Hayatımın bir dönemi, depresyon ile mücadele ettim ve o dönemler gerçekten tünelin sonunda bir ışık olmadığına inandırdım kendimi. “Kötü alışkanlık” olarak nitelendireceğiniz şeylerde dibe vurmuştum. Bu işin asıl kötü tarafı, aynı hisleri taşıyan insanlara bunun aslında geçici bir dönem olduğunu anlatıp, olumlu düşünmelerini önerdim. Sanırım terzi kendini söküğünü dikemiyormuş.
Bundan bir buçuk sene önce, bir gün sahile indim. Kafamda onlarca kişiydim ve her birisi farklı şeyler söylüyordu. Oturdum, bebekte. Geceydi. Sonbaharın son zamanlarıydı ve hava soğuktu. Kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım. Hayatımda uzun süredir böyle olduğumu hatırlamıyordum. O sırada yaşlı bir kadın geçiyordu. Yanıma geldi, oturdu ve sarıldı. Hiçbir şey demeden. O sarıldıkça ben daha çok ağladım. Bir süre sonra kendime gelmeye başladığımda, yaşlı kadın bir eli ile yanağımı tuttu. "Ne kadar yaşadığımız değil ne yaşadığım bizi biz yapıyor değil mi?" dedi, yavaşça salladım başımı evet dercesine. Sonra kalktı ve gitti. Arkasından teşekkür ederim dedim ve dönerek, "Duygularını göstermekten korkma. Seni sen yapan onlar." dedi.
O kadını tanımıyorum, o saatte neden oradaydı bilmiyorum ama iyi ki oradaydı. Bazen kendini kötü hissettiğinde, sarılacak birisinin olması tüm sıkıntılarını unutturuyor. Bu kişi tanımadığın birisi olsa bile.
