Χάβεργκορτ: Η επιστροφή

Κεφάλαιο δεκαοκτώ⏳

«Μου έσωσες την ζωή. Ήρθε η ώρα να σώσω και εγώ την δικιά σου» -Τρίσταν Τζέρστεϊν

  ~ • ~

Πήρα βαθιές ανάσες προσπαθώντας να ηρεμήσω, αλλά όσο πιο πολύ αέρα εισέπνεα τόσο περισσότερο ήθελα να κλάψω. Ο Ντάνιελ έσφιξε την λαβή γύρω μου και φίλησε το μάγουλο μου τρυφερά, στην προσπάθεια του να αποβάλει το στρες που με είχε κυριεύσει. Εξέπνευσα δυνατά και σηκώθηκα όρθια έτοιμη να συνεχίσω με την αποστολή διάσωσης που είχαμε. Ήρθαμε εδώ με στόχο να σώσουμε τον Τρίσταν και ακριβώς αυτό σκόπευα να κάνω.

Γύρισα πίσω μου για να ρίξω μια τελευταία ματιά στο άψυχο σώμα του Άσερ, αλλά δεν το βρήκα πουθενά. Βλεφάρισα αποσβολωμένη και τότε ήταν που είδα τον Ντρου να τρέχει καταπάνω μας. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα και το βλέμμα του μαρτυρούσε ανησυχία με μια δόση θλίψης.

«Παιδιά, μόλις είδα μια ομάδα από ψυχοφάγους να κουβαλούν το σώμα του Άσερ, πρέπει να τον σώσουμε» είπε και αναστέναξα δυνατά, γεμάτη απογοήτευση

«Δεν έχει νόημα, είναι νεκρός Ντρου»

«Τι πράγμα;!!»

«Αυτό που άκουσες!! Μην με κάνεις να το επαναλαμβάνω!! Πάει, τελείωσε, χάθηκε!!..πέθανε» τσίριξα με τη φωνή μου να σπάει στο τέλος της πρότασης

«Λυπάμαι για την απώλεια σου Καθ» ψέλλισε με κατεβασμένο το βλέμμα

«Γιατί όμως τον πήραν;» Είπα, παρασυρμένη από την περιέργεια μου

«Είναι η δουλειά τους αυτή, παίρνουν τις ψυχές των ανθρώπων αμέσως αφού πεθάνουν» εξήγησε

«Τότε γιατί δεν πήραν το σώμα της Λίας;»

«Επειδή τότε ο Ελίς δεν τους είχε ελευθερώσει ακόμη. Το μόνο σίγουρο είναι πως μόλις οι ψυχοφάγοι πάρουν κάποιον, δεν υπάρχει επιστροφή»

«Κατάλαβα»

«Ντρου, δεν νομίζεις πως θα έπρεπε να σώζουμε τον Τρίσταν αντί να την αναστατώνουμε κι'άλλο;» Επέμβη ο Ντάνιελ και εκείνος ως προς απάντηση του, έγνεψε καταφατικά

«Φυσικά, συγγνώμη για αυτό Καθ»

«Δεν πειράζει. Ας προχωρήσουμε καλύτερα»

Βαδίσαμε προς το μέρος που τον είχα δει, και τον βρήκαμε περικυκλωμένο από τουλάχιστον έξι πολυμορφικούς. Ο Ντρου αμέσως άλλαξε στην ζωική μορφή του και επιτέθηκε σε έναν από αυτούς σκοτώνοντας τον ακαριαία. Ο Ντάνιελ και εγώ παλέψαμε με τους υπόλοιπους, και παρόλο τις εξαιρετικές μας ικανότητες, γεμίσαμε με γρατζουνιές.