Sister of the Badboy •Dutch• {voltooid}

Deel 8

P.O.V. Sammie
De bel gaat en ik kijk m'n vader niet-begrijpend aan. Hij haalt zijn schouders op, als teken dat hij ook niet weet wie het is. Ik sta op en loop weer voorzichtig naar de deur toe. Als ik hem open, zie ik Fabian staan. "Hey" zeg ik verbaasd. "Hey zussie. Ik kwam even kijken hoe het met je gaat" zegt hij. "Het gaat goed hoor" zeg ik glimlachend. "Kom binnen" Fabian komt binnen en kijkt om zich heen. Als hij mijn vader ziet, stelt hij zich voor.

Fabian en ik zijn naar boven gegaan. Ik zit op mijn bed en Fabian zit op mijn bureaustoel. "Moet je niet op school zijn?" Vraag ik. "Ja, maar ik had geen zin meer, dus ik ben weg gegaan" Ik rol met mijn ogen. "Natuurlijk heb je dat gedaan. Alsof het normaal is om zomaar weg te gaan" "De directeur weet al dat ik soms zomaar weg ga" zegt hij. "Dat de directeur je al kent is geen goed teken" zeg ik grinnikend. "Ach ja, ik haal dit jaar toch wel en anders moet ik van school af. Ze kunnen me weinig doen in dit half jaar dat we nog hebben"

Fabian draait rondjes en kijkt mij dan aan. "Wie dit trouwens bij je heeft gedaan ga ik echt in elkaar slaan" zegt hij serieus. "Dat hoeft echt niet. Ten eerste weten we niet wie het was en ten tweede hebben m'n ouders al aangifte gedaan" "Alsnog, mensen moeten met hun tengels van mijn zusje afblijven. Ik ken je net een week!" Ik sta op en loop naar hem toe om hem een knuffel te geven. Ik ga op zijn schoot zitten en sla mijn armen om hem heen. Ik voel zijn spieren ontspannen, waardoor ik moet glimlachen. "Ik ken je nog maar een week, maar je bent mijn zusje en ik hou van je" fluistert Fabian. "Ik zal er alles aan doen om je veilig te houden" "Ik ben al 16 Fabian. Ik ben bijna volwassen" zeg ik grinnikend. "Dat maakt niet uit"

We blijven nog even zo zitten, totdat mijn telefoon afgaat. Ik sta op en loop naar mijn telefoon toe die overgaat. Ik kijk wie het is en als ik zie dat het Jill is, neem ik gelijk op. "Hey! Waarom krijg ik net pas te horen dat je bent gedrogeerd!" Zegt ze van slag. Ik zucht. "Sorry, ik ben gelijk in slaap gevallen thuis en ik was pas om 13:00u wakker. Ik heb sinds gistermiddag niet meer op mijn telefoon gekeken" zeg in schuldig. Fabian kijkt me alleen maar aan. "Oké, ik vergeef het je" zegt ze droog, waardoor ik moet grinniken. "Ik had ook niet anders verwacht" zeg ik. "Wanneer kom je weer naar school?" "Ik denk overmorgen. Het gaat als best goed. Het mag ook van de dokter" "Gelukkig maar! Ik voel me erg alleen" zegt ze. Ik weet dat ze nu een pruillip opzet. "Het komt goed. Tot woensdag" "Tot woensdag en beterschap nog!" "Thanks. Bye" "Bye" Ik hang op en leg mijn telefoon weer op mijn nachtkastje.

"Weet je zeker dat je woensdag al naar school gaat?" Vraagt Fabian. "Ja, ik weet het zeker. Ik voel me echt al weer goed" "Dan ga ik je brengen en halen. Dan kan je mee naar mijn huis. Jackson wil je graag zien, ook na wat er gisteren is gebeurd." Zegt hij. "Weet je het zeker? Dan moet je hier namelijk vroeg zijn" zeg ik. "Ik kan voor een keertje wel vroeg opstaan. Ik wil dat je veilig aankomt" Ik geef hem weer een knuffel. "Ik ga je voortaan 'knuffelbeer' noemen" zegt Fabian. "Je bent de beste broer ooit" mompel ik, zijn opmerking negerend. "Weet ik" zegt hij. "Je verpest het moment" Hij moet lachen. "Sorry"

Ik trek me terug uit de knuffel en kijk hem aan. "Wil je een film kijken?" Vraag ik. "Ja tuurlijk!" We gaan op mijn eenpersoonsbed zitten en ik pak mijn laptop van mijn nachtkastje. "Is de Hunger Games goed? Ik heb echt zin in die film" zeg ik. "Doe maar. Ik kijk wel mee" zegt hij. Ik knik blij en zet de film aan. Ik ga tegen het hoofdeind aanzitten en pak een kussen vast, omdat dat gewoon lekker zit.

P.O.V. Fabian
We zijn denk ik halverwege de film en Sammie begint steeds meer in te zakken. Ik trek haar tegen me aan, waarna ze zucht en snel weg is naar dromenland. Ik maak een foto van haar en sla hem op.

Ik kijk op mijn telefoon en app met een paar vrienden van mij. We gaan vrijdagavond naar een feest, waar ik sowieso weer dronken wordt. Gebeurd altijd namelijk. Even alles vergeten en je goed voelen, ook al heb ik de volgende ochtend altijd spijt dat ik het heb gedaan.

Net zoals het roken. Ik wil wel stoppen, maar ik kan het gewoon niet vanwege Jackson. We waren vroeger altijd de beste vrienden en we speelden altijd samen, maar toen hij steeds zieker werd en de dokter zei dat hij niet meer beter werd, heb ik me van hem afgezonderd, in de hoop dat de pijn minder zou zijn als hij gaat overlijden. Ik weet zeker dat het niet zo is, maar toch blijf ik het denken.

Na nog een uurtje zo te hebben gezeten, ben ik van plan om weer naar huis te gaan. M'n moeder heeft namelijk geappt dat het eten klaar is en haar eten is echt goddelijk. Ik haal mijn arm voorzichtig van Sammie weg, leg haar laptop weer op haar nachtkastje en stop haar in. Ik glimlach en loop dan haar kleine kamer uit. Ik loop de trap af naar beneden en zeg de adoptie-vader van Sammie gedag.

Ik stap in mijn auto en rijdt dan naar huis. Op naar het heerlijke avondeten.