⊹ TEAM 88┊AVENGERS - [osh+lhn]

6┊Rock - Paper - Scissors.

Medya :: Bom.

LUHAN's POW ::

"Lucas.. bu dünya ölümlü dünya."

"Ee?"

"O yüzden sen gel sen benim gibi bir bilgenin sözünü dinle, benden özür dile."

"Sen? Bilge olmak?"

"Ne o? Fark edemedin mi?"

"Sen de edememişsin.."

"Neyi?"

"Benim önce özür dilemeyeceğimi."

"Lucas, burnuma iki kere suikast düzenlediğinin de farkındasın değil mi?"

"İkisinde de bilerek yapmadım."

"O zaman özür dile."

"Hayır."

"Bak seni boğarım!"

Karanlığın içinde kollarımı öylesine salladığımda, kendisinin yanında oturduğunu göğsüne geçirdiğim yumruğumla fark etmiştim. Nedensizce utanarak kollarımı bu sefer kendime çektiğimde Lucas'ın konuşmak yerine sessiz kalmasının nedenini bu hallerime gülmemek için kendisini tuttuğunu nefes alışı ve bırakamayışı ele vermişti.

"Gül sen gül, buradan bir kurtulayım da.. senin o havhav burnunu ellerimle koparmazsam.."

"Gülmüyorum ki."

"Döneyim de götüme konuş.."

"Ne kadar terbiyesizsin."

"Neyse ki cahil değilim."

"Cahil olduğumu nereden biliyorsun?"

"Tipin belli ediyor, bir şey yapmana gerek kalmadan."

"Bu güzel iltifatın için teşekkür ederim."

"Ne demek, her zaman."

"Lucas.."

"Efendim?"

"Benden daha salaksın."

"Yine ne yaptım?"

"Telefonunu kullansana ahmak!"

"Bir zeki sensin zaten. Çekmiyor."

"Ne demek çekmiyor?! Seul'ün ortasındayız!"

"Fizikle aran pek iyi değil sanırım LuHan."

"İyi değil mi? Kaç kişi model olmamı istedi de ben kabul etmedim be-"

"Fizik derken ders olan fizikten bahsediyorum.."

"Haa.. bak bana fizik öğretmenimi hatırlattın. Tanrım onun canını alacağına neden benimkine göz koyuyorsun?! Hiçbir boka yaramıyor o!"

"Sen yarıyor musun?"

"Bana laf sokma çünkü şuan beynimi kullanamıyorum!"

Onu görmesem bile solumda olduğunu bildiğim için sinirle o tarafa doğru bağırdığımda sızlanarak benden uzaklaştı, deri ceket hışırtısı sesinden anlamıştım yerde sürünerek aramıza belli bir mesafe koyduğunu.

"Kulaklarım.."

"Neyse. Senin işe yaramaz telefonuna kalmadık, nerede benim telefonum..."

Telefonumu cebimden çıkarmak için elimi ceketimin cebine attığımda, boş kalan parmaklarım kalp krizi geçirmem için yeterli bir sebep olmuştu.

"Şaka mı bu?"

Sinir ve korkudan dayanamayarak gülmeye başladığımda, olduğum yerde debelenerek telefonumun girebileceği her deliğe en az beş kere parmaklarımı sokmuştum ama bu sonucu değiştirmemişti.