PARK FAMİLY AND BYUN BAEKHYUN

Güven

Güven ne mi?

Korku, çekinme ve kuşku duymadan inanma ve bağlanma duygusuymuş kelime anlamı olarak...

Eğer biri size karşı güven besliyorsa ne olursa olsun bu güveni sarsmayın çünkü bir kere sarsıldımı bir daha zor o güven kazanılır...

~'~'~'~'~'~'~'~'~'~'~'~'~

Kim Jongdae'den

Bu konuyu Kyungsoo hyung gelene kadar en ince ayrıntısına kadar düşünmüştüm.

Artık her şeyin açığa çıkması gerekiyordu. Baekhyun'nun artık kendisini toplaması gerekiyordu.

Düşüncelerimin arasından çıkmamış sağlayan kapıyı tıklatma sesi olmuştu.

Yerimden kalkıp kapıya yürüdüm ve kapıyı açtım.

Karşımda Kyungsoo hyungu görmek tabii ki de şaşırtmamıştı beni.

"Geç içeri hyung."

Geçmesi için önünden çekildim.

İçeri geçip herhangi bir koltuğa kuruldu. Ben de ne söyleyeceğini merak etmiş şekilde onun karşısına oturdum.

İkimizden de çıt çıkmazken en sonunda dayanamayıp konuştum.

"Benimle konuşman gereken konu neydi hyung?"

Derin bir nefes alıp ellerini birbirine sürttü.

"İnan nereden başlayacağımı bilmiyorum Jongdae ama bunu da daha fazla Baekhyundan veya sizden saklamakta istemiyorum."

Yutkundum. Korkutuyordu beni. Bu olanlar yetmezmiş gibi bir de onun söyledikleri ağır ise çok kötü hâl alacaktı olaylar.

"Jongdae ben 7 yıl önce Park Donghyun için çalışıyordum yani Chanyeol'un babası için."

Gözlerim ve ağzım aynı anda şaşkınlıkla açıldı. Bu herif ne dediğinin farkında mıydı?!

"H-hyung sen ne dediğinin farkındasın değil mi? Bunun şakası falan olamaz da."

Kafasını aşağı yukarı doğru salladı.

"Ne dediğimin farkındayım Jongdae ama gerçek bu."

Ayağı kalktım sinirle.

"Sen şimdi Bay Park'ın adamısın öyle mi?! Ne yüzle buradasın o zaman?! Çık git bu evden!"

Elimle kapıyı gösterdim.

O da benim gibi ayağı kalktı.

"Değilim, değilim! Bağırma lütfen. Bunu doğru düzgün bilen yok. Beni doğru düzgün gören dâhi yok."

Kaşlarım çatılı sinirli bir şekilde ona bakmayı sürdürüyordum.

"Bak Jongdae şimdi otur ve sakince konuşalım. Hadi otur."

Ellerini omzuma koydu ve oturttu.

"Dinliyorum." Deyip ellerimi göğüsümde birleştirmiş arkama yaslamıştım.

"Dediğim gibi 7 yıl önce şuan değil. Öncelikle bunu bir kavra."

Olumlu anlamda salladım kafamı sakince.

"Siz beni aslında yalnızca bir kafesi olan sıradan bir insan zannediyorsunuz fakat önceden öyle değildim."

"Tamam bunu da anladım geç."