Memories you won't forget

-001-

Mijn benen bewegen langzaam voort door de gekleurde herfstbladeren. Is dit hoe hij zich voelde als iedereen om je heen je naam roept en aan je trekt? Is dat de reden dat hij er niet meer is?

"Louis! Louis! Louis! Louis! Louis!"

...

"Harry! Harry! Harry!" Ik haal een hand door mijn haar zodat het hopelijk niet opvalt dat er een paar tranen over mijn wangen stromen. Eleanor pakt mijn hand, maar ik trek hem terug.

"Louis! Louis! Louis!" We komen aan bij ons en ik tik onopvallend de code van mijn poort in. Ik laat de bodyguards en Eleanor binnen en sluit dan de poort weer. We lopen mijn huis binnen en gaan in de woonkamer zitten.

"Wilt er iemand wat te drinken?" Vraag ik. Iedereen geeft voorzichzelf antwoord. Ik maak alles klaar en neem het op een dienblad mee naar de woonkamer. Ik pak mijn thee en ga op de bank zitten.
"Louis." Ik kijk op.
"Wat is er?" Vraag ik.
"Precies, wat is er?" Ik haal mijn schouders op.
"Niets." Mompel ik en neem een slok van mijn thee. Natuurlijk is er niets. Niets waar ik voor in leven zou moeten blijven.

"Louis."
"Wat." Kunnen ze niet gewoon weggaan? Is het zo moeilijk om even alleen te zijn? Blijkbaar wel, aangezien ze me dag en nacht in de gaten houden, waar niemand de reden van weet.

"Is het misschien een idee dat je herinneringen met jou en Harry gaat opschrijven, misschien helpt het."

En dan moet ik ze vergeten, ik dacht het niet.

"Zodat je ze zeker weten niet vergeet."

Ik moet die hele Harry natuurlijk vergeten.

"Ik kan het misschien proberen."
Mompel ik. Waarom niet? Misschien helpt het echt....

"Ik ga naar boven." Mompel ik voordat ik iedereen achterlaat. Misschien moet ik Zayn, Liam en Niall iets laten weten omdat ook zij zich veel zorgen maken. Misschien moeten we ons leven weer oppakken en verder gaan met de band, zonder Harry. Maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik open de deur van mijn 'kantoortje'. Het bureau waar ik Harry zo vaak zag schrijven in zijn dagboek. Hoe vaak ik hem hier wel niet huilend vond. Huilend omdat hij er gewoon niet meer tegen kon. We hadden alles gedaan wat we konden, maar het was blijkbaar niet genoeg. Voorzichtig raak ik ze zachte stof van de groene bureaustoel aan. Het is alsof hij er nogsteeds zit. Alsof hij nog altijd hier is met een hand op zijn voorhoofd. Een pen in zijn hand, starend naar zijn dagboek. Voorzichtig ga ik zitten en pak een blaadje. Mijn vingers grijpen naar een zwarte vulpen.

"Beste Harry,

Ik mis je nu al. -"

Nee. gewoon niet. Ik verfrommel het blaadje en gooi het weg. Ik moet iets verzinnen.

"Lieve Harry,"

Misschien is dit raar, maar ik mis je.
Ik ga gewoon herinneringen opschrijven in de hoop dat ik ze zal onthouden. Als ik ooit mijn herinneringen met jou kwijtraak, moet je onthouden dat ik jou nooit zal vergeten."

Ik zucht. Zal hij dit ook kunnen lezen? Zou hij weten hoe ik me voel? Zou ik nu voelen hoe hij zich voelde? Of waren zijn gevoelens heftiger?

"Ik mis je." Is het laatste wat ik op schrijf voordat ik de pen weer neerleg.