Ολίβια

Κεφάλαιο 11

Όταν η ζωή μας αλλάζει , αλλάζουμε και εμείς . Οι συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να μείνουμε αλώβητοι και ούτε να παραμένουμε θεατές απέναντι σε αυτό που θα ακολουθήσει .

Ωστόσο ακόμα και όταν όλα μεταβάλλονται κάποια πράγματα μένουν στο παρελθόν κι εκεί εγκλωβίζονται μέχρι την στιγμή που θα κοιτάξεις ξανά πίσω και θα ζωντανέψουν ,μέχρι την στιγμή που κάποιος κάπου θα θυμηθεί κάτι και θα σε τραβήξει ξανά στο χάος της παλιάς σου ζωής , εκείνης της κοπέλας που με νύχια και με δόντια προσπάθησες να αφήσεις πίσω πιστεύοντας πως είναι νεκρή .

Η σιδερένια πόρτα ανοίγει και τα 3 μεγάλα μαύρα αυτοκίνητα μπαίνουν στην έπαυλη . Μπορεί να φάνταζε εγκαταλλελημένη όμως δεν ήταν , ποτέ δεν θα ήταν με εκείνον μέσα να διοικεί .

Με την συνοδεία των υπόλοιπων ανδρών της ασφάλειας η μελαχρινή χάκερ άνοιξε την πόρτα στου γραφείου του με φόρα και ζήλο . Ήξερε πως είχαν καταφέρει κάτι πολύ μεγάλο και πως ο Στέφανος δεν θα μπορούσε παρά να είναι περήφανος για εκείνη

Τον βλέπει να κάθετε στο γραφείο του με ένα τσιγάρο στο χέρι . Τα ατημέλητα μαλλιά του και το ανοιχτό πουκάμισο στο πάνω μέρος πρόδωσαν την όλη συμπεριφορά του δηλώνοντας πως πέρασε μια τρελή κατάσταση αγωνίας .

Με τον ερχομό της στον κόσμο του όλα άλλαξαν και με τον ερχομό της στη ζωή του ήταν σαν τα πράγματα να βρήκαν μια ισορροπία ,σαν όλα να μπήκαν στη θέση τους

Ένα γελάκι έκανε την εμφάνιση στο πρόσωπο και των δύο και το έντονο φιλί τους σε συνδυασμό με την αδρεναλίνη που είχαν υποστεί ,φάνταζε το πιο γλυκό ηρεμιστικό.

'' Ήμουν σίγουρος πως θα τα καταφέρεις '' της είπε βάζοντας μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της . Η κίνησή του αυτή έστειλε ηλεκτρικά κύματα σε όλο της το σώμα

'' Και εγώ ήμουν σίγουρη πως θα τα καταφέρω ,απλά όχι χωρίς την δική βοήθεια και προστασία'' τον αγκάλιασε σφιχτά , κάτι το οποίο δεν της άρεσε καθόλου να κάνει .

Η πολύ κοντινή επαφή και η εκδήλωση συναισθημάτων δηλώνει αδυναμία . Έτσι έλεγε τουλάχιστον .

Μαζί του όμως ήταν πραγματικά αδύναμη και δεν μπορούσε ούτε στον ίδιο της τον εαυτό να το παραδεχτεί .

'' Το ξέρω ,στο είχα υποσχεθεί άλλωστε . Πήγαινε να ξεκουραστείς και θα τα πούμε αύριο '' με ένα φιλί στο μέτωπο την αποχαιρέτησε και εκείνη χάθηκε από το οπτικό του πεδίο χαρίζοντας στο μυαλό του μια εικόνα που θα του έμενε αξέχαστη , το χαμόγελό της .