~Psyve~
" Hyungieေလ Kookie ကိုျပန္လာ
ေခၚမယ္ေနာ္ ခဏေလး ေစာင့္ေနာ္"
ေဆး႐ုံအခန္းငယ္အတြင္း တိတ္ဆိတ္မႈ
ကိုလြမ္းမိုးသြားေသာ အသံငယ္
မ်က္လုံးအေရာင္ေတြမွာ တစ္စုံတစ္ခုခု
ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရြင္ေနဟန္
လက္ထဲက စာရြက္ကို က်စ္က်စ္လ်စ္
လ်စ္ ဆုပ္ကုိင္ၿပီး ျပဳံးလိုက္ကာ
ေဆး႐ုံဝန္းအျပင္သို႔ထြက္လာေတာ့
ဆီးၾကဳိသည္က ေနေရာင္နဲ႔ ေလတိုက္
ျခင္းေၾကာင့္ လႈပ္႐ွားသြားတဲ့ သစ္ရြက္
တို႔ရဲ႕ လႈပ္႐ွားသံ။
၁၀ႏွစ္ေက်ာ္နီးပါ အခန္းထဲမွာပိတ္
ေလွာင္ကာ ကုခဲ့ရတဲ့စိတ္ေရာဂါ
အျပင္ကိုထြက္ခ်င္ရင္ က်န္းမာေရး
ေကာင္းရမယ္လို႔ ေျပာသံကိုခဏခဏ
ၾကားေတာ့ သူတု႔ိေပးတဲ့ေဆးလံုး
ေသာက္ၿပီး လိမၼာျပလိုက္ေတာ့
ေဟာ လူနာက်န္းမာေရးေကာင္းလာ
ၿပီတ့ဲ။ အဟက္ ေထာက္ပံ့သူမ႐ွိတဲ့
လူနာကို ဘယ္ဆရာဝန္မွလက္မခံ
ခ်င္။
အဲ့ေတာ့ ဟန္ေဆာင္ျပလိုက္ေတာ့
ေဆး႐ုံက အလြယ္တကူဆင္းခဲ့ရသည္။
အခုဘာလုပ္မလဲ?
Kookie, Kookie ကို႐ွာရမယ္။
Kookie သူ႔ကိုေမွ်ာ္ေနမွာ...
"Hyungie လာၿပီ Kookie "
~Psyve~
ေသြးေၾကာတစ္ေလ်ာက္လွည့္ပတ္
စီးဆင္းလာမႈနဲ႔အတူ ႏွလုံးခုန္သံကထပ္
တူညီလ်က္....။
ဦးေႏွာက္ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြတစ္
ေျဖးေျဖးလႈပ္႐ွားလာၿပီး အသိစိတ္က
မ်က္လုံးကိုေျဖးေျဖးခ်င္းဖြင့္ဖို႔ လမ္း
ၫႊန္ေနတယ္။
အားမ႐ွိေသာ ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔အတူ
မပြင့္ေသာ မ်က္လုံးအစုံ...
ကိုယ္အတြင္း႐ွိသမွ်အားမ်ားစုစည္းကာ ေလးလံေနေသာ မ်က္ခြံကိုေျဖး
ညင္းစြာ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေရာင္
ခပ္စူးစူးတစ္ခုကိုသာ သူရလိုက္သည္..
အလင္းစူးစူးေၾကာင့္ အားတင္းစြာဖြင့္
လိုက္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားတစ္ဖန္
ျပန္မွိတ္သြားသည္....။
အာေခါင္မွေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္း
သားတို႔မွာ ေရမ႐ွိ ေျခာက္ကပ္ကပ္။
