The Badboy's Home (VOLTOOID)

🌻Hoofdstuk 31.🌻

Pov. Emily.
Zodra ik wakker word voel ik een sterke arm om me heen. Verbaast spring ik op uit bed. In mijn bed ligt het vredige gestalte van Nathan. Hij kreunt een keer en wrijft met zijn hand over zijn ogen. Snel ga ik achter het voeteneind zitten. 'Emily?' Vraagt hij met zijn rasperige ochtend stem. Langzaam kom ik omhoog. 'H-hoi.' Stotter ik en sta nu rechtop aan het voeteneind. 'Is alles oke?' Ik knik twijfelend. Hij kijkt om zich heen en beseft dat hij in mijn bed ligt. 'Ohw, het spijt me, ik ging te snel.' Hij staat op van mijn bed en loopt naar de deur. 'Ohw en gewoon zodat je het weet en je misschien wat comfortabeler voelt, mijn moeder heeft je omgekleed, niet ik.' Ik sta sprakeloos aan het voeteneind. Hij opent de deur en kijkt me nog een keer aan voordat hij naar zijn eigen kamer gaat. Eigenlijk vind ik het helemaal niet erg dat hij bij me sliep, ja ik had liever dat hij het had gevraagd, maar ik heb wel heerlijk geslapen in zijn omhelzing. Ik ren de kamer uit en Nathans kamer in. Hij is niet in zijn kamer. Ik wil net zijn kamer weer uitlopen als ik de douche aan hoor gaan en hem tegen zichzelf mompelen. Ik besluit op hem te wachten tot hij klaar is en ga op zijn bed zitten.
Daar zit ik dan, in mijn roze pyjama met mijn ochtend hoofd, in de kamer van de badboy van de school, op zijn bed, om hem te vertellen dat ik het niet erg vind dat hij bij me sliep. In zo een korte tijd zijn zoveel dingen veranderd. Ik ben uit het weeshuis gegooid. Ik ben bij Nathan ingetrokken. Ik ben zelfs met hem op een date geweest! Wat zouden mijn ouders van me denken? Zouden ze trots op me zijn? Ik hoop het. Hoe zouden ze zijn geweest? Zou ik op ze lijken? Zouden ze Nathan aardig vinden? Helaas zal ik nooit antwoorden krijgen op mijn vragen want ze zijn er niet meer. Opeens vraag ik me af of dit alles wel een goed idee was, het intrekken bij Nathan bedoel ik, want, ook al is hij nu super lief en aardig voor me, hij blijft een badboy die zoveel meisjes heeft gebruikt en gebroken. Dit was een dom idee, ik moet weg hier. Ik sta op van het bed en wil de kamer uitlopen als Nathan's stem me stopt. 'Emily?' Mijn hand die de deurklink vasthield laat ik langs mijn lichaam zakken. 'Ja?' Ik draai me om. 'Is alles oke?' Vraagt hij bezorgd. Ik knik. Misschien moet ik de gok met Nathan gewoon wagen. Ik ben zestien en heb als enige nog nooit een vriendje gehad of gezoend, niet dat ik het heel erg vind maar ik wil eigenlijk wel graag weten hoe het is en hoe het voelt en aangezien ik Nathan leuk vind wil ik het wel wagen, denk ik. Zodra ik wakker wordt uit mijn gedachtes valt me pas op dat Nathan recht voor me staat en ik naar zijn borst aan het staren was. Ik kijk omhoog, recht in zijn prachtig groene ogen. 'Weet je het zeker?' Zonder te weten wat hij nou eigenlijk vraagt knik ik, het enige waar ik me op kan focussen is hoe zijn mooie ogen me doordringend en bezorgt aankijken en hoe zijn roze lippen bewegen als hij praat. Zonder dat we het allebei doorhebben komen onze gezichten steeds dichter bij elkaar. Zodra onze neuzen elkaar raken zet Nathan een stap achteruit en kucht ongemakkelijk. 'Sorry, dat was niet de bedoeling.' Door die woorden breekt mijn hart. Ik knik en kijk ongemakkelijk en gebroken naar de grond. 'Ja, sorry, ik, uhm, ik ga maar eens.' Daarna ga ik zo snel mogelijk de kamer uit naar mijn eigen kamer. Ik plof op mijn bed en kan een snik en een traan niet inhouden. Hoe kan ik zo stom zijn? Natuurlijk vind hij mij niet leuk, hij gaat alleen voor mooie, populaire meiden.

