Έρωτας Και Παρανομία!

32. Λιγο πριν το τέλος!

Αναστασία!

Τρομοκρατήθηκα στην ιδέα και μόνο πως όσα φοβόμουν όταν γνώρισα τον Βύρωνα θα έβγαιναν αληθινά. Ούτε τότε , ούτε τώρα αντέχω να τον δω πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Γιατί ξέρουμε και οι δύο πως αν μπει στην φυλακή δεν θα βγει ποτέ έξω. Ήταν για τόσα χρόνια το εκτελεστικό όργανο του μαύρου γερακιού.

Εκείνος χάιδεψε το μάγουλό μου τρυφερά και δεν αντέδρασε, δεν μίλησε. Δεν τους φοβόταν. Τα μάτια μου είχαν βουρκώσει στην ιδέα και μόνο πως εμείς δεν θα ήμασταν ποτέ μαζί. Πως τελικά δεν ήταν γραφτό μας.

"Βύρωνα τελευταία ευκαιρία!" Είπαν οι αστυνομικοί μην σταματώντας να τον σημαδεύουν με τα όπλα τους . " πέτα το όπλο σου αργά και παραδώσου ήρεμα. Μην μας αναγκάσεις να σου ρίξουμε." Δήλωσε ο αρχηγός της αστυνομίας χωρίς να μας αφήνει κανένα περιθώριο.

"Αγάπη μου άκου με προσεχτικά..." είπε ο Βύρωνας μόλις μου έσφιξε τα χέρια.

"Βύρωνα μην τολμήσεις να παραδοθείς. Σε έχουμε ανάγκη για το θεό. Σε παρακαλώ. Βύρωνα δεν θα βγεις ποτέ από την φυλακή αν τους αφήσεις να σε συλλάβουν. "

"Αναστασία είσαι τα πάντα για εμένα. Όμως η μικρή μας, σε χρειάζεται πολύ περισσότερο. Το ξέρω πως δεν θα βγω ποτέ έξω. Ούτε σαν φυγάς θα μπορέσω να είμαι ποτέ κοντά σας. " μου έλεγε αφήνοντας αργά τα χέρια μας. " Όμως έτσι θα μπορέσω να σας προστατεύω. Μέσα από το σκοτάδι, την νύχτα και τον έρωτά μας." Μου έλεγε εκείνος και τα δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου. "Αυτοί οι δύο κόσμοι δεν πρόκειται να ενωθούν ποτέ. " μου είπε και εγώ τον φίλησα με όλη μου την δύναμη. Σαν να ήταν το τελευταίο μας φιλί.

"Όχι Βύρωνα !" Έλεγα εγώ όταν γύρισε για να αντιμετωπίσει τους αστυνομικούς .

Έπνιξα τον λυγμό που πήγαινε να μου ξεφύγει και ήμουν έτοιμη να γονατίσω στον δρόμο. Είχαμε χάσει στην αγάπη και πόνος ήταν αφόρητος.

"Αναστασία!" Άκουσα μια φωνή να πλησιάζει κοντά μου από αρκετά μακριά. Μα δεν έδωσε σημασία για το ποιος φώναζε και γιατί.

Άνοιξα τα βλέφαρά μου και διαπίστωσα πως κάποιος με σημάδευε στην καρδιά με ένα κόκκινο φως από λέιζερ. Υπήρχε ένας σκοπευτής στο απέναντι κτήριο και εγώ ήμουν ο στόχος του.

"Αναστασία !" Φώναξε την ίδια στιγμή και ο Βύρωνας. Έτρεξε καταπάνω μου και με αγκάλιασε για να τον εμποδίσει να με σκοτώσει. Την στιγμή που ακούστηκε αυτός ο πυροβολισμός.

Και τότε κοιταχτήκαμε και οι δύο στα μάτια. Κανέναν από τους δύο δεν χτύπησε η σφαίρα. "Αναστασία!" Ακούστηκε το όνομά μου από μία γνώριμη και πλέον αδύναμη φωνή.

Ο Αλεχάντρο είχε εμφανιστεί από το πουθενά και είχε σώσει εμένα και τον Βύρωνα. Η καρδιά μου έτρεμε. Δεν περίμενα να συμβεί αυτό. Τον πλησίασα διαλυμένη. Σαν όλα όσα είχα περάσει δίπλα του είχαν διαλυθεί. Εκείνος μου κράτησε το χέρι αδύναμα και εγώ δεν αντιστάθηκα.

"Αλεχάντρο ... γιατί;"

" Σε αγάπησα με όλο μου το είναι. Και αν ο Βύρωνας είναι το πεπρωμένο σου και η ευτυχία σου , σου χαρίζω αυτή την ευκαιρία. " είπε εκείνος έτοιμος να κλείσει τα μάτια του.

"Αλεχάντρο... " έλεγα εγώ βλέποντάς τον να πεθαίνει αργά - αργά. " βοήθεια ένα ασθενοφόρο γρήγορα." Φώναζα εγώ και αστυνομικοί άφησαν τα όπλα και τον μοναδικό στόχο τους.

"Είναι μία παγίδα της Αλίκης. Έπρεπε να σε προστατέψω. " είπε εκείνος και ύστερα έκλεισε τα μάτια του μία για πάντα.

Ο Βύρωνας με κοίταξε πριν το σκάσει. Αυτή ήταν η ευκαιρία του. Εγώ κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και έμεινα με τους αστυνομικούς. Εκείνος έτρεξε και μέσα σε λίγα λεπτά εξαφανίστηκε. Έλεγξα τον σφυγμό του Αλεχάντρο στον λαιμό . Ήταν είδη νεκρός.

"Αναστασία θα κανονίσω με ένα περιπολικό να σε πάει σπίτι σου."

"Όχι δεν θα πάω σπίτι αρχηγέ." Του είπα εγώ και μέσα από την τσέπη του δερμάτινου μπουφάν μου έβγαλα το σήμα μου. " στο παραδίδω. "

"Δεν χρειάζεται να το κάνεις . Μπορείς να επιστρέψεις στο σώμα όποτε εσύ νιώσεις έτοιμη. "

"Ας μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας. Για εσάς ήμουν και θα είμαι πάντα το δόλωμα για να συλλάβετε τον άντρα μου. " του είπα και μόλις το άφησα στα χέρια του ξεκίνησα για το αυτοκίνητο του Βύρωνα.

Επισκέφθηκα την αδερφή μου στο νοσοκομείο. Εκείνη με κοίταξε και εγώ ξέσπασα σε κλάματα. "Αδερφούλα..." είπα εγώ και ξάπλωσα στην αγκαλιά της.

"Ηρέμησε και όλα θα φτιάξουν. Θα το δεις. " μου έλεγε εκείνη για να με παρηγορήσει ενω ταυτόχρονα χάιδευε τα μαλλιά μου.

"Δεν θα ξανά δω ποτέ τον Βύρωνα..." έλεγα εγώ συντετριμμένη.

Ο πατέρας του Βύρωνα χτύπησε την πόρτα και μπήκε στο δωμάτιο. Είχε στην αγκαλιά του την Φαίδρα μου. Την κράτησα στα χέρια μου μόνο και μόνο για να κρατηθώ ζωντανή. Έβλεπα στα μάτια της τα μάτια του Βύρωνα. Ήταν ίδια με τα δικά του.

"Ο Βύρωνας δεν θα σας εγκαταλείψει ποτέ. Έχει πίστη σε εκείνο." Με αγκάλιασε στοργικά.