Güzel Taktik [Tamamlandı✔]

5.Bölüm: Abi Kardeş

5.Bölüm: Abi Kardeş

Bedenimi sıkan güç, bir anda gevşemişti ve yavaş yavaş beni serbest bırakıp, tamamen etkisini yitirmişti.

Bir adım öne gittiğimde, yanımda yerde yatan adamı görmüştüm. 

Hızla Uğur bana doğru atılmış ve sarılmıştı.

"Ece, Ece iyi misin?" demişti. Beni iki kolumdan tutmuş, hafif sarsmıştı. Hızlı hızlı nefes alıyor ve gözleriyle beni inceliyordu.

"Bu kız da kim?" birden arkamdan gelen sesi duyunca, yere düşen adamın ayaklandığını sanıp hızla Uğur'un koluna yapışıp kendime çekmiştim. 

Korkuyla baktığımda, yerde yatan, beni rehin alan adamın yanında ayakta başka birinin durduğunu görmüştüm. 

Siyah bir takım elbise ve beyaz gömleği ile bu yeni gelen kişi diğerlerinden oldukça farklı görünüyordu. Oldukça uzun boyluydu. Beyaz bir teni vardı ve buna tam anlamıyla zıt olan siyah saçları ona farklı bir hava katmıştı. Daha ilk anda insanı ürpertiyordu. Güçlü duruşundan çok, mavi gözleri insanı korkutuyordu. Oldukça güzel ve canlı olan bu renk, sanki size bakarken alev alev yanıyordu.

"Abi! Ne yaptığını sanıyorsun?" Uğur kızgınca bağırmış ve sinirlendiğini belli etmişti. Tek koluyla beni sıkıca sarmıştı. Artık kendimi biraz da olsa güvende hissetmeye başlamıştım. 

Uğur'un bu sert tepkisine karşı adam ona bakmıyordu nedense, gözlerini kaçırıyordu. 

Uğur'da da bir farklılık vardı. Benim ise gözüm yerde yatan iki adamdaydı. Vurulmuşlardı ve muhtemelen şuan can çekişiyorlardı.

"Ne demek, ne yaptığını sanıyorsun? Hayatını kurtardım işte." adam bunu söylerken elindeki silahı yeni fark edebilmiştim. Anında gerildiğimi hissetmiştim ama o gayet rahat bir şekilde silahını kaldırmış ve arkasına yerleştirmişti.

"Böyle mi? Ya yanlışlıkla Ece'yi vursaydın! Hem siz nereden çıktınız? Benim geleceğimi biliyor muydunuz ki?" Uğur benden bir adım uzaklaşıp öne çıkmıştı. Bu sözleri yeni gelen adama ve diğer adamla, kadınaydı. Hepsi bize bakıyorlar ve yanlış anlamıyorsam beni inceliyorlardı.

Damarlarımdaki adrenalin had safhadaydı ve ben ne düşüneceğimi bilmiyordum. 

"Saçma sapan konuşup, benim tepemin tasını attırma Uğur! Tabi ki geleceğini biliyorduk. Aileniz lan biz senin!" mavi gözlü adam hiç beklemediğim bir şekilde aniden parlamıştı. 

Demek bunlar onlardı. Bu insanlar mafyaydı. Düşüncesi bile insanı korkutmaya yeterken, bir anda karşında görmek çok tuhaf bir histi.

"Tamam, sakin ol abi. Öyle söylemek istemedi." kadın uzun zamandır ilk defa konuşmuştu. Gözlerim kayınca bir kez daha onu inceleme fırsatı bulmuştum. Yanındaki adamdan biraz kısaydı. Hemen hemen benimle aynı boylarda olmalıydı. Beyaz bir pantolon ve buz mavisi bir bluz giymişti. Saçlarını sıkıca at kuyruğu yapmıştı. Yüzünde hafif bir makyaj vardı. Ne yaptığını bilen, kendinden emin bir havası vardı.

"Eminim öyledir!" demişti, adam. 

"Uğur bak, bizim nerede, nasıl bağlantılarımızın olduğunu sende en az bizim kadar iyi biliyorsun. Bunu öğrenmek o kadar da zor değil." Sefer söylemişti bunu. Diğer adama göre oldukça sakin gözüküyordu.

"Biliyorum." demişti, Uğur. Bu durumdan hiç de memnun olmadığı belliydi.

"Sonra seni karşılamaya geldik ama geç kalmıştık. Uçağın çoktan inmişti. Seni arabaya binerken gördük ve takip ettik. Bizi istemeyeceğini biliyorduk, bu yüzden kendimizi göstermedik." diye açıklamaya başlamıştı Sefer.