Χάβεργκορτ: Η επιστροφή

Κεφάλαιο δεκατέσσερα⏳

«Έχασα την φίλη μου και δεν ξέρω πως να το επιδιορθώσω» - Κάθριν Φέϊτερ

                                   ~ • ~

Για δυο συνεχόμενες ώρες περιτριγυρίζαμε στα όμοια και πολυάριθμα μονοπάτια τα οποία ανεξαρτήτως την αρχική τους κατεύθυνση, κατέληγαν όλα πίσω στο κάστρο. Αναστέναξα δυνατά, αγανακτισμένη πλέον με τις άσκοπες διαδρομές μας και έκατσα κάτω να ξεκουράσω τα γόνατα μου τα οποία πάλλονταν από την κούραση. Ο Τρίσταν κοντοστάθηκε από δίπλα μου αφοσιωμένος στην εύρεση του μέρους, τρίβοντας τους κροτάφους του για να συγκεντρωθεί.

«Τρίσταν που πηγαίνουμε; Έχουμε δοκιμάσει ολα τα μονοπάτια. Είναι ανώφελο» παραπονέθηκα

«Μην κάνεις σαν μωρό, ξέρω τι κάνω»

«Αλήθεια; Γιατί μέχρι τώρα βλέπω πως δεν ξες την τύφλα σου. Ούτε καν που στέκεσαι» είπα ειρωνικά με αποτέλεσμα να με αγριοκοιτάξει

«Και εσυ Κάθριν φέρεσαι σαν ένα κακομαθημένο, ηλίθιο, παιδί» απάντησε αγριεμένος

«Ε κουφιοκέφαλε!! Μην μιλάς στην κοπέλα μου έτσι!!» Επέμβη ο Ντάνιελ με μια ψύχρα στον τόνο της φωνής του

«Σκάσε Νταν, η κοπέλα σου δεν είναι κανένα καημένο απροστάτευτο παιδάκι που χρειάζεται βοήθεια. Πιστεύω πως μπορεί να υπερασπιστεί και μόνη της τον εαυτό της»

«Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δε μου επιτρέπεται να βαρέσω το πρόσωπο σου μορφονιέ»

«Κόφτε το και οι δυο και συγκεντρωθείτε σε αυτό που έχει σημασία. Πρέπει να βρούμε το πετράδι πριν το βρει κανένας άλλος. Διότι κάτι μου λέει πως δεν είμαστε οι μόνοι που το ψάχνουμε» τους διέκοψε ο Ρικ, εμφανώς προβληματισμένος

«Ακόμη δε μπορώ να κατανοήσω τον γρίφο. Που στο καλό θα βρούμε τον ήλιο μέσα σε αυτό το σκιώδες μέρος;;;!» Φώναξα και τότε ήταν που είδα κάτι να λαμπυρίζει πίσω από ένα βράχο

«Δεν ξέρω» μουρμούρισε ο Τρίσταν όσο εγώ τον σκούντηξα με τον αγκώνα μου

«Ε παιδιά!! Κοιτάξτε εκεί!» Αναφώνησα καθώς έδειξα προς τον βράχο

«Φως!!» Φώναξε ο Ρικ ενθουσιωδώς και έτρεξε προς τα εκεί

Μόλις το φτάσαμε, βάλαμε και οι τέσσερις μας ότι δύναμη είχαμε για να μετακινήσουμε το βράχο. Αφού καταφέραμε να το κουνήσουμε, ένα στενό μονοπάτι μας αποκαλύφθηκε. Ένα μονοπάτι αρκετά στενό κι φωτισμένο σε σχέση με όσα είχαμε περάσει ως τώρα. Με ένα ελαφρύ χαμόγελο στα πρόσωπα μας, ο ένας μετά τον άλλον περπατήσαμε στο δρομάκι ώσπου φτάσαμε σε ένα ανοιχτό χώρο, γεμάτο δέντρα και μια λίμνη με ένα πελώριο βράχο από πίσω της.