Pov. Nathan.
Shit! Waarom deed ik dat?! Ik ben zo een idioot! Het meisje dat ik leuk vind, het meisje waar ik zoveel om geef, wilde me kussen en ik wees haar af!? Serieus man, wie doet er nou zo iets?! Ze zal vast enorm boos op me zijn, kwaad zelf. En ik geef haar groot gelijk! Shit man! Ijsberend loop ik door mijn kamer heen om te bedenken wat ik nu moet doen, ze wilt vast niet met me praten. Wat nou als ze me nooit meer wilt zien? Wat nou als ze weg wilt! Dat kan ik niet aan! Ik wil haar bij me houden! Haar tegen me aanhouden. Ik wil niet dat ze gaat.
Zonder dat ik het door heb storm ik mijn kamer uit naar Emily's kamer. Ik bonk hard op de deur. 'Wie is daar?' Vraagt ze zachtjes. 'Ik ben het, alsjeblieft, laat me erin.' Een paar seconden is er een stilte die me hoop geeft. Hoop dat ze niet boos op me is. Hoop dat ze het me zal vergeven. Hoop dat ze de mijne wilt zijn. 'Nee.' Door dat ene woord is alle hoop verpest. 'Alsjeblieft.' Normaal gesproken zou ik gewalgd hebben bij hoe wanhopig ik klonk, maar op dit moment kan het me helemaal niks schelen. 'Ga weg, Nathan.' 'Niet voordat jij de deur open hebt gedaan en we hebben gepraat.' Ik hoor een zucht. 'We hebben niks om over te praten.' Nu is het mijn beurt om te zuchten. 'Als je de deur open doet kan ik je het tegendeel bewijzen.'
'Dat is niet nodig hoor.'
'Emily, alsjeblieft doe open.'
'Nathan, alsjeblieft ga weg.'
'Ik ga niet weg tot we hebben gepraat.' Ik bons nog een keer hard op de deur.
'In dat geval zeg ik, maak het jezelf comfortabel want wij hebben niks te bespreken.' Ik zucht en bonk met mijn voorhoofd tegen de deur aan. 'Als het moet breek ik die deur open.'
'Ja vast.' Moet jij eens opletten. Oke misschien gaat dat hem niet worden. Ik beuk met mijn schouder hard tegen de deur aan. Niks. Ik beuk nog een keer. Niks. Ik wil nog een keer beuken maar voordat ik de deur raak wordt hij open gegooid en val ik naar binnen. 'Ik wilde niet dat je mijn deur zou breken.' Mompelt ze en loopt daarna terug naar haar bed. Ze gaat in kleermakerszit zitten en kijkt me met rode ogen aan. Ik ben de reden dat ze heeft gehuild. Ik heb dit veroorzaakt. Dit is allemaal mijn schuld. Het spijt me zo, lieve Emily. Ik weet niet wat ik moet doen, normaal gesproken als ik het hart van een meisje breek kan het me niet zoveel schelen want we hebben toch maar één avond doorgebracht, maar deze keer voel ik me zo schuldig. Ik loop op haar af en ga in dezelfde positie op het bed zitten, voor haar neus. 'Sorry.' Ze kijkt me emotieloos aan. 'Maakt niet uit, we hebben niks en je ziet me niet op die manier.' Ik pak haar handen vast en trek haar een stukje naar voren. Hier ga ik dan, als ik het nu verpest is het klaar voor ons. 'Emily, je bent zo een bijzonder meisje, niemand heeft me ooit zo laten voelen, het spijt me zo erg wat ik zojuist deed, ik wilde je niet het gevoel geven dat ik je niet op die manier zie, want ik zie je wel zo.' Ik slik, ze kijkt nog steeds met een staal gezicht. 'Ik ben niet zo goed met woorden. Maar ik zou je niet op een date hebben genomen als ik niet meer zou willen zijn dan alleen vrienden. En ik weet dat je niet te snel wilt gaan, en dat accepteer ik, en dat is ook de reden dat ik zojuist een stap terug deed, ik wil zeker weten dat je er klaar voor bent. Ik vind je echt heel erg leuk Emily, en ik zou het geweldig vinden als je mijn vriendin wilt zijn, maar ik snap het natuurlijk ook als je er nog even over na wilt denken vanwege de reputatie die ik had, maar die kan me niets meer schelen.' Onderhand zijn de tranen in haar ogen ontstaan en heeft ze ene glimlach op haar gezicht. Ze springt overeind en vliegt me om de hals. Ik val verbaast achterover en kan net voorkomen om van het bed te vallen. 'Ik wil inderdaad niet te snel gaan, maar bedankt, voor alles.' Zegt ze met haar gezicht verstopt in mijn borst. Ik sla mijn armen om haar heen en zo liggen we even.

Nou als dit niet zoetsappig is dan weet ik het ook niet meer.😂

Sorry trouwens dat het zo lang duurde, ik heb geen excuus of een reden ervoor.