War OR Love ?

Αναμνήσεις...

flashback..

2020

-Mαγαπάς ?

-Δεν φαντάζεσαι ποσο..

Με αυτά τα λόγια του με τύλιξε στην αγκαλιά του.. Ξεκίνησε να μου χαιδεύει τα μαλλιά.

Αυτος ο άνθρωπος θα με τρελάνει τον λατρεύω , είναι τα πάντα μου , είμαστε μαζί 3 χρόνια και νιώθω όπως στην αρχή...Είμαι τόσο τυχερή που τον έχω , είναι ο άντρας της ζωής μου . Με αυτες τις σκέψεις ο ύπνος μας πήρε αγκαλιά..

Το επόμενο πρωί ο Γιώργος δεν ήταν δίπλα μου , έτσι σηκώθηκα να δω που είναι.. Ο ήχος της βρύσης με έκανε να καταλάβω οτι ήταν στο μπάνιο. Έτσι πήγα να ετοιμάσω πρωινό.

-Άγαπη μου ?

-Στην κουζίνα είμαι Γιώργο μου..

-Τι κάνεις εκεί μαγειρεύεις? είπε και ηρθε απο πίσω μου χαιδεύοντας την μέση μου..και αμέσως άρχισε να με γαργαλάει...

ΠΑΡΟΝ..

2025

Καπως ετσι ήταν τα πρωινά μας... Τόση αγάπη.. ήταν τα πάντα μου και πλέον δεν μου ήταν τίποτα. Ο άνθρωπος πρέπει να προχωράει , να μην μένει στο παρελθόν , ομως οσο και αν προχώρησα η καρδιά μου θα μένει πάντα κενή.

-Ναταλι..είσαι πάνω ? ακούστηκε η φωνή του κωνσταντίνου του κολλητού μου καθώς ανέβαινε τις σκάλες..

-Δεν είπαμε πως θα το κόψεις ? Εδω και 5 χρόνια καπνίζεις κάθε μέρα θα πάθεις τίποτα..

είπε παίρνοντας το τσιγάρο απο το στόμα μου και πετώντας το κάτω.

5 χρόνια τόσο δύσκολα , 5 χρόνια πάλευα με τον εσωτερικό μου κόσμο... Η ζωή μου είχε καταστραφεί , ολά ήταν διαφορετικά , τίποτα δεν έμεινε ίδιο , έπρεπε να ξεκινήσω απο την αρχή. Ο πρώτος χρόνος ήταν ο πιο δύσκολος , δεν ήθελα να δω κανέναν , μονο με τη μητέρα μου μιλούσα , όλα είχαν αλλάξει , θυμάμαι νύχτες με πολύ κλάμα , νύχτες μοναξιάς .

Τον δεύτερο χρόνο γνώρισα τον Κωνσταντίνο ήταν οτι καλύτερο μου συνέβη , κολλήσαμε απο τη πρώτη στιγμή , γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο . μαζί με τον Κωνσταντίνο γνώρισα και την Κατερίνα.  Αρχίσαμε να βγαίνουμε και δέσαμε πολύ...

flashback...

2022

-Έλα Νάταλι..

είπε η Κατερίνα και με τράβηξε να μπούμε στο μαγαζί , στο φημισμένο  Akanthus , κάθως πηγαίναμε προς στην είσοδο , οι ματιές μας συναντήθηκαν ήταν με όλη την πρώην παρέα μας , ανάμεσα τους κ η πρώην κολλητή μου η Ολίβια δεν την αδικώ είχε το αγόρι της που ήταν ο κολλητός του Γιώργου τον Σωτήρη. Η ματιά του με έκαιγε έπρεπε να φύγω έτσι άρχισα να περπατάω γρήγορα , πριν μπω στο αυτοκίνητο άκουσα την φωνή του να με φωνάζει { Νάτι } έτσι με αποκαλούσε πάντα και έβαλα μπρος για το σπίτι , το επόμενο πρωινό ήρθαν ο Κωστας κ η Κατερίνα κ αφού με είδαν κλαμμένη τους ομολογήθηκα την δική μου ιστορία αγάπης .

.