Η ιστορία δυο εφήβων

~Μερος 1ο~

Μια φορά και ένα καιρό ήταν 7 παιδιά . 4 κορίτσια και 3 αγόρια. Τα παιδιά αυτά λεγόταν Άγγελος, Κώστας, Βασίλης , Μαρία, Ιωάννα, Εβελίνα, Χριστίνα. Οι δυο παρέες δεν γνωριζόταν μέχρι που πήγαν στο ίδιο σχολείο. Εκεί τα κορίτσια ξεχώρισαν τα αγόρια. Ποιο συγκεκριμένα η Εβελίνα από την τρίτη μέρα του σχολείου ξεχώρισε τον Άγγελο. Ένα ήσυχο , ευγενικό και όχι τόσο κοινωνικό παιδί . Στην αρχή δεν κατάλαβε τα συναισθήματα της προς εκείνον. Όσο περνούσε ο καιρός τα συναισθήματα της γινόταν ακόμα ποιο δυνατά. Μια μέρα άρχισαν να μιλάνε μέσω Instagram . Τα συναισθήματα του κοριτσιού μεγάλωναν . Το αγόρι έδειχνε να νιώθει τα ίδια συναισθήματα με το κορίτσι . Μιλούσαν σχεδόν καθημερινά με μήνυματα, αλλά από κοντά δεν μίλησαν ποτέ μέχρι την τριήμερη του σχολείου.
~Ημέρα τριήμερης ~
Ήταν 7:00 το πρωί όλοι οι μαθητές ερχόταν στο σχολείο με τις βαλίτσες τους. Μεταξύ αυτών και οι δυο παρέες. Στη συνέχεια μπήκαν στο λεωφορείο και κατευθύνθηκαν προς τον προορισμό τους. Η Εβελίνα στη μέση της διαδρομής αποκοιμήθηκε. Όπως και ο Άγγελος. Μετά από ώρα έκαναν μια στάση για φαγητό . Η Εβελίνα και ο Άγγελος κοιμόταν ακόμη , κάνεις δεν τους ξύπνησε. Το αγόρι κάποια στιγμή άνοιξε τα μάτια του και είδε ότι δεν υπήρχε κανείς γύρω του. Μόνο εκείνη η κοπέλα. Πήγε και κάθησε δίπλα της. Της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά και της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο. Εκείνη ξύπνησε , τον είδε και τον ρώτησε τι είχε γίνει και που ήταν όλοι.εκεινος της απάντησε πήγαν να πάρουν φαγητό, να τοι έρχονται. Και έφυγε, πήγε στην θέση του. Μετά από κάποιες ώρες έφτασαν στον προορισμό τους. Πήγαν στο ξενοδοχείο, τακτοποιήθηκαν και θα πήγαιναν σε ένα μουσείο. Η Εβελίνα είχε ξεχάσει το κινητό της στο δωμάτιο, ανέβηκε να το πάρει και καθώς έβγαινε από το δωμάτιο βλέπει τον Άγγελο στο διπλανό ακριβώς δωμάτιο.
Το βλέμμα μεταξύ τους εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο έντονο και η απόσταση που τους χώριζε μικρή. Δε έγινε κάτι όμως μεταξύ τους. Χωρίστηκαν. Μετά το μουσείο τους πήγαν στη θάλασσα. Η Εβελίνα κοιτούσε την θάλασσα ενώ οι φίλες της έβγαζαν φωτογραφίες λίγο ποιό πέρα. Ξαφνικά ακούει βήματα. Ήταν αυτός. Δεν γύρισε να κοιτάξει. Αλλά το ήξερε. Το ένιωθε. Τώρα τα βήματα ακουγόταν ποιο κοντά. Και ποιο κοντά, μέχρι που ακούει μια φωνή, τη δική του φωνή,να της λέει "τι υπέροχη που είναι η θάλασσα" εκείνη απάντησε "ναι είναι πολύ ωραία ".Τότε εκείνος είπε "μπορεί η θάλασσα να είναι υπέροχη αλλά σαν τα μάτια σου δεν έχει ".Εκείνη κοκκίνισε πήγε να πει ευχαριστώ και να φύγει αλλά το χέρι του την σταμάτησε. Την φίλησε απαλά και της είπε θα τα πούμε στο ξενοδοχείο.
Έτσι και έγινε.
Όταν έφτασαν στο ξενοδοχείο πήγε στο δωμάτιο της και την βρήκε και της εξομολογήθηκε τα συναισθήματα του για εκείνη. Τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία. Τα έφτιαξαν. Οι καρδιές τους όση ώρα ο ένας μιλούσε στον άλλον είχα ενωθεί , μια ψυχή σε δυο σώματα που λένε κάποιοι, όταν πλέον είχαν πει τα συναισθήματα τους, ο ένας στον άλλο, την φίλησε, δεν αντιστάθηκε.
Το ζευγάρι κατέβηκε κάτω στον κήπο όπου ήταν και οι φίλοι τους σαν δυο ξένοι,σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Σαν να μην είχαν πει τα συναισθήματα ο ένας στον άλλον.
Η ημέρα πέρασε ,το κορίτσι δεν είπε τίποτα στις φίλες της. Ήθελε αν όλο αυτό συνεχιζόταν να το έλεγαν μαζί στους φίλους τους .
~Το επόμενο πρωί~
Το επόμενο πρωί όλοι είχαν ετοιμαστεί και είχαν κατέβει κάτω να φάνε πρωινό. Ο Άγγελος και η Εβελίνα είχαν μείνει πάνω , στα δωμάτια. Ο Άγγελος πήρε ένα τριαντάφυλλο και πήγε στο δωμάτιο της Εβελίνας. Εκείνη κοιμόταν ακόμη. Έσκυψε της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο , άφησε το τριαντάφυλλο δίπλα και πήγε να φύγει . Εκείνη την ώρα ξύπνησε και τον είδε που πήγαινε να φύγει, και του λέει "που πας;",εκείνος γυρίσει την κοίταξε γλυκά και έφυγε. Εκείνη δεν κατάλαβε γιατί το έκανε αυτό μέχρι που είδε το τριαντάφυλλο και μαζί και ένα γράμμα που έλεγε:

