Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Risico van het vak?

Sorry, in deze tijd had ik jullie graag iets opbeurends gegeven,  maar dat is dit verhaaltje helaas niet. Het is wel iets wat ik na aflevering 'Wie met het zwaard omgaat...' als mogelijkheid zag.

Soms leef je met de zekerheid dat de onzekerheid de overhand heeft genomen en onrust je doen en laten bepalen. Soms kan één enkele gebeurtenis voldoende zijn om je leven overhoop te gooien en alles waarin je geloofde teniet te doen. Sommige risico's horen nu eenmaal bij het vak, hoor je vaak. Maar dat de gevolgen van die risico's verstrekkend kunnen zijn, daar hoor je niet zoveel over.

'Morgen ga ik weer aan het werk. Opbouwend hoor, nog geen volledige diensten.' Marion noemt het haast terloops terwijl ze met twee glazen Chocomel de huiskamer binnenkomt. 'Wat, nu alweer?' Eva zit in een ontspannen houding op de bank in Marion's living. Haar laarzen staan voor zich op de grond. 'Ja, ik ben vandaag bij de bedrijfsarts langs geweest en heb een gesprek gehad met Kamphuis. Beide zeggen dat als ik me weer goed voel er geen reden is om langer thuis te blijven. Hier is het verlossende doktersbriefje.' Ze haalt een stuk papier uit haar broekzak dat niet groter is dan een notitieblaadje en zwaait het voor Eva's neus. Eva glimlacht en is oprecht blij voor Marion, maar hoort toch een lichte trilling in haar vriendin's stem. Ze kent haar collega en beste vriendin al langer dan vandaag. 'En, voel je je ook goed dan?' vraagt ze terwijl ze een glas aanpakt. Marion neemt plaats naast Eva en lijkt even over de vraag na moeten denken. 'Ja. Ja, ik denk van wel,' antwoord ze uiteindelijk. Ze kijkt recht voor zich uit wanneer ze dit zegt. Eva trekt een ongelovige wenkbrauw op en wacht totdat Marion haar blik weer heeft gevonden. 'Ik ken jou langer dan vandaag Marion Dreessen. Vertel, waar zit je mee?'

Haar collega haalt haar schouders op. 'Ik weet het niet. Ik bedoel, natuurlijk ben ik bij de bedrijfspsycholoog geweest en praat ik er genoeg over - ook met jullie, met Frits.' Eva knikt dat ze door moet gaan. 'En, nou ja... Ik wil ook niks anders dan weer aan het werk gaan. Gewoon weer terug naar normaal. Ik word gek van het thuiszitten!' Ze laat een zenuwachtig lachje horen. De Chocomel in het glas klotst gevaarlijk door het trillen van haar handen. Voorzichtig pakt Eva het glas uit haar handen en zet het op de koffietafel voor hen. Daarna schuift ze wat dichter naar Marion toe en slaat een arm om haar vriendin heen. 'Maar...?' Marion haalt diep adem en kijkt weer voor zich uit. 'Ik wil het echt heel graag Eva. Niets liever. En fysiek voel ik me goed. Maar die nachtmerries. Die nachtmerries houden maar niet op. Ze houden me uit mijn slaap.'

Eva geeft haar een bemoedigend kneepje in haar arm. 'Heb je dit de psycholoog verteld?' Marion doet of ze haar niet hoort en gaat verder. 'Het stomme is nog dat ik me van het moment dat het gebeurde niks meer kan herinneren. Dus de gaten in mijn geheugen vul ik zelf in lijkt het wel. Tijdens mijn slaap, in de vorm van dromen. Iedere nachtmerrie is net weer anders, maar het resultaat is altijd hetzelfde. Ik word badend in het zweet en gillend wakker. Ik begin zo langzamerhand te denken dat de nachtmerries nooit meer overgaan.' Weer laat ze een zenuwachtig lachje klinken. 'Stom hè?'

Eva had ademloos geluisterd naar Marion's relaas. 'Waarom is dat stom?' wil ze weten. Haar blik dwaalt af naar het verse litteken op haar collega's slaap die blijvend aan het zinloze geweld tegen haar beste vriendin doet herinneren. Marion laat een puffend geluidje horen. 'Het is stom, omdat ik hierboven hoor te staan. Het is al drie weken geleden gebeurt.' Ruw wordt ze onderbroken door Eva. 'Het is pas drie weken geleden gebeurt', zegt ze, met extra nadruk op het woord pas. Marion gaat onverstoord verder. 'Ik zou hier allang vanaf moeten zijn. Ik ben verdomme politieagente, Eva. Wij moeten tegen een stootje kunnen.' Nu pas kijkt ze Eva aan. Indringend. Hulpeloos. 'Hé,' reageert Eva semi-streng. 'Ik ben hier degene die haar problemen negeert of bagatelliseert. Jij bent verstandiger dan dat. Jij weet dat het zo niet werkt.' Ze probeert een luchtige noot in het gesprek aan te brengen, maar voelt zich vanbinnen ellendig omdat ze haar vriendin niet kan helpen. Een enorm cliché, maar Marion was voor haar altijd als een rots geweest. Een van de belangrijkste stabiele factoren die Eva in haar bewogen leven heeft. Om haar hier zo te zien zitten, onzeker, angstig en verward - het is gewoon niet de Marion die Eva kent. De worsteling waar haar vriendin doorheen gaat zorgt voor een groot gevoel van machteloosheid bij haarzelf.

'Weet je Eva. Net na het laatste gesprek met Kamphuis dacht ik ook echt wel dat het zou gaan lukken om weer te gaan werken. Ik geloof ook echt wel dat het werk me kan afleiden. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe moeilijker ik het vind.' Eva maakt het voor haar af. 'Je bent bang dat het misschien nog een keer gebeurt?' Marion drukt haar lippen stevig op elkaar en knikt. 'Dat, maar misschien nog wel meer de angst dat ik bevries op momenten dat het er echt op aankomt. Wat als ik Romeo in een gevaarlijke situatie breng doordat ik door angst niet meer kan functioneren? Ik moet er niet aan denken.' Eva's maag draait zich om. Dit is precies wat zij al eerder heeft meegemaakt. De schietangst die ze jaren geleden had opgelopen en waardoor ze Wolfs in de zware problemen had gebracht. Wat dat betreft weet ze precies hoe Marion zich voelt. Ze zucht. 'Wat hebben we toch een rotberoep hè?' Het enige dat ze kan zeggen. Er is geen antwoord dat alle zorgen weg kan nemen. Was dat er maar. Stevig trekt ze Marion tegen zich aan en ze drukt een kus tegen haar wang.