Kimsesizler

Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesine Nakil

Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Yanımda arkadaşlarımdan Elif vardı çok ağlıyordu. Neden ağlıyordu onuda bilmiyorum. Bana sıkıca sarıldı birdaha asla yapma dedi. Bırakma bizi dedi kızlar maf oldu senden sonra Ayşe kendini pencereden attı Tuğçe bişeyler içti Dilan kollarını kesti dedi. Nelere mal olmuştum ben... Sustum konuşamıyordum. Nefes almakta zorlanıyordum. Gözlerimdeki yaşlara engel olamadım. Yaşamak ne kadar zormuş bunu anladım. Annem olsaydı yanımda korurdu beni... Polisler gelip ifademi almaya çalıştı ama doktorum asmadan dolayı ses tellerin hasar almış en az 1 hafta konuşamamam konusunda uyarı yaptı yoksa sesimi kaybedebilirmişim... Hastaneden çıkmak istedim ama izin vermediler direttim sonra olay çıkarıp hastaneden kaçtım ve yurda gittim beni beklemiş olan arkadaşlarıma sıkıca sarıldım.  Sonra yatağıma girip uyudum ilaçlar bünyeme ağır gelmişti çünkü... Sabah psikoloğomun çağırtması üzerine odasına gittim bana eşyalarımı toplamamı yarın hastaneye yatıp tedavi görmeye gideceğimi söylediler. Gitmek istemiyorum diye ağladım ama umursamadı sene kaybım olmuştu artık okulada gitmek istemiyorum. Beni resim odasına götürüp başıma bir hoca bıraktılar heran göz hapsinde tutuldum iyi oldu aslında yarım kalan tablomu bitirdim müzik dinleyerek resim öğrenmek için gelenlere yardımcı oldum etrafı temizledim tabloların tozunu aldım.  Vücudum rahatlamıştı artık kendimi çok iyi hissediyorum. Ama yarın hastaneye gitmek korkutuyor beni...

Sabah uyandım gece hazırlanan valizimi alıp kapıya yöneldim Son defa dönüp odama yatağıma dolabıma baktım. Kızlar dün benim için eğlence yapmışlardı artık büyüklerle takıldığımdan büyük kızlar benim için oynamışlardı dünü anımsayıp bahçeye çıktım.  Bütün arkadaşlarım oradaydı tek tek sarıldım öptüm kendilerine dikkat etmelerini söyleyip arabaya bindim...