SEN BENİM NEFESİMSİN

SBN/33🎈

Gözlerimi açıp kapatmak bile o kadar zor geliyordu ki. Ebru söylemişti zor bir doğum olacağını ama yaşamak düşünmekten çok daha zor tabiki. Ama ne yalan söyleyeyim bebeğim kucağıma verildiği an hiç bir ağrı kalmamıştı sanki vücudumda. Onun kokusunu almak pespembe dudaklarına yemyeşil gözlerine bakmak dünyadan soyutlamıştı beni sanki.

Oğlumu benim kucağımdan almış hazırlamak için götürmüştü hemşire. Ondan ne kadar ayrılmak istemesemde çok kısa bir süre sonra yanımda olacağını bilmek rahatlatıyordu içimi.

Hemşireler beni odaya aldıklarında birazdan burasının dolacağını düşününce gülümsedim. Bütün sevdiklerimin burada olduğunu biliyorum. Derin bir nefes alıp pencereye odaklandığım sırada hemşire odadan çıkarken bütün ailem parlayan gözleriyle yanıma geldi. Selim bi elimi annem bir elimi tutarken bende heyecanlanmıştım.

"Güzelim iyi misin"dedi Selim saçlarımı okşarken.

"Çok iyiyim... Çok güzel Selim hayallerimdekinden daha güzel" Gözlerimin dolmasını engelleyemiyordum.

"Tahmin bile edemiyorum"dedi ve kocaman gülümsedi.

"Annecim..."
Annem dolu gözleriyle konuşmaya çalıştı.
"Annemi oldun şimdi sende. Benim canımın canı mı oldu"

Gözümden akan yaşları tutmaya çalışmadım. En güzel günümüz bugün bizim.

"Evet sende anneanne oldun 47 yaşında"dedim ve gülümsedim.

Odada ki herkes gülerken annem gözlerini sildi.

"Aman yaşımızı söylemesen olmuyor"
Benim gülümsemem biraz daha büyürken odada gözlerimi gezdirdim.
Meryem anneler dışında herkes buradaydı.

"Annemler yolda, haberi aldıkları gibi yola çıktılar birazdan iner uçakları"

Selim sanki aklımı okumuş gibi konuştu. Bu adam beni benden daha iyi tanıyor resmen.

Babam koltuğa oturmuş gözyaşları içinde bana bakıyordu.

"Babam"
Ağlıyor oluşu içimi acıtırken bunun mutluluktan olduğunu bilmek rahatlatıyordu beni.

Ayağa kalkıp yanıma geldi ve anlıma uzun bir öpücük bıraktı.

"Teşekkür ederim güzel kızım. Canıma can eklediğin için teşekkür ederim"diye fısıldadı kulağıma.

Benim gözlerimde ki yaşlara yenileri eklenirken Selim söze atladı.

"Eee nerde benim oğlum görmek istiyorum artık"dedi sabırsızca.

"Hemşire hazırlayıp getircem dedi ya olum sakin ol bi"

Selim Aras'a sinirli bakışlarını gönderirken bir yandan da söylendi.

"Getirsin ben hazırlarım onu ayrı tutuyor resmen bizi kavuşmamıza engel oluyor"

Ciddi ciddi sinirlenmeye başladığında odanin kapısı tıklatıldı ve bebeğimizle birlikte hemşire içeriye girdi.

"Al bak geldi işte"dedi Ahsen gülümseyerek ve o da herkes gibi Yağız'a odaklandı.

Bebeğim ağlarken susturmak için kimse bir şey yapmıyordu. Herkese kal gelmişti sanki.

"Bu bizim mi yani, benim yeğenim mi bu"
Abim büyülenmiş gözlerini ondan ayıramazken hemşire benim kucağıma bıraktı.

Gözlerim Selim'e kaydığında onu ilk defa böyle görüyordum. Şaşkın, heyecanlı, mutlu ve ne yapacağını bilemez bir şekilde.Konuşamıyordu bile.