waldeinsamkeit ➵ severitus ✔︎

Siebenundzwanzig

Harry hemen kendine bir partner aramaya başladı. Aslında Hermione ile olmak isterdi fakat onun Ron ile partner olacağını düşünüyordu. Ron'un Dean'in yanına geçtiğini görünce sırıtmamak için kendini zor tuttu. Hemen Hermione kapılmadan önce yanına ulaştı. "Hey, Herm. Parterim olmak ister misin?" Yüzünde  silemediği sırıtmasıyla sordu. Ron gibi iyi arkadaşları olduğuna memnundu.

"Peki, olabilir. Hem seninle konuşmam gereken bir şey de var."

Şu anda Hermione ile partner olmak o kadar iyi bir fikir gibi gelmiyordu. Harry yutkundu. Ama hemen ardından kafasını onaylarcasına sallayarak onu kabul ettiğini belirtti. Sonuçta bu şansı kaçıramazdı değil mi? Hermione her zaman onunla partner olmuyordu.

İkisi yanlarında duran masaya doğru ilerlediler ve oturdular. Harry hızlı davranarak kendi kazanını çıkarttı. Profesör Snape'in tahtaya yazdığı malzemeleri malzeme dolabından almak için hızlı adımlarla dolaba ilerledi. Neden bunu yaptığını bilmiyordu. İçinden bir ses yapmasını söylüyor, o da yapıyordu.

Kalbinin neden böyle hızlı attığını  anlayamazken elindeki malzemeleri sıraya koydu. Bir ay boyunca Hermione ile çalışmak zorunda kalacağını düşününce gülümsedi. Güzel bir ay olacaktı. "Harry?" Gözlüklü çocuk hemen kafasını yanındaki kıza çevirdi. "Efendim?"

"Ne yapmaya çalışıyorsun?" Kız kaşlarını çattı. "Neredeyse üç haftadır çok garip davranıyorsun, sorularıma ne cevap veriyorsun ne başka bir şey yapıyorsun. Her cumartesi ortadan birkaç saatliğine kayboluyor, ardından bir anda geri geliyorsun ve yüzünde hep aptal bir gülümseme oluyor. Ödevlerini hep verildikleri gün yapıyorsun ve hiç yanlışın olmuyor. Lütfen bana ne olduğunu anlat yoksa kafayı yiyeceğim!"

Harry şaşkınca karşısındaki kızgın ve endişeli kıza baktı. Konunun bu kadar büyüyeceğini hiç düşünmemişti. O sadece meraktan soruyorlar sanmıştı ve bu yüzden tüm soruları geçiştirmişti. 'Keşke söyleseydim.' Diye düşündü pişmanlıkla. Tam ağzını bir şey söylemek için açarken Hermione araya girdi:

"Bir sevgilin mi var? Ve Ravenclaw mı? O yüzden tüm ödevlerin bu kadar iyi?!" Hermione'nin yüzü Ron'un saçlarına benzemeye başladı. Gözlüklü çocuk bir anda elleriyle karnını tutarak gülmeye başladı. "C-cidden bir sevgilimin olacağını mı düşündün? Oh,Merlin, emin ol eğer bir sevgilim olsaydı bunu size söylerdim."

"Eğer sevgilin yoksa neden iki saat neden ortalıkta salak gibi gülüyorsun?!" Kızın bağırması oğlanı biraz sakinleştirdi. "Herm, sakin ol. Emin ol ki sevgilim yok. Ve ayrıca emin ol ki size herşeyi zamanı geldiğinde söyleyeceğim. Yaptığım şey sadece beni ilgilendirmediği için bunu söylemeye de hakkım yok, tamam mı?"

Hermione biraz daha sakinleşmiş göründü. "Peki, ama sonra mutlaka anlatacaksın!" Harry gülümsedi. "Evet, evet." Kabarık saçlı kız memnun bir şekilde kafasını salladı ve iksirine geri döndü.

Harry bir süre kızın narin parmaklarını izledi. Şimdi bunu babasına sorması gerekiyordu.

***

O dersten sonra öğle yemeği saati olduğu için Harry'nin Severus'un yanına gitmek için vakti vardı. "Profesör!" Severus durmayınca Harry bağırmaya devam etti adamın arkasından. "Efendim! Profesör Snape!"

