıkamıyormuş, rahat yaşayamıyormuş, İşte beni bunlar için bırakıp gitti.

Yani anlamıyorum insan çocuğunu bırakıp gider mi hiç #
İşte ben 5 yaşında kendime bir söz verdim ben büyüdüğümde asla çocuğumu bırakmıyacaktım ne olursa olsun sonunda ölüm bile olsa çocuğumu annesiz koymuyacaktım.

Benim yaşadığım duyguyu yaşamasına izin vermiceğim.

Çünkü annem gitti an kendime gelemedim.

Hiç kimseyle konuşmadım.

BABAMLA BİLE

Çünkü babama da kırgınım annemin gitmesine izin verdiği için, ailemiz için çabalamadığı için kızgınım en azından annemin burda kalması için bir şey yapabilirdi.

Ama meğerse babamın da hiç umrunda değilmişim. Bunu çok ama çok sonra fark etmedim. Aslında, 😔😑