Dabi... Kül Demektir

4 yaşındayken

Ben Touyo todoroki.

2 numaralı kahraman endeavor'un en büyük oğluyum.

Siz ona 2 numara diyebilirsiniz ama o benim gözümde 1 numara.

Onu haberlerde görmüştüm. Kötü adamlara karşı ateşlerini hiç tereddüt etmeden saldırıyordu. Ona hayrandım; onun ciddi duruşu, korkusuz yüzü ve kendinden emin pozu neden insanlar onu sevmiyordu ki anlamıyordum.

Gün saat 07.28

Babamın işe gidiş saati....

Hafta sonu ama ben onu yolcu edebilmek için o saate kalktım ve onun için kapıyı açtım. Yine o ciddi ifadesini bozmadan paltosunu giydi ve aynanın karşısında boynuna atkısını  bağlarken ben de aynadan onun yüzüne bakıyordum. Bir süre sonra beni fark ettikten sonra bir süre yüzüme baktı ben ise yüzümde ki gülümsemeyi olabildikçe tatlı göstermeye çalışırken ona arkamda sakladığım resmi gösterdim onun için dün yatmadan önce çizmiştim.

Touyo: baba bak !.

Enji: ehm, sağol Touyo.

Touyo: beğendin mi ?.

Enji: evet.

Deyip gülümsedi ve başımın saçlarını okşadı. Onu böyle yaparken görmek beni mutlu ediyordu. Ve resmimi beğenmişti bu beni sanırım dünyanın en iyi evlâdı yapardı değil mi ?

Onun gözden kaybolana kadar el salladım havanın ne kadar soğuk olduğunu umursamadan. Ama gerçekten keşke atkımı taksaydım hava buz gibi.

Rei: Touyo geç içeri üşüyeceksin.

Touyo: tamam.

Rei: ah hafta sonu hiç üşenmiyor musun bu saate kalkmaya ?

Touyo: hayır anne..... anne biliyor musun babam ona çizdiğim resmi beğendi.

Rei: beğendi ha doğrusu şaşırdım.

Touyo: anne ben kahraman olmak istiyorum. Ve benliğim çıkınca babam gibi olacağım.

Rei: merak etme çocuğum büyüdükçe düşüncelerin değişir ama şimdilik hadi annene kahvaltıyı hazırlamak için yardım et.

Touyo: tamaaam.

Annemin elini tutarak mutfağa geçince annem kullanacağı eşyaları çıkarıp yemeği yapmaya başlamışken ben de benden istediklerini ona veriyor ve sofraya kahvaltılıkları koyuyordum.

Annem bir ev hanımıydı ve ısrarları sonucu evde çalışan hizmetçiyi kovdurmuştu. Canı  sıkıldığından ev işleri kendisi yapmak istemişti. Doğrusu ben de buna sevindim çünkü o sarışın kadın babama çok yakındı ve ben kıskanmaya başlamıştım.

Sofranın son hazırlıkları yapılırken annemin isteği ile ablamı uyandırmaya gittim. Onun odasına girdiğim zaman yatağında horlayarak uyuduğunu gördüm. Keşke telefonum olsa da videosunu çekseydim.

Onu tatlı bir şekilde uyandırmak yerine hemen onun üzerine atladım. Şok içinde uyanırken ben de onun yüzünde oluşan komik surata gülüyordum. Ben kahkaha attıkça sinirlenen ablamın yüzüne özür öpücükleri verirken artık beni yataktan atınca sofraya kadar yarıştık.

Ben de 6 yaşında olsaydım ben de kazanırdım.

Hep birlikte kahvaltımızı yaparken küçük kardeşimin ağlama sesleri gelmeye başlamıştı, çok rahatsız edici.

Bu ağlama sesine neden dayanıyoruz ki, eğer evdekileri rahatsız etmeye devam edecekse gitmeli bence. Ben komşuları rahatsız edecek kadar gürültü yapamıyorsam o da yapmamalı öyle değil mi ? Neden buna katlanmak zorundayız anlamıyorum.