Y/N, een meisje dat thuis wordt misbruikt, wordt ontvoerd. Maar niet door zomaar iemand: door BTS, een groep van de beste geheime agenten van de wereld. De geheime agenten vermoorden de mensen die andere mensen mishandelen, dat betekent dat de vader...
Seokjin liet me los. Ik keek iedereen in de kamer emotieloos aan. "Gaat het?" vroeg Namjoon. Ik schudde mijn hoofd. Ik keek hem treurig aan. Hij zuchtte. "Y/n, je gaat er toch moeten over komen. Hij is weg." zei hij terwijl hij voor me kwam zitten. Hij legde zijn hand op mijn wang en tilde mijn hoofd lichtelijk omhoog zodat we oogcontact hadden. Hij keek me hoopvol aan, waardoor ik op gaf. Ik zuchtte en dan knikte ik. "Je hebt gelijk." zei ik zacht en keek de rest aan. Ze glimlachten opgelucht. "Als je het lastig hebt, zullen we je steunen." zei Jungkook. Iedereen knikte instemmend. Ik keek hun dankbaar aan. "Dankje jongens." bracht ik uit. "Gewoon een vraagje. Ik ben nog minderjarig. Waar ga ik wonen?" vroeg ik. Het is Yoongi die antwoordde. "We moeten binnenkort naar de rechtbank daarvoor. Niemand weet dat wij je vader vermoord hebben, hoor. Maak je geen zorgen." zei hij om me gerust te stellen, als mijn ogen vergrootten wanneer hij 'rechtbank' zei. "Het enige wat ze weten is dat je nu bij ons voor even woont. Ze denken dat we goede vrienden zijn, en dat we politieagenten zijn. Dus dat komt wel goed." voegde hij eraan toe, en knipoogde. Ik glimlachte klein. "Nu, waarschijnlijk heb je wel honger. Wat wil je eten? Een toast? Een salade? Koekjes en melk?" vroeg Seokjin. "Doe maar wat koekjes en melk, alsjeblieft." zei ik en keek verlegen naar de grond. "Komt eraan!" riep Seokjin en liep de kamer uit. De rest volgde hem. Ik was nu dus alleen in de donkere, kleine kamer. Ik ging liggen op de matras en zuchtte.
Gaan ze me hier goed behandelen? Wat als ik bij hun moet blijven wonen? Ze zijn geheime agenten! Ik weet nog niet of ik hier veilig ben...
Dan hoorde ik geklop op de deur, en nog geen seconde later vloog de deur open. "Had iemand hier koekjes besteld?" grapte Seokjin en lachte om zijn eigen flauwe grap. Ik glimlachte en ging recht op zitten. Hij legde de plank met de koekjes en het glas melk op mijn schoot. Ik nam een koekje en begon te eten. Voor dat ik het wist was alles op. Ik keek Seokjin aan. Hij keek verbijsterd naar de plank. "Hoe kun je zo snel eten?" vroeg hij verbaasd. "Lang verhaal..." mompelde ik. "Ik heb tijd." zei hij en keek me emotieloos aan. Ik zuchtte. "Vader liet me nooit iets eten..." fluisterde ik. Hij keek me medelijdend aan. "Wacht hier." zei hij en stormde de kamer uit. Niet veel later kwam hij terug met een plank vol met eten. Ik keek hem verrast aan, en hij glimlachte. "Hier, eet maar lekker op." zei hij en legde de plank op mijn schoot. Ik begon te eten, maar ik kreeg spijtig genoeg niet alles op. Ik had wel meer dan de helft gegeten, maar nu zat ik helemaal vol. Ik overhandigde Seokjin de bijna lege plank. "Ik zit vol, maar echt... Bedankt." zei ik en glimlachte klein. Hij glimlachte warm terug. Hij ging de kamer uit. Ik volgde hem en bewonderde het huis. Het was groter dan ik verwacht had. Voor dat ik het wist was ik verloren gelopen. "Namjoon?" riep ik door het huis. Ik hoorde mijn stem echoën door het hele huis. "Ja?" hoorde ik achter me. Ik draaide me snel om. Het was Namjoon. "Yah, je liet me schrikken!" riep ik uit en sloeg zacht tegen zijn arm. "...Kun je me helpen? Ik ben verloren gelopen..." zei ik zacht en ik voelde me rood worden van schaamte. Namjoon lachte. "Tuurlijk, kom." zei hij en wandelde weg. Ik volgde hem en dan liep hij een gangetje in. Dan ging hij een kamer binnen en zo te zien was het de kleine, donkere kamer waarin ik sliep. Ik zuchtte opgelucht. "Dankje, Namjoon. Ik had het zelf niet gekund." mompelde ik en legde mijn hand in mijn nek. "Geen probleem, Y/n. Als je me nodig hebt, roep me dan gewoon." zei hij en liep rustig weg. Ik zuchtte en ging mijn kamer binnen. Ik ging op de matras zitten. Ik besef toen pas wat er daarstraks allemaal gebeurd is. Tranen kwamen langs mijn wangen gerold. Ik bleef huilen totdat ik in slaap viel.
Ik werd wakker door iemand die me zacht heen en weer schudde. Ik opende mijn ogen en zag dat het Jimin was. Ik ging recht op zitten en keek hem aan. Hij giechelde. Ik keek hem vragend aan.
"Je ziet er schattig uit." zei hij. Ik glimlachte en bloosde lichtelijk. Hij grinnikte. Dan keek hij me aan.
"Je moet opstaan." zei hij en hielp me om op te staan. Ik leunde tegen zijn schouder. Hij liet me voorzichtig los. Dan ging hij de kamer uit. Ik ging naar de kleerkast en nam er een setje kleren uit.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
(zonder de koptelefoon)
Ik ging naar de gang. Ik keek om me heen, en zag er dat er niemand was. Ik ging de hoek om en dan zag ik dat de jongens allemaal op de bank zaten. Ze grijnsden naar de tv. Ik ging nieuwsgierig naast Seokjin zitten en keek wat ze aan het kijken waren. Dan zag ik dat het het nieuws was. Het ging over een moord op een paar mensen. Ik keek Seokjin aan, maar hij merkte het niet op. Wanneer hij het wel opmerkte keek hij me aan.
"H-hebben jullie..." bracht ik zacht uit. Hij knikte en grijnsde. De rest keek me ook aan en grijnsde natuurlijk dan ook. Ik schudde mijn hoofd in ongeloof en zuchtte. Ik stond op en liep naar mijn kamer. Ik ging op bed zitten en tranen rolden intussen al over mijn wangen. Ik wreef ze weg maar nieuwe rolden over de sporen van de vorige. Dan hoorde ik een tik op mijn raam. Mijn ogen vlogen naar het raam, maar ik zag niks. Ik zuchtte en keek weg. Ik wreef mijn tranen weer weg, en stopte met huilen. Dan hoorde ik glas breken en mijn ogen vlogen weeral naar mijn raam. Het raam was gebroken, en er lag iets op de grond van de koude kamer.
