True Martial World Book 13-14

C-196

သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္၏ ဒ႑ာရီ

အခန္း ၁၉၆

“မဂၤလာပါ ဝမ္ အစ္မ” ရီယြမ္က ေဆးျခင္းေတာင္းကို ေက်ာတြင္လြယ္ရင္း အခန္းထဲသို့ ေလၽွာက္ဝင္လာခဲ့သည္ ။ သူ႔မ်က္ႏွာထက္တြင္ေတာ့ ႐ူးသလိုေပါသလို အျပဳံးမ်ိဳးက တစ္ခုရွိေနေလ၏ ။

ဝမ္က သူစိမ္းဆန္ဆန္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ သို့ေသာ္ ရီယြမ္ကေတာ့ အေရထူေနၿပီ ျဖစ္သည္ ။

“အစ္မက စာအုပ္ဖတ္ေနတာလား” … ရီယြမ္က ေဖာေရာေသာေရာျဖင့္ ဝင္လုံးရန္ ျပင္ဆင္လိုက္သည္ ။ သို့ေသာ္ ဝမ္၏ တင္းမာခက္ထန္ေသာ အၾကည့္ေအာက္တြင္ အျခားသူမ်ားဆိုပါက ဆြံ့အံ့သြားေပလိမ့္မည္ ။

ဝမ္က မည္သည့္စကားမွ မဆိုေသးေပ ။ ရီယြမ္ကို ေအးစက္စြာ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာ စာအုပ္ကို စားပြဲေပၚသို့ ဝုန္းခနဲ ပစ္ခ်လိုက္သည္ ။

“အယ္” .. ရီယြမ္ဘာေျပာရမွန္းပင္ မသိေတာ့ေခ် ….။ 

“နင္ေစာေစာျပန္လာတာ ေသခ်ာၿပီးလား” ဝမ္က စားပြဲေပၚရွိ ရီယြမ္၏ ေဆးျခင္းေတာင္းကို မထီသလိုၾကည့္ရင္း ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ေမးလိုက္သည္ ။ သူမ၏ အသံစူးရွရွက နားကြဲမတတ္ က်ယ္ေလာင္လြန္းလွသည္။

“ဟုတ္တယ္ … ကၽြန္ေတာ္ အပိုဆုနည္းနည္းေလး ရလာတာနဲ႔ေစာေစာသိမ္းလိုက္တာ … ရက္ေတြၾကာသြားရင္ ေဆးအဆီအႏွစ္ေတြ ေလ်ာ့သြားမွာစိုးလို့ ေစာေစာသိမ္းခဲ့တာပါ ။ အဲဒါေလးေတြကိုလဲ ျပခ်င္လို့ပါ”

ရီယြမ္က အမွန္ကို ေျပာေနျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ဝမ္၏ မ်က္စိထဲတြင္ေတာ့ တမင္ခ်ဲ႕ကားေျပာဆိုေနသည္ဟုသာ ထငိမိေနသည္ ။

“ဟြန္႔”  … ဝမ္က ရီယြမ္၏ စကားကို အဖက္မလုပ္ေပ ။ ဆက္ေျပာေနရင္လဲ အ႐ူးဘုံေျမႇာက္ေနသလိုသာ ျဖစ္မည္မွန္း သူမႀကိဳသိေနသည္ ။

“နင္က ခုႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ ေဆးပင္ခူးသြားတယ္ဆိုေတာ့ တစ္ရက္ကို နဂါးအေၾကးခြံ၃၅ ခု ျပန္သြင္းရမယ္ ။ နင္ေစာေစာျပန္လာေပမယ့္ အဲဒါေတြကို ျပန္မေပးရဘူးလို့ ထင္မေနနဲ႔ ။ ငါကေတာ့ တစ္ျပားမွ မေလၽွာ့ေပးနိုင္ဘူး … ရွင္းရွင္းပဲ”