"Baba!"

Bu kelimeyle ikisi de durdular. İkisinin birbirini çoktan baba-oğul olarak kabul etmesine rağmen bu kelime bunun için yazılı bir belge gibiydi. Aralarındaki ilişkiyi kanıtlayan bir belge gibi. Severus yavaş çekimde gibi hissederek arkasını döndü. Gözleri hemen çok sevdiği yeşil gözleri bulurken bir an sadece birbirlerine baktılar.

Evet, bu bakışmayı aralarında çok tekrarlıyorlardı. Petunia teyzesinin izlediği günlük türk dizi 'Yemin' gibi. Saçmalığın daniskası bir şeydi. (Yemin dizisi cidden berbat bir dizi öğk)

Fakat bu bakışmalar onlar için ayrı bir önemliydi. Sanki bu bakışmalar sayesinde içlerini dökebiliyor gibiydiler. Harry, düşüncelerden omdan daha önce sıyrılan bir adet Severus'un kendisine doğru geldiğini görünce korktu. Acaba ona ne diyecekti. Gerçi şu an bir şey diyemezdi çünkü koridorun ortasındaydılar, değil mi?

Değil mi?

Değildi.

Snape, Harry'i kolundan tutup boş (yok arçelik) bir sınıfa doğru sürükledi. Harry gözlerini kapattı ve olacakları bekledi. Aldığı karşılık sadece ona sarılan kollar olunca şaşırdı. Babası ona baba dediği için ona sarılıyor muydu?

Evet, kesinlikle sarılıyordu. Emin olmayan bir şekilde titreyen kollarını adama sardı. O günden beri hiç sarılmamışlardı. Ama yeşil gözlü çocuk sarılmayı, bu adama sarılmayı , özlediğini ona sarılınca anlıyordu.

Bir süre öyle kalmak bile Harry'e ne söylemesi gerektiğini unutturmuştu. Ayrıldıklarında adamın yüzüne boş boş bakmış ve ne söylemek istediğini hatırlamaya çalışmıştı. Sonunda hatırladığında sesi biraz yüksek çıkmıştı.

"Evet! Ehm, yani... şey,ben aslında bir şey sormak için gelmiştim."

"Evet? Bekliyorum. "Çocuk, babasının nasıl bu kadar sakin kalabildiğine şaşırmıştı. "Ben, senin benim babam olduğunu arkadaşlarıma söyleyebilir miyim?" Severus güldü. Aslında daha 'önemli' bir şeyler beklemişti, fakat bu da oğlu için önemliydi. "Tabiki söyleyebilirsin, Harry. Oğlum olduğun bir gerçek sonuçta, değil mi?"

Harry içinin ısındığını hissetti. "Oğlum" babası ona oğlum demişti. Yüzünde oluşan gülümsemeye engel olamadı.

"Teşekkürler... baba"

"Her zaman, oğlum"

***

Bir saattir karanlıkta bembeyaz ekrana bakmaktan gözleri ağrımıştı kızın, yorganın altında olan ayakları onun sıcak kalmasına yetiyordu fakat açtı.

Aç ama üşengeç

"Son birkaç cümle, o zaman okuması daha uzun sürer." Diye düşündü kız, koyu kahverengi gözlerini ovarak. Kitabının okunması için bu fedakarlıklar gerekliydi. Elleri yanlış harflere basıyor, ama bunlar onu yıldırmıyordu. Tabii bir ses onu yıldırdı.

"Kızııım! Bulaşıkları yerleştir!"

"Ah! Karnım ağrıyoor! Anne! Ölüyorum,yapma bana bunu!"diye bağırdı kız dramatikçe.

Ama biliyordu ki, yapması gerekiyordu.

Bu yüzden, okurlarına bu günlük son bir kez "Muck Muck" yazdı ve gitti.

Muck Muck

***

Kendimi üçüncü kişi anlatımından anlatmak da güzelmiş kfkdkdk

Şarkı:
🎤Gotta' kiss myself, so pretty!🎤

İthaf:

Badeceren, hikaye66 (aranızda bir dakika fark vardı ben napam?)