Pas

#1 Geri Dönüş

''Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir...'' der Tolstoy.

 Muhteşem Hikaye! Henüz yirmi dördüne yeni basmış bir adam için baya iddialı bir söz bu, özellikle de benim gibi hayatı bodoslama yaşayan biri için. Ama sözün bir yerinden tutuyorduk ya işte, asıl mesele de orasıydı: Bir insanın yolculuğa çıkışı...

 Kendi küçük dünyamda kurduğum hayallerin peşinden koşar adımlarla gittiğim üniversite serüvenim sonrası her normal insan gibi okuduğum bölümle alakalı bir iş bulup ona başlamam bekleniyordu yakın çevremden. Daha doğrusu ev halkından ve yakın akrabalardan. Zaten son iki yıldır babamın hayallerini süslüyor benim masa başında oturduğum bir devlet memurluğu işimin olması. Annem desen zaten yerini bulduğu anda evlilik lafını yapıştırıyor doksana. Neyse ki konu açılınca bir şekilde sıvışmayı başarıyordum ama bu eve kesin dönüş anneme karşı evlilik konusunda bol bol imtihan vereceğim manasına geliyor. Ama bunca şey onlar için değer, yaz tatillerinde bile o kadar çok şeyle uğraşıp İstanbul'da kalıyordum ki memlekete bizimkilerin yanına gidip de şöyle 2-3 ay tatil yapmak üniversite hayatım boyunca neredeyse hiç nasip olmadı.

 Tabii ki de yeni yolculuk dediğim şey ana babamın yanına dönmekten ibaret bir şey değildi. Benim gibi yazılım mühendisliği bölümü mezunu olanların ülkede iş bulması biraz sıkıntılı oluyor. Ne yalan söyleyim zaten tutkuyla bağlı olduğum bir şey de değildi bu yazılım işi, sadece güzel geliyordu, bundan ibaretti. En başından beri de kafamda üniversiteye gidince boş zamanlarımda antrenörlük lisansı için kursa gidip o yönde bir şeyler yapmak vardı, deli futbol hastasıydım ben de. Aklımda birkaç başvuru planım vardı ama ciddi manada ne yapacağımı ben de bilmiyordum...

 Muavinin ''bir şey alır mıydınız efendim?'' sözüyle bu derin düşüncelerden gerçekler alemine hızlı bir dönüş yapmıştım. Benim için bu sorunun cevabı hatırlamadığım zamanlarımdan beri kesin çizgilerle belliydi, bir bardak demli çay. Muavinin bardağıma dökerken gelen o buram buram kokusuyla çoktan beni benden almıştı.

 Çayımı yudumlarken diğer elime de telefonumu almıştım. Ekranda bir mesaj bildirimi vardı, bu bizim Necip'ten geliyordu. Necip demişken onu bile görmeyeli aşağı yukarı 6-7 sene oluyordu. Lise 2'de ailesiyle Ankara'ya taşınmışlardı ve ondan sonra da sanalda takılsak da gerçek dünyada hiç görüşmemiştik. Şimdi işlerinden dolayı geri dönüşler. Fotolardan falan gördüğüm kadarıyla da baya büyümüş iyice saçı sakalı salmış, bizim küçük esmer oğlan.

-Kaçta iniyosun?

-Ona göre çıkıp evden terminale geçecem.

 Bazı şeyler hiç değişmez. Yine üç beş dakikanın hesabını yapıyor, bizim oğlan. Aşırı üşengeçtir; zaten o çevreyle, o dille üşenmeyip de biraz bir şeyler yapmaya kalksa altından kalkamayacağı iş yoktu. Bir iki iş görüşmesini de zaten onun sayesinde aldım.

+15-20 dakkaya ordayım ben.

-Tamam knka ben de çıkıom şimdi o zamn.

 Yıllar sonra geri döndüğüm onca şey vardı ki her birinin mutluluğu ayrı ayrı oluyordu. Ama bilinmezlik de korkmasam da bir yandan içime ürperti veriyordu. Elimde bir belge, aklımda büyük hayaller çıkıyordum bilmeden öylece yola. Bakalım yol bizi nereye götürürse...

''Son durak Gerede, tüm yolculara geçmiş olsun!''

 Otobüsten inmemle yüzüme vuran soğuk rüzgar adeta hoşgeldin diyordu, kafamı kaldırıp gökyüzüne şöyle bi baktığımda tek yaptığım derin bir nefes çekmekti, az öteden ise bana doğru neşe saçarak gelen bir adamdan şu ses yükseliyordu:

''Mahir!''

 İşte başlıyorduk...