Kimsesizler

Kaçmaktan Başka Çarem Yok

Abimin zulümü, annemin sessizliği, insanların bakışları... Kaldıramıyorum artık ben ailemle mutlu yaşayacaktım, abla olacaktım kardeşlerime... Ama kimse izin vermiyor hayat çok zor yaşamamı bile istemiyor belli ki.  Abim Uğur'dan sonra köye haber saldı. İlk istemeye gelene verecekmiş beni. Bunu duymamla kararımı vermem bir oldu. Madem ailem bana ailelik yapmayacak benimde onlara evlatlık yapmamı gerektiren bir durum yok. Bütün gece düşündüm nasıl geldiysem öylede gitmeliydim. Ama abim bişeyler anlamış olacak ki sürekli dövüyor beni. En sonunda eline kabloyu aldı sen istedin bunu diyerek boğazıma doladı nefes alamıyordum. İyi olmuştu aslında ölmek tek kurtuluştu. Ama annem araya girdi beni kurtardı neden kurtardı ki ne güzel bu hayatın kötülüklerinden kurulacaktım. Annemin kurtarmasıyla benim evden kaçmam bir oldu. Kız başıma yalın ayakla koşmaya başladım nefes alamıyordum madem ki oda babasına benzedi bize hayatı zehir edecek onunda yeri babası gibi dört duvar olmalı... Nefes nefese karakola gittim. Polisler ayağımda ayakkabı olmadığını görünce hemen bir ayakkabı ve Soba getirdiler çünkü karda yalın ayak koştuğumdan ayaklarım morarmıştı. Sobanın sıcaklığı beni kendime getirmişti. Olayı anlattım ardından annem abim karakola getirildi. Abimde annemde bana düşman gibi bakıyorlardı. Ama benim suçum yoktu ki. Abimden şikayetçi olmadım ama yurttan kaçtığım için o ildeki yurda götürüldüm. Annemi ailemi özlüyor okula da gidemiyordum. Birgün telefonum çaldı. Arayan annemdi gel abin gitti dedi. Mutluluktan ne yapacağımı şaşırdım hemen çıktım yurttan kimseye bişey demeden evime gittim. Artık eski mutlu günlerimiz geri dönmüştü. Taa ki kapımızın sertçe çalınmaya başlamasına kadar. Evde kimseden ses çıkmıyordu annem susmamazı söyleyip diğer odaya geçmemizi söyledi.