Adopted By 5SOS

Chapter 8 (In het ziekenhuis)

Chapter 8

Complete duisternis.

Dat is wat ik kon 'zien'. Ik hoorde vaag een paar stemmen. Maar de woorden kon ik niet verstaan.

Wat is er gebeurt? Waar was ik?

Gedachtens schoten door mijn hoofd. Wat is er aan de hand? Ik kan niks zien! Ik was doodsbang.

Was ik dood? Ik kan geneens herinneren wat er is gebeurt.

Mijn neus begon langzaam te werken, nu kon ik een rare geur ruiken. Het rook een beetje muf en naar handschoenen. 

Je weet wel, handschoenen die tandartsen gebruiken. En doktoren. Ik kromp ineen bij de gedachten van doktoren.

Ik haatte ze. Nou, haat en angst zijn hetzelfde in mijn geval. Met hun vieze handschoenen en puntige naalden, en ze hebben de complete controle over je met al hun medicijnen.

Dat maakte me ook bang. Ze hebben alle controle over je. Ze konden doen wat ze wouden en jij was hopeloos.

 Ik kon de stemmen beter horen. Ik kon jongens horen. Ik werd meer alert.. Jongens?

Hadden ze me. Een irritante piep klonk als mijn hart begon te versnellen en zo deed de piep.

Beep beep beep beep beep beep~.

Ik was aan het beven in mijn bewusteloze lichaam. Ik kon geen enkel deel van mezelf voelen, ik had geen enkel vermogen om te bewegen of te spreken.

''Ik uhm denk dat ze aan het wakker worden is'' Ik was verbaast toen ik de stem hoorde, ik herkende het. Ik herkende de stem alleen ik kon niet herinneren wie het was.

''Ze trilt en de monitor is aan het piepen als een gek, haal een dokter'' Wacht wat. Welke monitor? Ik was niet gek aan het worden, ik was niet de enige die die irritante monitor hoorde.

Dokter? Wat betekent dat?

Toen ik het realiseerde voelde dat als een klap in mijn gezicht.

Ik was in het ziekenhuis.

Opeens was ik sterk genoeg om mijn ogen te openen, net terwijl eeen doktor binnen kwam gelopen met een verbaasde blik.

Een snik verliet mijn mond terwijl mijn ogen groter werden als ik naar de man met de witte haren gekleed in een witte jas, witte broek en witte schoenen keek. Hij had ook een paar van die witte strakke elastieke handschoenen om.

''Shh Casidy, het is goed. Kalmeer en leg ons uit waarom je hier bent.'' Zei hij terwijl een pen uit zijn zak pakte en een klembord van de zijleuning van de bank pakte.

Hij ging op de bank zitten en keek door een paar bladzijdes van zijn klembord. ''Het lijkt dat je bent flauwgevallen'' Zei hij kalm.

''Mhm'' Zei ik terwijl ik rondkeek en realiseerde dat de jongens hier ook waren. Ik voelde me een beetje opgelucht dat ze hier waren. Ik bedoelde de dokter zou niks proberen nu zij hier waren, tenzij ze helpen.

''Je had een paniekaanval, Ik weet dat je bewust bent dat je precies weet wat dat is, ik heb je vaak genoeg gezien in dit ziekenhuis'' Hij keek naar me alsof hij wou zeggen. 'ik weet alles'

Ik keek naar de jongens die een verbaast gezicht trokken. ''Je bent hier eerder geweest?'' Zei Luke zacht. 

Hij keek verwachtingsvol naar de dokter, en de dokter keek naar mij. Ik keek hoopvol naar de dokter zodat hij er niks over zou zeggen tegen de jongens. Hij keek naar de jongens en keek Luke recht in zijn ogen. ''We zullen daar wel een andere keer over praten, zo Cassidy ik zie dat je je pillen niet hebt genomen'' Zei hij kijkend naar me.

Oh god hier is het. ''Pillen'' alle jongens kregen grote ogen terwijl ze naar me keken. Ik beet op mijn lip en keek beschaamd naar beneden.

''Ja pillen, voor haar paniekaanvallen, ze had hiervoor veel paniekaanvallen'' Zei hij. ''Hiervoor?'' vroeg Ashton. ''Ja meestal oude herinneringen in haar nachtmerries, ik denk dat jullie nog niet zoveel weten over jullie nieuwe dochter hé? Ze''-

''Stop'' huilde ik. Dat was teveel de vieze kl00tzak. Tranen stroomden over mijn wangen naar beneden.

''En de derpessie en  slapeloosheid pillen'' Ik deed mijn handen over mijn oren zodat ik de rest niet kon horen wat hij te vertellen had.

Ik keek naar zijn lippen als ze het volgende zeiden ''Haar schizofrenie pillen'' de woorden rolden over zijn lippen. Wat me mezelf nog meer ging haten.

Ik keek naar die jongens terwijl hun monden openvielen. ''Schizofreen?'' zeiden ze tegelijk gechockeerd.

''Hoe? Waarom?'' Vroegen ze. Ik wist dat hij me genoeg kende doordat hij simpel antwoordde ''Gewoon van haar nare jeugd denk ik''

Dat maakte hun nog meer achterdochtig. Bl00dy h3ll.

''Hoe dan ook Cassidy, ik geef je er meer van elk en je moet ze nemen, je moet beter worden'' Zei hij.

Maar ik ben geneens ziek? Ik haatte het om een naam te krijgen en veroordeeld te worden. Ze weten geneens mijn jeugd die ze toch niet zullen begrijpen.

De tranen stopten niet terwijl hij uit de kamer liep met een grijns op zijn gezicht. De kl00tzak hield ervan.

Ik haat mijn leven. ''Hij is mijn idool'' lachte 'ze'. Niemand sprak, ze leken geneens bang, ik had gedacht dat ze dat nu zouden zijn. Ze leken alleen diep in gedachten en verbaasd.

Ze vonden half uit wat ik niet wou dat iemand dat ooit zou weten. En ik ben zeker dat ze elk klein geheim uit me trekken die ik verborgen wil houden.

------------------------------------------------------------------------

Omg sorry voor het late updaten :(

Ik ben gisteren naar Mockingjay part 1 geweest en ohmygod die scene dat Katniss zong was zo mooi :'( Het einde was zo asdfghjkl.

I hope you liked it

xxx