Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Ciara

Dit verhaal is gebaseerd op een concept dat in de Flikken-Maastricht-Wattpad-wereld al volledig is uitgemolken. Toch knijp ik het nog maar wat verder uit, want... dit verhaal zat in mijn hoofd en moest op papier. Meer kan ik er niet van maken. Wel heb ik er voor gezorgd dat het inspeelt op de actualiteit. Zit er tenminste nog iets origineels aan... Laat je een reactie achter? Dat is fijn! 

De kranten en het internet hadden er vol mee gestaan. De Flair kopte met: De eerste winterstorm van 2020. Het RTL nieuws deed daar nog een schepje bovenop: Zet je schrap, die zware storm komt er zondag echt! En de NOS noemde het een monsterstorm. Eva had Wolfs er nog lacherig op gewezen toen ze al die paniek-zaaiende artikelen was tegengekomen. 'Het moet niet gekker worden in dit land. Als het weer zo'n zware storm wordt als die van afgelopen augustus mogen we ons hart vasthouden,' had ze gekscherend opgemerkt. Haar partner had nog hartelijk gelachen om de sarcastische toon waarmee ze de opmerking had gemaakt. 'Hoe heet deze storm?' had hij gevraagd. Het was inderdaad zo dat alle stormen sinds 2019 ook in Nederland een naam kregen. 'Ciara,' had Eva zijn vraag beantwoord. 'Mooie naam, ik heb ooit nog eens een vriendin gehad die zo heette.' Zijn pretoogjes hadden boekdelen gesproken. 'Dat verzin je nu ter plekke Floris Wolfs!' Lachend had hij zijn schouders opgetrokken.

Op haar vrije zondag was Eva er klaar voor. Had haar sportkleding aan, hardloopschoenen gestrikt en haar haar in een strakke paardenstaart gebonden. Op een drafje liep ze de trap af om uiteindelijk in de hal uit te komen waar ze nietsvermoedend de voordeur opende. De deur zwaaide zo hard naar binnen open dat ze moest loslaten. Een luide knal van de deur die tegen de muur aankwam was het gevolg. Ciara, dacht ze in zichzelf. Ze had er niet echt meer aan gedacht, maar deze storm was natuurlijk voorspeld. Ach, een beetje wind kon ze wel hebben. Zelfverzekerd stapte ze naar buiten, waar ze twee handen moest gebruiken om de voordeur ook weer dicht te krijgen. Onmiddellijk leek het alsof ze geraakt werd door enorme hagelstenen, maar wat ze zag waren enkel grote regendruppels. Door de kracht van de wind deden de druppels aanvoelen als hagel die hard neerstreken op haar hoofd en tegen haar gezicht. Maar van opgeven was geen sprake. Hardlopen was nu eenmaal iets wat ze het liefste deed en het slechte weer zou haar niet tegenhouden. Ze zette er flink de pas in, maar door de sterke zijwind kon ze het amper een paar straten lang volhouden. Iedere keer weer werd ze bijna van de stoep af geblazen, de straat op. Uiteindelijk moest ze toegeven, dit had geen zin. Teleurgesteld keerde ze terug naar de Ponti.

'Euf, wa doe j?' Met zijn tandenborstel nog in zijn mond kwam Wolfs de trap en op de harde dreun af. Nogmaals was de voordeur zo hard tegen de muur geknald dat het een herrie van jewelste had gemaakt. Toen hij eenmaal de situatie had ingeschat en had geconstateerd dat er met Eva niks aan de hand was kon hij alleen nog maar grinniken. Een druppel tandpasta viel uit zijn mond en op de grijze joggingsbroek die hij aan had. Het was vast een erg komisch gezicht, zij volledig doorweekt op de deurmat de grootste moeite doen om de voordeur dicht te krijgen. Wolfs haalde de tandenborstel uit zijn mond voordat hij weer begon te praten. 'Hulp nodig?' Eva kon hem wel wat doen. 'Haha, heel leuk hoor, lach maar jij.' Wolfs grijnsde onbezorgd door en begon mee tegen de deur te duwen. Uiteindelijk viel deze dicht, maar niet voordat Eva haar grip verloor en struikelde - tegen Wolfs aan. Door het plotselinge gewicht kon ook hij zich niet meer houden en pardoes vielen ze allebei achterover. Eva lag nu ongeveer tussen zijn benen met haar rug tegen zijn buik aan. Ze besefte zich maar al te goed dat dit best een aparte positie was, maar kon het niet helpen. Hoe koeltjes ze hier ook op zou willen reageren, de tranen liepen over haar wangen van het lachen. De situatie was haar gewoon te komisch. Ook Wolfs lachte nu voluit. Zijn tandenborstel lag inmiddels ergens naast hen op de grond. 'En jij bent in dit weer gaan hardlopen?' Eva haalde haar schouders op. 'Iets met weer of geen weer...?' Ze voelde een klein duwtje in haar rug. 'Jij spoort ook niet helemaal, hè van Dongen?' Toen ze beide weer een beetje bekomen waren van het lachen sprong Eva soepel op en stak een hand uit naar haar partner die er duidelijk iets meer moeite mee had om overeind te komen. 'Ga jij nou maar je mond spoelen, de tandpasta zit overal,' beval ze hem op quasi strenge toon.