AN: Matagal kong pinagisipan ito bago isulat. At ang one shot na ito ay ginawa ko lamang upang magbigay ng hope sa ating lahat. Hehehe.
Enjoy reading!
TGWSH (One-Shot)
I went outside to see the upcoming sunrise. Sinalubong ako ng pang-umagang hangin, napangiti ako at umupo sa rocking chair malapit sa veranda.
My mom is always busy these past few months. Who wouldn't? There's a virus spreading that almost killed half of the human being. And my mom is the president of our country. This virus is a curse halos sirain nito lahat ng pangarap ng tao maging sa akin.
I closed my eyes as I felt the light from the sun striking my skin. Hinahangaan ko ang mommy ko dahil ginagawa niya lahat para matulungan ang mamamayan pero kasabay ng responsibilidad niya ay ang pagiging distant niya sa akin. This is my mom's dream to help other people as long as she can and I'm here to support her.
Nagi-isang anak ako ni President. Huenia Madrigal-Santos. Siya ang tumayong Daddy ko simula ng namatay si Daddy because of motor accident. I'm Chanelle M. Santos.
"Ms. Chanelle, the President wants to talk to you" I opened my eyes when I heard the voice of our maid. Tumayo ako mula sa pagkakaupo at saglit na nilingon ang haring araw.
"Tell her that i'm coming" I said.
"Okay, Ms. Chanelle" She left after saying a words.
I went to my room to get ready for this day. Before heading to the comfort room I opened the t.v., samut saring balita tungkol sa virus ang lumabas sa t.v.
'Mahigit isang daang tao ang apektado ng Covid-19, inaasahan na ang nalalapit na lockdown sa bansang Pilipinas. Samantalang may pahayag ang ating Presidente tungkol sa kumakalat na virus. Pakinggan natin ito'
Nakita ko ang mukha ni mommy sa balita. Pinatay ko ang t.v at pumasok na sa comfort room.
I felt the cold water against my skin. Different memories popped up in my mind, wala akong ibang nagawa kundi ang mapangiti dahil alam kong imposible ng mangyari ulit 'yun.
After taking a bath. I went to my mom's office. Nakita ko siyang seryosong nakikipagusap sa secretary niya. Nagaalinlangan ako kung papasok ba ako, ng madako ang tingin niya sa akin.
"Chanelle, you're here. Come here" Lumapit ako sa kanya at umupo sa sofa.
"Shane, I'll talk to you later. And tell them that i'm coming" Bakas ang kaseryosohan ng aking ina habang nagsasalita.
"Yes, President" Ate Shane bowed her head before leaving.
Tumikhim si Mommy at nagsalita "Sweetie, sorry if I've been so busy this past few months. I hope you understand" Malungkot ang mga mata ni Mommy habang sinasabi niya 'yun.
"Don't worry, Mom. I understand" I assured her.
"Thank you, Sweetie. Anyways, I want you to be ready we're going to Quezon City. Kakausapin ko ang opisyales para sa resolusyon na itatalaga."
"Can I stay here nalang, Mommy?"
"I want to but I don't want you here, alone. Kaya maghanda kana. I'll wait for you downstairs." Wala na akong ibang nagawa kundi sumunod.
Nasa labas na kami ni Mommy habang hinihintay ang chopper na paparating para sunduin kami.
"Sweetie, Umiwas ka muna sa maraming tao at 'wag kang aalis sa room mo, okay?"
