şefkat yoksunu

Aşka Yelken Açmak

Gittikçe daha da kuvvetlendi aramızdaki bağlar . Ondan kopamıyordum. köşe bucak kaçıyordum onsuzluktan . Herşey çok güzeldi . Gerçek olamayacak kadar güzel .... Yokluğun azda olsa hafiflemisti anne. Sen gidince açılan, hergün biraz daha deşilen yaram galiba kabuk tutuyordu . İyileşiyordum sanki . Böyle hissetmek bile güzeldi .

Mert beni evlerinin yakınında ki kafeye çağırmıştı. Birlikteydik . Bi abisiyle tanıştıracaktı hemde biraz dertleşecektik .

Fazla heyecanlıydım . bi o kadar da korkuyordum . belkide yeterince tanımadığımdan bilemiyorum ...

kafede yan yana oturmuştuk hem abisinin anlattıklarını dinliyordum hemde dönüp dönüp Mert'e bakıyordum . Hala yanımdakinin Mert olduğuna inanamıyordum bana o kadar hayal geliyordu . Abisinin bir lafıyla irkildim sonra .

"Mevhibe içinde ne fırtınalar kopuyor öyle senin ? "

Ne diceğimi bilememiştim . Anlatmalımıydım yoksa bir daha bahsi açılmaksızın susmalı mı ?

" Hiç " dedim .

Kendimin bile yalanladığı bir ses tonuyla .

" Anlatmadığın sürece içinde yaşayacaksın. içinde büyümemek içim direnen bir cocuk var senin gozlerinin parlaklığından belli anlat ki o düştükçe sen kanamayasın "

Nasıl anlatabilirdim ? buna nerden başlanırdı ? içimdeki acı cümlelere dökülecek kadar basitmiydi ? yoksa susturacak kadar zor mu ? o an resmen resetlenmiştim . Ama içimden bir ses anlatmam için artık rahatlamam için beni itiyordu . Sanırım kuşkusuz atlayacaktım itiraf uçurumundan .

"şeyy... küçükken yaşanmış tatsız bir olay o kadar .. "

" Sadece bundan ibaret olsaydı gözlerindeki korkuya hapsolur muydu geleceğin ? "

dedi . Ne biçim bir adamdı bu böyle ne dersem diyim anlıyordu yine beni . kaçmak imkansızdı .

" Küçükken kötü bir kaza da annemi kaybettim ... "

Teslim olmak zorunda bırakmıştı beni .

Bir süre susmuştuk sonra dayanamayıp devam ettim

" Annem bana hamile kaldığında kendine göre sebeplerden ötürü istememiş beni . Aldırmaya gittiklerinde babaannem durdurmuş ve bana bakacağını söylemiş . Sonra annem beni doğurup bırakınca yengem emzirmiş, babannem bakmış altı yaşıma kadar .... sonrası kaza işte ..

kaybettim annemi . Evet suan öz annemleyim ama benim annem babaannemdi . O gidince anneminde beni sevmediğini istemediğini bildikçe söylesenize daha ne kadar çocuk kalabilirdim . mutluluk kaderime yakışmaz benim . "

gözlerimden akan iki damla yaş aşkla karışıp Mert'in elleriyle buluştu . yaramın merhemi olmuştu o eller . Acıyla karışık bir tebessüm belirmişti yüzümde . Mert'in abisi uzun soluklu düşüncelerini neticelendirerek konuşmaya başlamıştı .

" Bak Mevhibe . Kainatın doğasında var . yaratılırsın , doğarsın , yaşarsın , ölürsün , dirilirsin . Bunların hepsi kaçınılmaz değiştirilemez gerçeklerdir . Babaannen adına üzüldüm. Allah rahmet eylesin. ama senin öldürdüğün çocukluğuna Allah rahmet eylermi bilemiycem doğrusu . Bak geçen bir kitapta okumuştum sen konuşunca anımsadım " dedi ve cebinden bahsettiği kitabı çıkartıp o yeri okudu .

" O gitti diye

o seni sevmedi diye üzülüyor

hatta ağlıyorsun değil mi

yapma bunu

acıyı yenmek istiyorsan

yalnızlığa alışacaksın

yalnızlık öyle bir gelecekki sana

hem de hic gitmemek üzere

unuttun mu

sen kendine yetecek kadar güçlüsün

bırak giden gitsin

kalan hep sensin

sen olmalısın

kalırsan

bazı şeyler zor gelecek

ama kolaydan

yani gidenden vazgeçmiş olacaksın

vazgeç gitsin "

" Bunun aksine ben sana vazgeç demiyorum sen yalnızda değilsin ama unut gitsin ve bırak ki yalnızlığın kendini Mert'le doğacak güzel günlere itsin "

LÜTFEN DÜŞÜNCELERİNİZİ YORUM OLARAK ATIN..