იმ დღეს არც თუ ისე კარგი ამბავი ტრიალებდა მესტიაში. ხერგიანები ჯერ ხმას არ იღებდნენ, მელიებივით შეყუჟულიყვნენ თავიანთ სახლში და ყველა ხვდებოდა, ერთი საბაბი რომ გამოჩენილიყო აუცილებლად იფეთქებდნენ. ვერ მოენელებინა ბატონ ვასილს ოსეს დიდგულობა და სიმამაცე. ჯაბას თვალში ცოტათი ქვემოთაც დაიწია მამის სახელმა ამ ამბის შემდგომ, თუმცა ხმის ამოღებას ვერ გაბედავდა. მხოლოდ მათე ხერგიანი იყო მშვიდად, უკვე თბილისს დასგომოდა თავზე და ფიქრობდა რომ უსაფრთხოდ იყო.
ასე თუ ისე, არც კოპალიანებს უჭირდათ რამე. ფატიმას მას შემდეგ დაესვენა, რაც თავის ვაჟს ელაპარაკა და გაარკვია, რომ კარგად იყო. მათთვის თითქოს ერთი დიდი კოშმარი დასრულდა. ის გოგო თავის გზას დაადგა, ოსეც დასასვენებლად გააგზავნეს, ირაიდა ჩვეულ ფორმაში იყო, ეგნატე კი სიჩუმეს მოეცვა.
უკვე საღამოვდებოდა, სიბნელის შემოპარვასთან ერთად ქალის განწირული ხმა რომ შემოესმა არემარეს. არავინ იყო და ვერც ვერავინ გაიგებდა მის ხმას, დათას რომ არ გაევლო ამ გზით. ერთი პატარა რესტორნის უკან, დამალულ ადგილას ორი ადამიანის სილუეტი დალანდა. თითქოს ყველაფერს მიხვდა და მაშინვე საშველად შევარდა ჩიხში. პირველი რაც იგრძნო, ეს მრისხანება იყო, მერე კი ფეხად მოჰყვა ამ გრძნობებს ზიზღი და სირცხვილი. ხელი შავქუდიან კაცს ჩაავლო და ერთი მაგრად უთავაზა ყბებში. ქალი ცრემლიანი თვალებით ჩაიკეცა კედელთან და ჩუმად დაიწყო ქვითინი. ხელებს გახეულ ჯემპრზე იხვევდა. კაცი რამოდენიმე წამში გასცილდა იქაურობას, უკან დადევნება დააპირა ფანგანმა, თუმცა შეშინებული ქალის დანახვაზე ფეხი ვერ დაძრა ადგილიდან. ისედაც იცნო ვინ იყო და იმ წუთიდან ყველაფერს გააკეთებდა, აქაურობისგან რომ მოეცილებინა იგი. ერთხელ ხმადაბლა შეიგინა, როცა გააცნობიერა რომ ტუჩიდან სისხლი სდიოდა.
-რამე დაგიშავა?- ქალი კიდევ უფრო მიეწება კედელს, იმდენად შეშინებული იყო, ყველაფერს ეჭვისთვალით უყურებდა.
