The Dollhouse

Κεφάλαιο 21ο

Τα μάτια μου ανοίγουν ξυπνώντας με από το λήθαργο.
Κοιτάζουν ένα σκοτάδι...όχι ένα απλό σκοτάδι,αλλά το απόλυτο κενό.
Καταλαβαίνω πως είμαι στο δωμάτιο μου , ξαπλωμένη στο κρεβάτι ,αλλά γιατί είναι τόσο σκοτεινά;
Δεν έχω πρόβλημα συνήθως με το σκοτάδι ,αλλά αυτή τη φορά δεν ξέρω τι συμβαίνει...με τρομοκρατεί. Πραγματικά νιώθω τον φόβο να τρυπάει το στήθος μου .
Πριν προλάβω να σκεφτώ τα μάτια μου είναι ήδη βουρκωμενα και ένας λυγμός βγαίνει από τον λαιμό μου.
Γιατί κλαίω;
Τι φοβάμαι;
Τι έχει συμβεί;

Και σε αυτά τα ερωτήματα κλαίω πιο πολύ .
Ξαφνικά ένας θόρυβος ακούγεται και η πόρτα ανοίγει δίνοντας λίγο φως στο δωμάτιο ,από το έξω.
Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι μέχρι που ακούω μια γυναικεία φωνή.

«Mia; Είσαι καλά;»λεει η γυναικεία φωνή ενώ τότε ακούω τον ήχο τακουνιών να με πλησιάζουν και ένα σώμα κάθεται στο κρεβάτι μου.
Ανασηκωνομαι για να δω καλύτερα.

Είναι η κυρία Bianka.
Νιώθω σαστισμένη.
Τι κάνει αυτή εδώ; Ούτε που νοιάζεται για μένα.

Συνεχίζω να κλαίω αγνοώντας την παρουσία της.

Ξαφνικά με τραβά στην αγκαλιά της και χαϊδεύει τη πλάτη μου.

«Σσς, ηρέμησε...τι έγινε; Είδες κακό όνειρο;»λεει με απαλό τονο ,αλλά πραγματικά δεν με ηρεμεί.

Αντιθέτως ,τη σπρώχνω και της γυρίζω πλάτη ,όπου συνεχίζω να κλαίω μόνη μου.

Η κυρία Bianka με κοιτάζει για λίγο αλλά μετά σηκώνεται και φεύγει από το δωμάτιο , βυθίζοντας με ξανά στο σκοτάδι.

Εκείνο το σκοτάδι που με γυρίζει στις αναμνήσεις των χειρότερων εποχών μου , στη μοναξιά του ορφανοτροφείου , στον φόβο ότι μέσα από τις σκιές γεννιούνται οι σκληρότεροι εφιάλτες, οι δαίμονες μας.

Η πόρτα ανοίγει ξανά ,αλλά δεν γυρίζω να δω ποιος είναι.
Μπορεί να είναι τα τέρατα του μυαλού μου.
Απαλά βήματα με πλησιάζουν και ένα σώμα κάθεται δίπλα μου.

Ένα χέρι χαϊδεύει τα μαλλιά μου και αμέσως καταλαβαίνω ότι είναι αυτός.

Είναι εδώ. Ήρθε για εμένα.
Το κεφάλι και το σώμα μου γυρίζουν για να τον κοιτάξουν . Με κοιτάζει με απαλό βλέμμα.

«Τι έγινε ,Mia; Τι σε τρόμαξε;»λεει και αμέσως στο άκουσμα της φωνής του ηρεμώ.

Ρουφάω τη μύτη μου.

«Ηταν πο-λύ σκοτεινά εδώ μ-μεσα.»λεω ενω αναφιλητα βγαίνουν από το στόμα μου.

Ξαφνικά με τραβάει στην αγκαλιά του και με κρατεί εκεί.