9.BÖLGE:VİRÜS

BÖLÜM: 6

Bir gün önce

"Abla, hadi kalk. Eve gidelim."
Hâlâ gittiğine inanamıyordu. Gittiğinden beri sadece arkasından bakmakla yetinmişti Minseo.

"Abla, hadi. Bak Minah'ın sana ihtiyacı var. Böyle yapma."
Kızının ismini duymasıyla gözlerini, bebeğinde gezdirdi.

Acı bir gülümseme sundu. Ona, babasının gelemeyeceğini söylese de anlamazdı. Yine de bunun ilerisi vardı.

"Tamam, gidelim."  dedi. Başka diyecek bir şeyi yoktu.

Güçlükle ayağı kalktı. Derin bir nefes alıp gözlerini sildi. Tekrar Daewok'un gittiği tarafa baktı. Yapacak bir şeyi yoktu. Artık gitmişti her şeyi olarak anımsadığı adam.

"Abla, hadi." kardeşi dikkatle tuttu kolundan. Minseo'da zor adımlar ile kardeşini takip etti. Minah korumanın kucağındaydı.

Çıkışa doğru yürüdüler. Minseo ne kadar Daewok'un peşinden gitmek istese de yapamayacağını biliyordu.

İç çekti. Gideceğini öğrendiğinden beri yaptığı şeydi bu. Ağlamak ve iç çekmek.

Kapıdan çıkıp garaja doğru yürüdüler. Koruma, bebeği Minseo'ya veremeyeceğini anlayınca kardeşine verdi. Sonra arabaya doğru yürüdü.

Minseo sanki ruhunu teslim etmişti. Ayakta duracak gücü kendisinde bulamıyordu. Daewok gitmişti artık. Bir daha dönmeyecekti. Gelmeyecekti kızıyla onun yanına.

Düşüncelerini dağıtmak adına derin bir nefes aldı. Yutkunurken gözlerinden istemsizce yaşlar dökülmüştü. Hıçkırarak ağlamak istiyordu ama burada değil.

Kızının önünde daha fazla ağlamak istemiyordu. Üstelik Daewok ağlamamasını söylemişti ama bu zordu. Ağlamazsa daha kötü olacaktı.

Araba önünde durunca kardeşinin yardımıyla arabaya bindi. Minah'ı bebek koltuğuna yerleştirip kendisi de hemen karşısına oturmuştu kız kardeşi. Ablasının bu durumuna o da üzülmüştü.

Sevdiği birisini bir daha göremeyeceğini bile bile yolcu etmek...
Bu gerçekten zordu. Her anlamda zordu.

Ablasının iç çekişleri ve gözlerinden artarda dökülen yaşlarına üzülüyordu. Bilemezdi bu duyguyu. Kaybetmek... gerçekten zordu.
Unutamamak kadar hem de...

***

"Acil tıbbi müdahaleye ihtiyaç duyan iki hasta var. Corona virüsü yüzünden şüphe duyulan iki hastadan birisi, daha önceden İncheon havaalanında görüldü. Hastalar uygun olarak hastanemize sevk edildi."

Hasta durumunu aktaran hemşire, Doktor Mingi'nin odanın kapısını açmasını ve içeriye corona virüsü yüzünden şüphe duyulan iki hastayı almasını sağlamıştı.

Yanlarında sağlık görevlileri de vardı. Baştan aşağı tulum giyinmiş, kendilerini virüsten koruyordular.

Mingi sadece maske takmıştı. Onun dışında hazırlanmaya vakti yoktu.

"Pekâlâ,  hastanemizde ki görevli doktor arkadaşlarıma haber verdim. Birazdan hepsi burada olurlar. Hastaların vereceği herhangi bir tepkiye karşı tedbirli olun. Birazdan dönerim."

Mingi odadan çıkıp karşısına çıkan ilk kişiyi durdurdu.

"Jong, lütfen yatışta olan hastalar ile ilgilenir misiniz?"

Jong Mingi'nin kibarca sorusuna karşılık başını sallamıştı.
"Şimdi ne olacak?" dedi birden.

Mingi Jong'un dalgın hâline bir şey diyemedi. Kimse bilmiyordu ne olacağını.