Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Changes

Changes. Geschreven door David Bowie. In de uitvoering van Christin Milioti. 

Voor @Marleenh20 die om een zolder scène vroeg.

Het pension waarin ze woonde was groot. En Eva kwam heus niet elke dag in iedere kamer en in iedere ruimte. Zo af en toe zorgde ze ervoor dat leegstaande kamers werden gepoetst en voorzag ze de en-suite badkamers van een uitgebreide schoonmaak. Als er wat kapot ging regelde ze dat het gemaakt werd. Op die manier werd het pension, ondanks dat er maar twee mensen verbleven, toch goed bijgehouden en was er van verval geen sprake.

Er was slechts één ruimte in haar woning waar ze slechts een keer in de twaalf maanden kwam. Ieder jaar op precies dezelfde datum haalde ze de vlizotrap naar beneden en betrad ze de zolder. Deze had de omvang van drie slaapkamers en was gevuld met allerlei spullen die zij en Wolfs niet dagelijks nodig hadden, maar wel graag wilden bewaren. Door de jaren heen was het een verzameling geworden van memorabilia, souvenirs en andere relieken uit de tijd. Of troep, zoals Eva het ook wel eens liefkozend noemde. Gek, hoe de tijd gewoon verder ging en alles veranderde, terwijl het op hun zolder leek stil te staan.

Ze wist precies waar het stond. Ze had het daar immers zelf neergezet. Vastberaden liep ze naar een houten rek die rechts achterin op de eiken vloer stond. Op de tweede plank van boven vond ze wat ze zocht. De kartonnen doos met uitgebreide inhoud. Voorzichtig en met twee handen tilde ze het er van af en zette het op de grond. Met haar vlakke hand veegde ze het stof eraf dat zich in een jaar tijd moeiteloos had kunnen verzamelen. De stofdeeltjes dwarrelden in het licht dat door het zolderraam kwam. Gek eigenlijk, bedacht Eva zich, dat belangrijke herinneringen veelal werden bewaard in simpele dozen. In dit geval een verhuisdoos. Het blauwe logo van de Gamma stond op de zijkanten gedrukt.

Met haar duim en wijsvinger draaide Eva de twee trouwringen symbolisch een keer om haar ringvinger. 'Gefeliciteerd met je verjaardag Frank', fluisterde ze zacht. Hierna trok ze aan de tape die op de bovenkant zat bevestigd waardoor het karton zich opende. De doos zat volledig gevuld met allerlei herinneringen aan haar tijd samen met Frank. Als eerste haalde ze er een van zijn receptenboeken uit. Frank had veel recepten gespaard in zijn leven. Recepten die hij had geleerd op de vakschool, tijdens uitwisselingen en tijdens zijn werk in de Ponti. Door de jaren heen werden zijn recepten steeds ingewikkelder (volgens Eva) en beter (volgens Frank zelf). Hij had het altijd heerlijk gevonden om zich te storten op het ontwikkelen van nieuwe bereidingsvoorschriften. Dan ging hij op zaterdag naar de markt in het centrum en kocht daar verse vis, vlees en groente om mee te experimenteren. Of organiseerde hij kookavonden met zijn vrienden uit het culinaire wereldje om samen tot nieuwe recepten te komen. 

Zijn enthousiasme voor het kookvak was ongekend geweest. Ondanks dat Eva er zelf niet zoveel mee had, was Frank's enthousiasme een van de redenen geweest waardoor ze destijds verliefd op hem was geworden. Iemand die zo'n passie voor iets had, die zijn hart en ziel in iets kon leggen, dat vond ze woest aantrekkelijk. Bijzonder dat de man die nu in haar leven was net zoveel passie had voor hetzelfde vak als Frank. En van Wolfs' passie voor koken kon ze ook altijd zo genieten. Daarin had de tijd niks veranderd.

Hardop lachte Eva toen ze bij een recept uitkwam met wel een heel bijzondere naam: Eva's chocolade brownies. Die had Frank inderdaad eens speciaal voor haar gemaakt. Bakken was niet zijn favoriete bezigheid geweest, koken deed hij veel liever, maar voor Eva had hij graag een uitzondering gemaakt. En inderdaad waren brownies haar lievelings cakejes. Het moment dat Frank haar de brownies liet proeven staat haar nog helder voor de geest. Ze was door hem gewaarschuwd dat de cakejes nog heet waren - ze kwamen immers net uit de oven - maar koppig als ze was had ze gedacht dat het wel meeviel. Nu nog bijna voelt ze de kapotte blaasjes op haar tong. Kwaad had ze een theedoek naar Frank gegooid toen hij haar vermakelijk uit stond uit te lachen. 'Ik had het toch nog zo gezegd...' Een paar uur later was ze hem een kus komen geven om te laten weten dat de brownies heerlijk waren. Dat soort koppigheid was nog steeds een van haar kenmerkende eigenschappen. Ook daarin was ze in al die jaren niet veranderd.

