Love or Duty

Love or Duty 1

CLAIRE's POV

Hmm... napamulat ako at napalinga-linga kung nasaan ako. I'm still sa bahay at nasa room ko ako so that only mean na isa lang itong dream.

Bumangon ako at doon ko lang napagtanto na basa ako ng pawis and must be because of my dream.

I'd say that dream is a noghtmare yet not at the same time.

It's been a decade ng mapanaginipan ko ulit ang pangyayaring iyon. Always ako binabangnungot gabi-gabi at di makalabas ng di nangangamba o inaatake ng trauma kaya iniluwas ako ni dad ng bansa.

For six years di ako nakaapak ng Pinas because of my fears then later, four years na akong labas-masok ng pilipinas after ko malabanan ko ang trauma ko.

24 na ako at ngayon lang ulit ko napanaginipan ang nangyari noon...

Yes, nangyari because that happened at matagal ko ng nakalimutan at ayaw ko ng alalahanin pa ito!

After all who would want to recall a memory kung saan ako nahostage ng ng lalaking pumatay sa isang senator noon?

Yon lang natatandaan ko noon but now may iba na sa panaginip. Buo ko na itong napanaginipan ng di nagigising.

Now I remember di ako maliligtas at mabubuhay if it were not for that kid.

Napaitingin ako sa window kung saan nakapasok ang sinag ng araw kaya bumangon na ako at lumabas sa sarli kong balkunahe.

Now I'm here sa Pilipinas at kadadating ko lang two days ago.

I forgot about that kid even the kid's face I can't even remember it.

Hmm... that's why pala kaya nagtataka ako at ang pamilya ko why that old little denim jacket is very important to me.

Griffin J...

That was what written at the back of that little jacket at may may nakaukit din doon na larawan ng isang mythologic creature ng griffin.

It must be a custom made denim jacket or di lang talaga sa akin sinabi ng batang iyon ang pangalan nya...

Natawa ako sa isiping iyon because at the very early age napakamahinalang tao na nya kaya ang cold ng pakikitungo nya sa akin base na rin sa napanaginipan ko.

How is that kid now?

Nalungkot ako ng maalala kong that kid is an orphan and has no relatives anymore...

Nanlaki ang mga mata ko when I realized something...

I'm such a stupid and ungreatful person! Ni hindi ko sya binalikan at pasalamatan man lang!

Napahawaka ako sa dibdib ko at medyo nagpanic ako when I can't find the necklace na bigay sa akin ni grandma.

"Wait!" Patakbong lumapit ako at pigil sa kanya.

This time nakikita ko na ang iritasyon sa mata nya na nagsasabing 'ano na naman ba?' at 'bilisan mo aalis na ako' look.

Agad kong inalis ang kuwentas ko... my precious one... a diamond sapphire tear shaped one and it was laced in a white gold lace.

"Here... take this." Sabi ko sa bata.

But the kid only looked at me then turn around to walk away.

"Di na kailangan." Rinig kong sabi nya.

"Claire!" Rinig kong may tinatawag na ako sa likod ng akma akong magsasalita sa bata.

Hinawakan ko ulit ang kamay nya bago pa ito makalayo.

"Take this... and I'll be back for it." Sabi ko na lang at nagbigay ng isang halik sa pisngi ng bata.