The Secret Shadow Man ✔ (AAN HET VERBETEREN)

Hoofdstuk 50 ~ THE END?

Misschien is dit wel het einde? Of toch niet? Ik wil jullie niet langer lastig vallen, dus ik zeg: Begin maar met lezen!

__________________________________________________________________

{Alicia POV}

Ik open mijn ogen. Ik zie een schim voor me, maar als ik beter kijk, zie ik Jake! Ik open snel mijn ogen helemaal wijd. In plaats van dat Jake nu in een stoel is vastgebonden, ben ik dat. Ik kijk weer voor me, ik knipper even voor als ik me dit niet verbeeld. Nee, dit is echt! 'Jake! Ik heb je zo gemist! Maak me los! Dan kunnen we vluchten!' Zeg ik met tranen in mijn ogen. 'Wie is Jake? Ik ben Jacob! En waarvoor zou ik je losmaken? Je bent immers mijn vijand!' Zegt Jake of Jacob. 'Nee! Je bent mijn vriendje! Je houdt van mij! En ik hou van jou! Herken je me niet meer?' Vraag ik bang. 'Ooh! Ik herken je heel duidelijk! Je WÁS mijn vriendinnetje waar ik niet van hield, ik acteerde maar, ik ben daar oh zo goed in. Natasha! Kom is!' Riep Jake of Jacob, er kwam een meisje aangelopen, die ik zo duidelijk ken. Natasha... 'Kijk! Dit is mijn vriendinnetje! Niet zo'n goedkope snol als jij!' Zegt Jake of Jacob en hij begint Natasha te zoenen. 'Nee! Ik geloof dit niet! Jij!' Zeg ik en ik barst in tranen uit.

'Alicia!' Hoor ik opeens. 'Sasha?' Vraag ik, als ik de stem herken. Ik kijk naar de plek waar het geluid vandaan komt en ik zie Sasha staan. Ze is vastgebonden aan een paal en achter haar staat Jaden. Jaden? .... JADEN!!! 'Jaden! Help ons!!!' Gil ik naar Jaden. Hij loopt naar mij toe, maar in plaats van me los te maken van deze irritante stoel die prikt door alle splinters, staat hij dom naar mij te grijnzen. 'Jaden! Stop met grijnzen en maak me los!!!' Beveel ik hem. 'Wie is Jaden? Ik ben Jales! En waarvoor zou ik je losmaken? Je bent immers mijn vijand!' Zegt Jaden of Jales. Ik herken de tekst die hij zei. Die tekst kwam precies hetzelfde, maar dan uit Jake's of Jacob's mond. Het lijkt of ze dit hebben geoefend. Of gehypnotiseerd? Ik kijk Jaden of Jales vies, boos, frustrerend, geïrriteerd, enzovoort aan. Hij kijkt met dezelfde blik terug.

'Ik wil jullie baas spreken!' Zeg ik uiteindelijk, na een lange tijd nadenken wat ik zou gaan doen. Wat mijn plan is? Dat zie je later vanzelf. Of het spannend gaat worden? Nou en of. Of mijn leven er van af hangt? Inderdaad. Of ik bang ben? Tot mijn grote verbazing, helemaal niet... 'HIJ is bezig! Je kan HEM nu niet spreken!' Zegt één van de bewakers/beveiligers, maar, ook al is hij mijn aartsvijand, hij is wel een lekker dingetje. 'Hey! Kom is hier! Ik wil je iets vertellen...' Zeg ik terwijl ik mijn benen wijd open gooi en op mijn onderlip bijt. Zonder te twijfelen komt hij naar mij toe en gooit zijn wapens weg: Pistool, knuppel, enzovoort. Domme oen(en)... Ik grijp mijn kans en schop hem recht in zijn kruis. Hij loopt naar achter en ik sta op, natuurlijk ben ik nog steeds aan die stoel vastgebonden, dus ik sla die stoel op de ijzeren tafel, zodat de houten stoel breekt. Ik wurm me uit de touw die me heeft vastgebonden en pak een stuk hout. Je vraagt je vast af hoe ik dit allemaal kan? Mijn moeder heeft me verplicht om naar karate school te gaan toen ik 5 was, ze zei dat het later nodig was, maar het moest geheim blijven, alleen Sasha wist ervan. Daarom staat ze mij nu niet raar aan te kijken, wat andere mensen die dit zien, dus wel zouden doen. Het was best handig om op karate school te zitten, nu komt het ook van pas en vroeger ook...

7 JAAR GELEDEN:

Ik moest boodschappen doen. En niet zomaar boodschappen. In het donker. Het was 00:00 's nachts. Ik was pas 7 jaar. Maar ik zat al 2 jaar op karate en ik was er een kei in. Ik heb al honderden medailles en bekers gewonnen. Maar vraag je je af waarom ik boodschappen moest doen? Nou, Linda, een oude vriendin van me die ik nooit meer heb gezien, en ik gingen boodschappen doen. Maar zij was opeens verdwenen. Het was toen 19:00. We moesten kip halen, omdat mijn moeder het was vergeten om te kopen. Mijn moeder zei nog dat we veilig thuis moeten komen. Maar Linda is nooit teruggekeerd. Ik ging haar zoeken, heel de avond. Tot het 00:00 werd. Toen was ik zelf ook verdwenen...