Χάβεργκορτ: Η επιστροφή

Κεφάλαιο δεκαεννιά⏳

«Κοίτα τον καθρέπτη και θυμήσου, ήμουνα αυτός που πήρε την πνοή σου» -Χένρι Κόλντστόουν

                                   ~ • ~

Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε μεταξύ μας ήταν αμήχανη και ο μόνος προβληματισμός μας ήταν για το αν θα έπρεπε να σώσουμε τον Ντάνιελ ή να παραμείνουμε κρυμμένοι. Ο Τρίσταν ήταν αφηρημένος στο δικό του κόσμο των σκέψεων, στηριζόμενος σε μια από τις κολόνες ενώ ο Ντρου περιφέρονταν στο κάστρο εξίσου σκεπτικός. Ξάφνου, μια εξαιρετικά ανησυχητική σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Αν ο Ελίς έκλεψε το σμαράγδι από εμας για τους δικούς του σκοπούς τότε αυτό δεν σήμαινε πως θα προσπαθούσε να πάρει και το ξίφος;.

Χωρίς καν να πω το οτιδήποτε στους άλλους σχετικά με την ανησυχία μου, πετάχτηκα όρθια και ξεκίνησα να τρέχω προς το μονοπάτι που οδηγούσε πίσω στο σχολείο. Στα μισά της διαδρομής άκουσα τις φωνές των παιδιών να με καλούν να επιστρέψω πίσω αλλά αυτό δεν με σταμάτησε. Αντιθέτως με έκανε απλώς να αυξήσω την ταχύτητα μου έτσι ώστε να φτάσω έγκαιρα στο προορισμό μου. Μετά από τουλάχιστον δέκα λεπτά τρεξίματος, επιτέλους έφτασα στην είσοδο.

Ανέβηκα τα σκαλιά και τότε ήταν που παρατήρησα πως η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Πράγμα περίεργο αφού ανέκαθεν φροντίζαμε να την κλείνουμε καλά ή και να την κλειδώνουμε για την ασφάλεια των μαθητών. Έσμιξα τα φρύδια μου μπερδεμένη και μπήκα μέσα, βρίσκοντας τον διάδρομο αδειανό. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος μαθητή ή καθηγητή ενώ όλα τα φώτα και οι πόρτες ήταν κλειστά. Ήταν όλα τόσο ήσυχα που αν άφηνα μια πινέζα να πέσει κάτω θα ακούγονταν. Ο ήχος των βημάτων μου έκανε αντίλαλο στο χώρο καθώς έπιασα στα χέρια μου μια από τις κουρτίνες και την έκανα στην άκρη, για να μπει λίγο το φως του ηλίου.

Έπειτα βημάτισα προς τον διάδρομο που οδηγούσε στο δωμάτιο του Ρίκ. Όταν όμως έφτασα εκεί, το σκηνικό που αντίκρισα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ήλπιζα και είχα στο μυαλό μου. Η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη ενώ το πάτωμα είχε γεμίσει από διασκορπισμένα ρούχα και πράγματα του. Κοίταξα τριγύρω μου και τότε είδα τον Ρικ ξαπλωμένο μπροστά από την ξύλινη ντουλάπα, με μάτια μισάνοιχτα. Τον πλησίασα βιαστικά και γονάτισα από δίπλα του, βρίσκοντας ένα χειροποίητο μαχαίρι καρφωμένο στα πλευρά του σώματος του.

Το τράβηξα έξω προσεχτικά, κάνοντας τον να πονέσει λίγο, και στην συνέχεια το πέταξα στην άλλη άκρη του δωματίου. Το σώμα του συγκρούστηκε με το πάτωμα, βάφοντας έτσι τα πλακάκια με το χρώμα του αίματος του. Αναστέναξα απογοητευμένη και πήρα στα χέρια μου μια από τις πεταμένες μπλούζες. Με μια κίνηση έσκισα το ύφασμα στα δυο και κάλυψα την πληγή του με αυτό, δένοντας το σφιχτά γύρω από την μέση του. Βόγκηξε από τον πόνο και άνοιξε τα μάτια ορθάνοιχτα, κοιτάζοντας με.