"LIVE THE MOMENT"

CHAPTER 10

I look straight at his eyes, as he stare at me. How I miss seeing those pair of his mesmerizing dark eyes, his dark eye brows, his high-bridged nose, his soft sharp lips that seems like asking to kiss him. How I love seeing those features of him. I would never be tired seeing his features even until my last breathe.

Pumasok sa loob ng kwarto ko si Zayn na kita ang alalang-alala na mukha sa kalagayan ko ngayon. Nang mapansin niya ang mga magulang ko na naka-upo sa gilid ay ngumiti lamang siya sa mga ito na pansin ang kalungkutan sa mga mata at tumango bilang pag-galang, mukhang unti nalang ay babagsak na ang mga nagbabadyang mga luha niya na tila ba isang kalabit mo lang sa mga mata niya ay tutulo na ng sunod-sunod ang mga luha niya.

Oh please don't cry, I can't help watching your tears falling just because of me and especially in front of me. If that happened that's just make me more sick.

Napako ang mga tingin niya sa akin na payapang-payapa na naka hilata sa kama, bakas na bakas sa buong katawan ko ang lubos na pag-hihirap sa sakit na nararamdaman. Ayokong makita niya akong nasa ganitong kalagayan.

"Iiwananan ka na muna namin ikaw na muna ang bahala sa kaniya" singit ng mommy ko at tuluyan ng lumabas kasama ang daddy kong wala pa ring imik mula nang nagka-malay ako.

Napatitig na lang si Zayn sa buong katawan kong naka-sadlak sa kama. Ang mga luha niyang kanina pang nagbabadya sa kaniyang mga mata ay tuluyan na ngang nagsi-unahan sa pag-agos sa magka-bilaang malalambot niyang pisngi. At sa mga oras na iyon naka-ramdam ako ng libo-libong karayom na paulit-ulit na tumutusok sa aking puso. Hindi ko lubos maisip na bukod sa mga magulang ko ay may isang tao pa palang maa-apektuhan din sa kalagayan kong ito. Ang isa sa mga taong labis na nagpa-pasaya sa akin ngayon.

"Control your tears please, feeling ko mas lalo lang akong mang-hihina kapag nakikita kitang umiiyak sa harap ko ehh" I said trying to sound strong as I laugh softly, trying to hold back my tears, from falling too. I didn't want him to think that I was getting worse, na nahihirapan na talaga ako.

"Sorry baby I just can't help it" he just said as he start wiping his tears. Napangiti pa ako nang mapansin ko na ang pinamunas niya ng kaniyang mga luha ay ang panyo na ipinahiram ko sa kaniya nung mga panahong umiiyak nanaman siya.

"Why are you smiling?" he confusedly asked when he's already done wiping his tears.

"I love you Kaizer Zayn, my first and my forever baby" I just said ignoring his question.

He smiled at me that made me blush "Mahal na mahal din kita Mei Alazne Foster-Evans, I love you too," he paused, "Mahal na mahal at hindi ko na kakayanin pa kung pati ikaw ay mawawala pa sa akin, hindi ko alam kung paano nangyari yun o kung paano nagsimula ang nararamdaman kong ito para sa iyo, pero isa lang ang sigurado kong masasabi ko sayo at yun ay ang mamahalin kita kahit anong mangyari at pangakong ikaw lang, hanggang sa huli. Maybe you are not my first but you're going to be my last and my forever baby" malungkot niyang tugon sa akin, as he trying to sound fine. Pero kahit malungkot ang boses niya sa pagka-sabi ng mga salitang iyon ay para pa ring musika ang mga bawat salitang binitiwan niya para sa akin.

"Hindi mo kailangang magpanggap na ayos ka lang, dahil nararamdaman kong malungkot ka" nakangiting sabi ko kay Zayn.

Hinaplos niya ang buhok ko na nag-paramdam sa akin ng ginhawa. Sana ganito nalang kami, sana lagi nalang ganito. Kahit na nakahilata ako dito basta nasa tabi ko siya at kasama ko siya, masaya na ako. Pero hindi, malabo ang mga bagay na hinahangad ko. Walang permanente sa mundo lahat nawawala at mawawala nalang bigla. Kahit sa sarili kong kalagayan ngayon, walang nakaka-alam kung hanggang kailan pa ako sa mundong ito. Maaaring sa susunod na linggo, sa susunod na araw, bukas o hindi kaya ay mamaya.

"Yes, Im not okay. Especially seeing you here in this situation. Im just trying to pretend that Im okay, even if Im not" he said. As my tears starts to fall. Feeling ko mugtong-mugto na ang mga mata ko ngayon sa kaka-iyak, pero kasi hindi ko na napigilan pa ehh.

"Zayn, Im scared ayoko pang mamatay" I said out of nowhere.

"Baby, please don't speak that way" saway niya sa akin sabay iling ng kaniyang ulo. "I know tito and tita will surely do everything, kaya tumahan ka na gagaling ka okay?" pagpa-patuloy niya, tumango nalang ako. Kasabay ng pagpu-punas niya sa mga luha ko.

"How I wish Zayn, gusto ko pang mabuhay, gusto ko pang makapiling ang parents ko. Gusto pa kitang maka-sama" I said.

"We'll do everything baby, I'll do everything I can para lang gumaling ka" he said assuring me na gagaling talaga ako.

"Im so very thankful na nakilala kita Zayn, hindi ko lubos maisip na mahuhulog ang loob natin sa isat-isa. I promise lalaban ako, lalabanan ko ito just please don't leave me baby" I responded.

"I hate promises but this time I'll promise you that no matter what happens I'll never ever leave you, until my last breathe I forever be by your side" he sweetly said.

"I love you Zayn, I really really love you. Thank you for loving me this much" I said trying to hold back my tears again.

"Don't be thank you that I love you, dahil kusa kitang minahal ng walang pag-aalinlangan. I love you too Mei Alazne my beautiful miracle" he said in his usual husky deep voice.

He kissed my forehead as he say "This time, just take a rest, okay?" sabi niya at kusa niyang hinaplos ang mga mata ko para papikitin.

Im so really lucky to have this guy, really lucky..

Thank you for reading❣️