Smile Again For Me [BOOK 2]

|33| Smile Again For Me

Ζoe's POV

Κοιτάζω τον ουρανό από το ανοιχτό παράθυρο και ξεφυσάω κουρασμένη.

Με τα δάχτυλά μου περιεργάζομαι την γάζα, προσπαθώντας να θυμηθώ τι συνέβη αφού κανείς άλλος δεν μου λέει.

Η πόρτα ανοίγει και ο Ιωσήφ μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, κρατώντας ένα μπουκαλάκι νερό.

"Γεια σου!"

Με χαιρετάει και κάνει πιο πέρα τα πόδια μου για να καθήσει στην άκρη του κρεβατιού.

"Γεια."

Απαντάω μονολεκτικά και με κοιτάζει παραξενεμένος με σμιγμένα φρύδια.

"Τι συμβαίνει μικρή;"

Ρωτάει και ανασηκώνω τους ώμους μου αδιάφορα, κοιτώντας τον στα μάτια.

"Τίποτα."

Λέω και με κοιτάζει με μισόκλειστα μάτια, ενώ έρχεται μια θέση πιο κοντά μου.

"Δεν πιάνουν σε εμένα αυτά. Σε έχω γεννήσει, γι' αυτό πες μου τι συμβαίνει. Ποιος σε πείραξε να πάω να τον πλακώσω;"

Στριφογυρίζω τα μάτια μου στα λόγια του και εκείνος ξεφυσάει.

"Τώρα, πέρα από την πλάκα, τι σου συμβαίνει; Είσαι σαν την Μεγάλη Παρασκευή."

Παρατηρεί και τον κοιτάζω ξεφυσώντας, ενώ μπλέκω τα δάχτυλά μου μεταξύ τους.

"Τι να συμβαίνει ρε Ιωσήφ; Δεν θυμάμαι πέντε μήνες από την ζωή μου."

Η φωνή μου σπάει στο τέλος και σκουπίζω τα δάκρυα που μαζεύτηκαν στις άκρες των ματιών μου.

"Έι, ηρέμησε, μην στεναχωριέσαι. Όλα καλά θα πάνε!"

Χαϊδεύει το εξωτερικό της παλάμης μου με τον αντίχειρά του και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Γιατί κανείς δεν μου λέει τίποτα;"

Ρωτάω παραπονεμένα και με κοιτάζει παραξενεμένος, ενώ έρχεται πιο κοντά μου.

"Τι εννοείς;"

Στρέφω το βλέμμα μου στον γαλανό ουρανό και ανασηκώνομαι, ενώ φέρνω τα πόδια μου κοντά μου και κάθομαι οκλαδόν.

"Εννοώ πως κανείς δεν μου λέει τίποτα. Πώς έγινε το ατύχημα, ποιος με έφερε, ποιος ήταν εκείνος ο νεαρός. Είναι η δική μου ζωή και θέλω να ξέρω τι έχω ξεχάσει."

Λέω απαιτητικά υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου και μου κάνει νόημα να ηρεμήσω.

"Τουλάχιστον, πες μου ποιος ήταν αυτός."