{One night stand} Thomas Sangster

~1~ Goed nieuws?

2 weken later:

Ik bijt op mijn onderlip, terwijl ik de drukke zaal in loop, met een notitieblokje stevig onder mijn arm geklemd. Toen ik hoorde dat er een interviewer nodig was op een persconferentie over The Maze Runner, had ik niet getwijfeld. Nee, ik was hier niet om weer te eindigen als twee maanden geleden. Maar ik was er voor het interview, en om Thomas te spreken, wat me nodig leek. Ik wist niet eens zeker of ik het moest zeggen, maar hij had wel het recht op de waarheid. Mijn ogen scannen de zaal, en ik laat ze rusten op 2 jongemannen. Natuurlijk weet ik wie het zijn (Ik doe wel research voordat ik naar een persconferentie ga.), Dylan O'Brien en Thomas. Ze lijken gezellig te kletsen, en ik krijg de drang om me om te draaien, en hun goede bui niet te verstoren, maar ik weet dat ik het tenminste moet proberen. Ik voel hoe de knoop in mijn maag zich strakker aanspant, bij elke stap die ik dichterbij de twee zet. Ik hoop dat Thomas me niet herkent (Wie weet hoe vaak hij zoiets als een one night stand meemaakt?), want dan hoef ik hem niet te belasten met dit nieuws. Dylan gooit zijn hoofd lachend naar achter, en kijkt me dan aan. Ik kuch zachtjes en tik Thomas op de schouder.

'Sorry, maar-'

'Scarlett?' zegt hij, met een verbaasde blik. Hij herkend me dus wel, jammer genoeg.

'Wat doe jij hier nou?' vraagt hij.

'Lekker vriendelijk Tommy, waar zijn je manieren gebleven?' zegt Dylan met een grote glimlach op zijn gezicht, terwijl hij Thomas plagerig duwt.

'Dylan O'Brien, maar dat wist je misschien al.'  zegt hij, terwijl hij knipoogt, en met zijn ogen mijn gezicht en lichaam scant.

'Scarlett Smith, en ja, ik wist je naam al.' zeg ik, met een glimlach even groot als de zijne op mijn gezicht. Ik zie dat Thomas ongemakkelijk met zijn vingers zit te friemelen.

'Thomas, zou ik met je kunnen praten, in privé?' zeg ik met een nadruk op privé, terwijl ik met mijn hoofd naar Dylan wijs. Hij knikt, neemt afscheid van Dylan, en loopt dan achter me aan, richting de garderobe.

Op ons na is er niemand in de garderobe, gelukkig maar. We zijn een paar minuten stil, wat een ongemakkelijke sfeer brengt.

'Ik had niet gedacht jou ooit nog te zien, nadat je van me weg was gevlucht.' zegt hij, zachtjes grinnikend. Ik glimlach naar hem.

'Hoe gaat het met je?' vraag ik, om het ijs te breken.

'Same old, de film is erg populair, en we gaan binnenkort het tweede deel filmen, The Scorch Trails.' zegt hij, terwijl zijn ogen oplichten. Je kan duidelijk zien dat hij van zijn werk houd.

'Leuk!' zeg ik zachtjes.

'Gaat alles wel goed?' vraagt hij bezorgd, een emotie die ik een maand geleden nergens kon zien. Ik herinner me dan erg weinig, maar ik weet wel dat een dronken Thomas, en een nuchtere Thomas erg veel verschillen.

Ik zucht luid, en wend mijn hoofd richting de grond.

'De reden dat ik hierheen ben gekomen, op het interview met Kaya en Will na,  is omdat ik wat moest vertellen.' zeg ik, terwijl ik nog een keer zucht, en een hand naar mijn buik breng. Ik zie hoe zijn ogen mijn bewegingen volgen, en ik zie dat zij ogen me vragend aankijken.

'Ongeveer een week geleden voelde ik me best fucked-up en ben naar de dokter gegaan.' zeg ik, terwijl ik zie hoe zijn blik naar nieuwsgierig veranderd.

'Ik bespaar je de details, maar-' ik kap mezelf af, en kijk beschaamd naar de grond.

'Laten we zeggen dat we te dronken waren om echt na te denken, en we een fout hebben gemaakt.'

'Ben je?' vraagt hij

'Ja, ik ben zwanger, en de kans is 99% dat jij de vader bent.' zeg ik zacht, terwijl er langzaam een traan over mijn wang loopt.