Onder het receptenboek lag een lijstje met een foto van Frank en Eva samen. Het portret hadden ze nog door een professionele fotograaf laten maken in het Zuid-Limburgse heuvellandschap. Op de foto keek Eva breed lachend de camera in terwijl Frank op zijn beurt haar met een grote glimlach bewonderend aankijkt. Met de bovenkant van haar wijsvinger zodat ze geen vlekken maakte, ging Eva over het glas van het fotolijstje heen. Ze herinnerde zich de dag op de foto nog goed. Het was hoogzomer en de avond voor de fotoshoot waren ze verrast door een tropische storm, waardoor ze bezorgd waren of ze de shoot wel door konden laten gaan. Maar de volgende ochtend werden ze verwelkomd door een strakblauwe hemel. Alsof de storm die avond ervoor nooit had plaatsgevonden. De dauw, die van het natte gras was gekomen door de opwarming van de zon, had daardoor juist een mooi effect gecreëerd die in de foto's was teruggekomen. Daardoor leek het alsof het koppel in mysterieuze mist gehuld waren. 

Zoveel lol hadden ze gehad die dag, Frank en Eva. Ze waren toen misschien net een jaar samen geweest en tot over hun oren verliefd. Frank was alles geweest voor haar. Tenminste, op dat moment had Eva dat wel gedacht. Dat er niemand anders zou zijn waarvan ze zoveel kon houden als van Frank. Nu, jaren later, was ze daar niet meer zo zeker van. Maar wat wist ze er nou van, in die tijd? Ze was toen nog zo jong. De tijd had haar toch echt veranderd.

Toch had ze veel van Frank gehouden, dat wel. Ze koesterde nog steeds warme gevoelens voor hem. Dat zou ook nooit over gaan, dat wist ze wel. En dat was goed. Frank was altijd haar rots in de branding geweest. Ving haar op toen ze net uit huis was en het moeilijk had. Kon altijd de vinger op de zere plek leggen. Haar dwingen uit haar schulp te kruipen - tot het irritante aan toe. Het was Frank niet altijd gelukt, maar Eva besefte zich maar al te goed dat hij degene was die haar over haar gevoelens kon laten praten. Soms dan. Niet alles had ze met hem gedeeld. Hij wist bijvoorbeeld niet het fijne van alles wat haar vader haar had aangedaan. Dat had ze alleen aan Wolfs durven te vertellen. Jaren later. De tijd had haar veranderd.

Frank was een goede luisteraar geweest. Zachtaardig, geduldig en lief. Alle eigenschappen van een goede luisteraar. Ze had zijn geduld vaak genoeg op de proef gesteld. Talloze malen had ze buien gehad die geheel toe te kennen waren aan emoties waar ze niet mee om kon gaan. Dan was er altijd Frank geweest die haar de ruimte gaf om zich te uiten. Hij liet haar kwaad zijn, huilen of juist praten, net dat geen waar zij op dat moment behoefte aan had gehad. Destijds had ze dat niet eens door, dat hij dat allemaal voor haar over had. Nu, jaren later, besefte ze het maar al te goed. De tijd had haar veranderd.

Eva schrok op toen ze plotseling voetstappen achter haar hoorde. 'Wil je thee?' Het was Wolfs die met een dampende mok thee de vlizotrap op was gekomen. 'Lekker,' antwoordde ze omkijkend. Een gepijnigd glimlachje was alles wat ze op dat moment kon voortbrengen. Haar partner zette de mok naast haar neer en draaide zich weer om. Eva wist dat hij dit moment respecteerde en haar alleen wilde laten. 'Wacht,' bracht ze uit. 'Wolfs draaide zich weer verbaasd om. 'Wil je erbij komen zitten?' vroeg ze. 'Weet je het zeker? Ik bedoel, ik wil niet...' vertwijfeld keek hij haar aan. Ja, ze wist het zeker. Wolfs had Frank immers ook gekend, ze waren goede vrienden geweest. En Eva was er klaar voor om de man waar ze nu zoveel van hield meer te vertellen over de man die in het verleden zoveel voor haar betekent had. Ze gaf Wolfs een bevestigend knikje.

Time may change me
But I can't trace time