"Erkekler ağlar mı Egemen ?"
"Ağlar." diye yanıtladı beni hiç düşünmeden.
"Ne zaman ?" Merak ediyordum. Kadınlara inat erkekler ağlamaz tabusunun ne zaman yıkıldığını merak ediyordum.
"Kaybettiklerinde."
"Peki sen hiç ağladın mı ?"
"Ağladım." dedi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
****** O gün, derdimi anlatmak üzere o kafede buluştuğum avukat aslında dün ders çıkışı bana benimle tanışmak istediğini söyleyenle aynı kişiydi. Ders çıkışı yaşadığımız olumsuz muhabbetten ötürü ben normal bir insana göre daha tedirgindim. Fakat kendisi daha önce öyle bir hadise yaşanmamış kadar rahattı. Bilmiyorum belki de ben abartmıştım. Mevzuya gireceğim vakit epey sancılanmış bu durumu üçüncü bir şahısa nasıl ileteceğimi bilememiştim.
"Merhaba," diye başladım lafa evvela. "İsmim Elfida." Derin bir nefes çekip devam edecekken araya girdi.
"Özgür ben de, memnun oldum."
Kafamı salladım hafifçe. Daha dün kendisiyle tanışmaya lüzum görmediğimi söylediğim insandan bugün yardım istiyordum. Kaderin hayatımızdaki yaptırımlarına bir kez daha şahit olmak garip hissettirmişti.
"Bir konuda yardımınıza ihtiyacım var."
"Tabii, elimden ne gelirse."
Derin bir nefes çekip devam ettim. "İznim olmadan velim tarafından üzerimden hukuki bir anlaşma sağlandı. Üç senedir. Bilirsiniz anlaşmalarda her iki taraf da bir şekilde çıkar elde eder." Dikaktle dinleyerek kafa sallayan Özgür'e bir bakış atıp önümdeki çay bardağına çevirdim tekrar bakışlarımı. "Babam belli bir ücret karşılığında üç ayda bir talasemi hastası birine kan vermemi istiyor." Evet, işte bu kadardı. "Veriyorum da. Ama artık buna bir son vermek istiyorum."
Söylediklerimi ilgiyle dinledi. Konuşurken her saniyemi yüzüne bakarak geçirmediğim için tepkilerini ölçemedim ama bir an masanın üzerindeki yumruk yaptığı elini dizinin üzerine koyduğunu gördüm.
"Yaptığın kötü bir şey değil."
"Elbette değil fakat bunun karşılığında para alıyor oluşumuz çok adice. Eminim ki bunu isteyerek, kendi rızasıyla yapacak bir çok insan vardır dışarıda." Tekrar derin bir nefes çektim. "Üstelik bu durum artık ciddi manada bana zarar vermeye başladı. Hem bedenen hem ruhen."
Yarım saat kadar o kafede konuşup neler yapabileceğimize dair bir ön görüşme sağlamıştık. Kendisine bir avukat tutacak paramın olmadığını o yüzden kendisiyle sadece danışmak için buluştuğumu söyleyip danışma ücretinin ne olduğunu sorduğumda, gelmediği derslerin notlarını kendisine verirsem hesabımızın kapanabileceği cevabını vermişti. Garipti ama hiç tanımadığım birine derdimi anlatmış olmanın ağır yükünü hissetmiyordum omuzlarımda. En kısa zamanda en kısa çözüme ulaşabilmek adına anlaşma metnine ulaşmamız gerektiğini söylediğinden beri bunu nasıl becereceğimi düşünüyordum. Evraklar muhakkak annemle babamın odasındaki kasadaydı fakat kasayı nasıl açacağıma dair en ufak bir fikrim yoktu. Doktorun odasından belgeyi almak babamın kasasından almaktan eminim ki çok çok daha kolay olurdu. Yine de ümitsizliğe kapılmadım, eğer bu iş o belgeyi almamla çözülüyorsa ne pahasına olursa olsun yine de alırdım.
