Thanatos

PROLOGUE

Tumakbo ako sa unang kwartong nakita ng mga mata ko nang marinig ko ang tunog ng baril. Madilim, magulo at "amoy dugo" bulong ko sa sarili ko. Dali-dali kong isinalampak ang sarili ko sa ilalim ng lamesang naroon. "araaay!" sigaw ko ng madulas ako sa dugo na nagkalat sa sahig. Huwag kang maingay Sophia kung gusto mo pang mabuhay!

Sapo-sapo ko ang tagiliran ko dahil sa saksak na natamo ko nung tinangka kong lumaban sa kanya. I need to stop this bleeding kung gusto ko pang mabuhay pero pagod na pagod na ako, hindi ko na kakayaning tumakbo pa. But I can't lose to this fuckin' game, not here, not now. Hindi pwedeng masayang ang sakripisyong ginawa nila para lang mabuhay ako dahil sariling buhay nila ang kapalit non.

Pabilis ng pabilis ang tibok ng puso ko kasabay ng papalakas at papalapit na mga yabag ng isang imahe na kakapasok pa lang ngayon sa pinto. I closed my eyes and the image suddenly vanished. Maya-maya pa ay nakaramdam ako ng hininga sa likuran ko and that gave shiver to my spine. Bigla niyang tinakpan ang bibig ko gamit ang mga kamay nya at dahan-dahan niya kong ihinarap sa kanya.

It was James, thank God. At that very moment I feel safe and secured. Bumuhos ang malakas na ulan at naging maingay ang kapaligiran kaya hindi na namin masyadong marinig ni James kung ano na ang nangyayari. Tinulungan niya din ako para mapatigil ang pagdurugo ng sugat ko. James and I are both nurse sa isang kilalang Hospital dito sa Manila.

Lumipas ang ilang oras, nagulat ako sa likidong pumapatak sa ulunan ko na nanggagaling sa ibabaw ng lamesa, base sa amoy nito, It was blood. Sisigaw na sana ako when James suddenly cover my lips using his lips para mapigilan ang pagsigaw ko, kaagad niya rin akong yinakap. We're so close that I can hear his heart beat.

"Kung mamamatay man tayo ngayon Sophia, gusto ko lang sabihin na mahal kita simula pa lang nung fisrt day of college hanggang ngayon, mahal kita at hindi na magbabago yon"
bulong niya sakin, but now's not the time for that James. Kumalas ako ng pagkakayakap sa kanya. Kitang-kita ko sa mga mata nya ang sinseridad na totoo lahat ng sinabi niya, matagal ko ng gustong marinig ang mga salitang to kay James. Pero bakit ngayon pa? Bakit sa ganitong sitwasyon? Bakit sa ganitong pagkakataon?

The moment I blink my eyes was the moment blood run through James head down to his face, at ang iba pa ay tumalsik sa mukha ko. I was shocked, kitang kita ko kung paano nalagutan ng hininga si James. I was scared. So I ran out of the table, crying. The place was was dark, cold and I don't know where to go.

"Takbo Sophia! takbo! HA HA HA"

-
-
-
James&Sophia - Two nurses that accidentally killed their patients, by patients I mean a lot of people. Dahil sa kapabayaan nila sa trabaho kumalat ang isang epidemya sa hospital na pinagtatrabahuhan nila na dahilan ng pagsasara nito. S L O T H