İnsan bazen kendi yanlışını başkası için doğru olarak biliyor. Bazen sadece kendisine yalan söylemek istiyor sırf doğrular ile yüzleşmemek için. İnsan yalnızlığı seçiyor bazen ama itiraf edemiyor ya kendine.
Yarım saat önce gelmiştik buraya. Dağ evi gibi bir yerdeydik. Bana normal bir oda vermişti tıpkı evimde ki gibi ama hiç bir şey orası gibi normal değildi. Beklediğimden çok daha normaldi dürüst olmak gerekirse iyiydim. Elim kolum bağlı değildi ya da karanlık bir oda da kilitli değildim. Sadece telefonumu almıştı ki zaten bunu normal buluyordum. Evde istediğim gibi takılabileceğimi söylemişti ama kaçmaya çalıştığım takdirde işler kötüleşebilirmiş. Yemek saatlerinde bana haber vereceğini söylemişti. Kapıdan gelen ses ile irkildim.
"Evet?" Önce yavaşça kapı açıldı ve sonra Sarp göründü.
"Bak ne diyeceğim sevgilin seni merak etmiş olmalı bir arasak mı?"' Güldü, bu gerçekten iyiye işaret değildi şahsen ondan her şeyi bekliyordum. Şüpheli bakışlar attım ama pek takmadı, alışkın olsa gerek.
Elinde benim telefonum vardı, açıp Aras'ı aradı.
"Defne'm?" Sesini nasılda özlemiştim, bana Defne'm demesini nasıl ihtiyacım varmış meğer. Sarp bana susmam için işaret etti.
"Aras Bozan ile mi görüşüyorum?"
"Lan şerefsiz herif sana yemin ederim seni geberteceğim." Kim bilir nasıl delirmişti, her yerde beni arıyordur. Kızgındı ama kendisine kızıyordu tahmin edemediği için. Bana kızıyordu anlatmadığım için. Özür dilerim Bozan.
"Ama sakin Aras, olmuyor böyle bak sevgilin alışık değil seni böyle kaba duymaya." Sustu ve bir anda derin bir nefes alıp verdi, sinirli bir nefes.
"Ne yaptın lan ona? İyi mi?"
"Bizi yanlış yerde arıyorsun Bozan. Hoş arasan da bulamazsın." Uzunca bir kahkaha attı Aras'ın diğer taraftan saydığı küfürleri duymak zor değildi. Çok sinirliydi hem de çok. Sarp telefonu bana uzattı ve yanlış bir şey yapmamam için sessizce uyardı.
"Aras?" Sesim titremişti, ona karşı duygularımı gizleyemiyordum içimde ki her şey istemsizce dışa vuruyordum.
"Güzelim, iyi misin?" Sesi yumuşamıştı. Sanki ikimizde aynı şeyleri yaşıyorduk. O da bende duygularımızı birbirimizden saklayamıyorduk.
"İyiyim."
"Emin misin? Sana bir şey yapmadı dimi?"
"Yok, hayır yapmadı. Ben iyiyim Aras beni merak etme olur mu?"
"Güzelim, bir tanem neden bana anlatmadın? Neden söylemedin bana?"
"Söylesem bir şey değişmezdi sevgilim."
Ona ilk defa böyle seslenmiştim ama hiç böyle olacağını hayal etmemişti hem de hiç.
"Defne'm az kaldı seni bulacağım tamam mı?"
"Aras, sakın kendini tehlikeye atacak bir şey yapma tamam mı?"
"Defne'm!"
"Aras, söz ver. Bak ben burada iyiyim."
"Senin için her şeyi göze alırım güzelim bu yüzden benden böyle bir söz vermemi isteme."
Sustum, en az benim kadar inatçıydı ısrar etsem bir işe yaramazdı.
"Seni seviyorum Bozan." Gözümden bir damla istemsizce düştü yanağımdan süzüldü. Bu adam beni mahvediyordu, içim dışımla bir oluyordu. Ondan acılarımı saklayamıyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIĞIMDAKİ SEN
Romansa"Benim içim fazlasıyla karanlıktı,geçmişimden kalan siyahlar vardı. Ama onun geçmişin acılarına rağmen kalan beyazları vardı. Onun içi fazlasıyla aydınlıktı karanlığımdaki aydınlıktı. Peki ya onun ışığı benim karanlığımı aydınlatmaya yeter miydi?" ...
