The Badboy's Home (VOLTOOID)

🌻Hoofdstuk 34.🌻

Pov. Nathan.
Hoe durft ze?! Die bitch! Ik sleur Emily achter me aan naar mijn kamer. We krijgen nog een verbaasde blik maar ik negeer het volledig. Emily houd me met moeite bij. Als we in mijn kamer zijn pak ik haar gezicht beet en bestuur haar wang.
'Moet er wat ijs op?' Ze schudt haar hoofd.
'Hoe kennen jullie elkaar?' Ze zucht trillend.
'We woonden in hetzelfde weeshuis.' Het is bijna niet te verstaan.
'Weeshuis?' Ze woonde in een weeshuis samen met Amy? Ze knikt licht en laat haar hoofd hangen. Ik trek haar tegen me aan. Ze begint te schokken en zo te voelen ook te huilen. Ik pak haar in bruidstijl op en ga met haar op mijn schoot op bed zitten.
'I-ik woon al z-zolang a-als ik *hik* me kan h-herinneren in het weesh-huis.' Mijn hand streelt door haar zachte haar.
'Het spijt me.' Zeg ik zachtjes. Ik ben hier niet goed in. Help.
'Jij kan er niks aan doen.'
'Ik kan inderdaad niks doen aan wat er gebeurd is, maar ik kan wel invloed hebben op wat er verder kan en gaat gebeuren.' Ze kijkt me met waterige ogen aan, maar een klein glimlachje is toch te zien op haar mooie gezichtje. Met mijn duim haar ik de tranen van haar wangen.
'Dank je.' Ik geef haar een kus op haar voorhoofd, maar vervloek mezelf er meteen om. Ze wilt dat waarschijnlijk helemaal niet!
'Nathan?'
'Ja?' Ze lijkt te aarzelen en wendt haar gezicht weer af.
'Hey,' Ik til haar kin weer omhoog zodat ze weer aankijkt. 'Je kan me alles zeggen.' Ze glimlacht gemaakt en klein. Ze zucht diep voordat ze haar mond weer opent.
'Amy zei dat ik weer naar het weeshuis moet komen, en als ik het niet doe zal ze iedereen pijn doen waar ik zelfs maar een beetje om geef.' Ze snikt zachtjes en ik wrijf geruststellend over haar rug. 'Ze denkt dat ik niemand heb waar ik om geef, maar ik heb wel degelijk mensen waar ik om geef.' Ze kijkt omlaag naar mijn shirt.
'Hey, dat durft ze vast niet.' Ze kijkt weer op.
'Ja wel, dat durft ze zeker wel. Ze is niet helemaal normaal, Amy heeft het ook moeilijk gehad en is daardoor heel erg beschadigd. Ze is veel gewelddadiger geworden, ik dacht eerst dat het was om zichzelf te beschermen, maar ik weet het niet meer.'
'We zullen ervoor zorgen dat ze niemand iets aandoet.' Ze geeft me een kleine glimlach. 'En anders ze weet om wie je precies geeft, toch?' Ze schudt haar hoofd.
'We gaan wel een keer met haar praten.' Meteen komt er overduidelijk angst in haar ogen.
'N-nee.' Ik sus haar.
'Mijn ouders moeten daar binnenkort sowieso heen om het erover te hebben dat je hier definitief komt wonen, als je dat wilt natuurlijk.' Ze glimlacht breder en knikt enthousiast.
'Dat lijkt me geweldig.' Ze geeft me weer een knuffel. Ik sla mijn armen om haar middel heen.
'Nathan?' De twijfel is terug in haar stem.
'Wat is er?' Ze laat me weer los en aarzelt weer om iets te zeggen.
'D-dit is misschien niet het juiste moment m-maar, w-wil je m-mijn vriendje z-zijn?' Ze kijkt naar beneden.
'Als in, dat wij een relatie hebben?' Vraag ik ongelovig. Ze knikt snel.
'Ja!' Ik spring met haar op en draai haar rond. Ze lacht en houd haar armen strak om mijn nek. Ze is mijn vriendin!

Een beetje een kort hoofdstuk maar ik wilde graag het hoofdstuk hiermee afsluiten.