"Για να διαβάζεις αυτό εδώ το γράμμα σημαίνει ότι έχω πάρει μια απόφαση
Ποια είναι αυτή; Αυτή είναι να είμαστε χωριά. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί γιατί έχω κάνει πολλές ανοησίες στο παρελθόν και έχω πληγώσει κορίτσια. Εσύ όμως ανήκεις στην εξαίρεση. Δεν θέλω να σε πληγώσω γι'αυτό και θα είναι καλύτερα να είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλο. Θα είναι δύσκολο αλλά θα τα καταφέρουμε.
Σε αγαπώ πολύ.
Να το θυμάσαι.
Άγγελος. "

Το κορίτσι βούρκωσε, έκλαιγε κάνα μισάωρο μέχρι που ήρθε η φίλη της, η Ιωάννα,στο δωμάτιο. Κοιτάει τα μάτια της και της λέει :
~τι έγινε;
Εκείνη δε μίλησε της έδωσε το γράμμα και συνέχισε να κλαίει.
Μόλις τελείωσε το γράμμα γύρισε προς το μέρος της και της είπε:
~Τα είχατε?
Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Η φίλη της της είπε " ποτέ τα φτιάξατε και δεν σας πήραμε χαμπάρι;" η κοπέλα σκούπισε τα δάκρυα της και αποκρίθηκε "χθες τα φτιάξαμε και σήμερα μου έδωσε αυτό" και συνέχισε να κλαίει. Εκείνη προσπάθησε να την καθησυχάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα γιατί έπρεπε να φύγουν .
Αφού η κοπέλα ηρέμησε , ετοιμάστηκε και κατέβηκαν ,μαζί με την φίλη της,κάτω. Εκεί είδε αυτόν να την κοιτάει. Ήθελε τόσο πολύ να πάει και να τον αγκαλιάσει αλλά δεν το έκανε. Σεβάστηκε την απόφαση του.
Την άλλη μέρα το μεσημέρι επέστρεφαν. Το κορίτσι σε όλη τη διαδρομή ήταν θλιμμένο, μέχρι που δεν άντεξε και ξέσπασε σε κλάματα. Εκείνος την είδε πήγε κοντά της και την αγκάλιασε. Εκείνη δεν έκανε τίποτα. Ούτε τον αγκάλιασε. Ούτε τον έδιωξε. Τίποτα. Απλά έκλαιγε. Μετά από λίγα λεπτά στην αγκαλιά του ηρέμησε. Τότε ηρέμησε πραγματικά.