selam yongsun.
nedense bugün kendimi çok mutlu hissediyorum, uzun zamandır ilk defa hüzün dolu kalkmadım yatağımdan.
belki de alışıyorum gidişine, ha?
ama hâlâ var içimde pişmanlık.
keşke aradığında açabilseydim o telefonu, cidden hayattaki en büyük pişmanlığım bu.
10 saniye sonra ne olacağı belli olmaz derler ya, inanmazdım ben o cümleye.
sayende inanmış oldum yongsun.
annen arayıp öldüğünü söylediğinde kaldım öylece, tek hissettiğim şey gözlerimden boşalan yaşlar ve kalbimin ortasına saplanmış bir ağrıydı.
neden açmadım ki telefonunu?
pişmanım güneşim, çok özür dilerim senden.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
nahif beyaz güller, moonsun.
Fanfic...yongsun, artık her sabah başucuna beyaz güller bırakacağım kimse yok.
