Grace (16), Congolees, gaat naar nieuwe school maar maakt geen vrienden en niemand praat met haar voor 1 maand totdat Emanuel uit de doodste hoek naar haar komt.
You wanna know why? Lees dan♡
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
______________________________
Snel loop ik naar beneden en zie Sharlys op de grond.
Ik: Wat is er?!?!?!?
Mams: ik denk dat de baby komt.
En op dat moment trip ik.
Wat moet je doen wanneer iemand bevalt????
Ik: Oké wacht ik ga Rafael bellen. En Emanuel zorg ervoor dat ze ergens op zit. En jullie (Ethan & Gaël) kalmeer haar.
Ze doen wat ik zeg en ondertussen probeer ik Rafaël te bellen.
Rafaël: Boni Grace?
Ik: Bien papa, maar je moet snel naar huis komen. It's about time.
Rafaël: Time voor wat?
Ik: Je baby's komen...
Rafaël: ENFIN THANK GOD. Ik kom nu naar huis.
En hij hangt op.
Marie komt naar beneden.
Marie: Wat is er aan de hand?
Ik: Je broer & zus komen eraan
Met een akward lachje probeer ik haar op te vrolijken, maar ze kijkt weg.
Ik: Luister Marie. Ik hou superveel van je en ik vergeef je voor wat je daarjuist hebt gedaan. Ik snap dat je je echt super slecht voelt en ik weet een klein beetje waarom. Maar ik smeek het je...
En ik hou haar hand vast.
Ik: ...je moeder heeft je het meest nodig. En ik denk dat jij de geboorte van je nieuwe siblings ook niet zou missen. Dus vergeet wat er daarjuist is gebeurt en help je moeder.
Marie: Oké, en alvast sorry.
En ze geeft me een knuffel.
Ik: is niks. Allee hup, let's get this bread!
Marie:
We gaan de Keuken in en ik zie mijn moeder pijn lijden, maar ze probeert het te verbergen. Ik ga naar haar toe.
Ik: Maman? Ik weet dat je pijn lijdt, dus knijp in mijn hand.
En ze knijpt superhard in mijn hand.
Sharlys: Sorry.
Ik: Ça fait rien. Oké luister naar mijn stem. Binnen nu en 2 dagen heb je 2 kinderen op de wereld gezet en als je nu niet opgeeft, laat je echt zien wat voor een sterke moeder je bent. Niet alleen voor mij, maar ook voor je toekomste dochter.
En ik wrijf over haar buik. Op dat moment wordt er gebeld. Grace neemt op.
Grace: hallo?... oke isgoed on arrive.... oke ciao.... Oke Rafaël zit in de auto buiten. Kom we gaan.
En we gaan naar de auto. Niet iedereen kon erin, dus hebben we Jonathan gebeld.
Tantine Divine (Moeder van Grace) zat vanvoor en ik, mijn moeder & Grace zaten vanachter.
En zo gingen we onderweg naar het ziekenhuis. Mijn moeder was nog wel chill in de auto, wat me nog echt verbaasd omdat ik in veel video's over zwangere vrouwen heb gezien dat er veel vrouwen aan het schreeuwen waren tijdens hun weeën.
We komen aan in het ziekenhuis en ik, Grace en haar moeder en mijn moeder stappen al uit. Ik zie achter ons de auto van *je weet wel wie*. De Jongens zoeken parkeerplaatsen en wij gaan alvast het ziekenhuis in.
We melden ons aan bij de balie.
Balievrouw: Hallo, welkom bij het ziekenhuis Middelheim. Wat kan ik voor u doen?
Ik: goeiendag mevrouw. Mijn moeder heeft op dit moment weeën.
Balievrouw: En hoelang is ze al zwanger?
Ik: Uhm 38 weken.
Balievrouw: Oké, ik regel wel een kamer en een dokter voor haar. Zouden jullie eventjes kunnen wachten in de wachtzaal aub?
Ik: Isgoed.
En we stalleren ons in de wachtzaal.
5 minuten gaan voorbij en nog steeds geen enkele doktee of kamer. En de jongens komen erin.
En ugh ik maak oogcontact met JoNaThAn.
Paps: Is er nog steeds niks voor jullie geregeld?
We knikken allemaal nee.
Paps: Oké bon dan ga ik naar de balie.
En juist wanneer hij zich omdraait, botst hij tegen een verpleegster aan.
Allebei: Sorry.
Verpleegster: Is niks.
En ze kijkt naar mijn moeder.
Verpleegster: Bent u Sharlys Zola?
Ze knikt.
Verpleegster: We hebben een kamer voor u, kom maar mee.
En we wandelen met haar mee naar de kamer.
640 woorden Zondag 15 maart 2020
Heyy ik ben al 7 maanden van wattpad geweest and i'm sorry! Hoofdstuk 3.2 en 3.3 zijn van mijn klad dus ik weet niet of ik echt nog verder zal schrijven, maar ik denk van wel want ik heb al veel tijd over! Ik hoop dat jullie julliezelf beschermen van corona !! XO cnglaise
