IŞIKLARIM

~1.BÖLÜM~

Ellerim titrerken koşuyordum , annemden sonra bunu bana nasıl yapabilmişti anlamıyorum, nefes nefese kalmamı umursamadan koşmaya devam ediyordum ayağım takıldı ve yere bi uçuş yaşadım suratımı vurmamak için ellerimden destek aldım sinirden çıldırmak üzereydim ellerimi temizleyip ağaca yaslandım sakinleşmem içim kendime biraz zaman tanıdım... yarım saatin ardından sonunda ayağa kalktım tuzlu gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim ve evime doğru yürümeye başladım sonunda vardığımda kapıyı babam açtı
"kızım nerd-" diyemeden onu susturdum
" annemden sonra nasıl yapabilirsin baba ben, ben anlamıyorum " dedim benim gibi kızarık olan ela gözlerine bakarak
" Umay güzel kızım yapma, ben senin için " gözlerimi kısarak baktım
" benim için " dedim alayla gülerek odama çıktım kapıyı sertçe kapatarak yere oturdum gözlerimi kapattım ama o görüntü gözlerimden silinmiyordu

8 YIL ÖNCE
YAZARIN ANLATIMIYLA

9 yaşındaki kızıyla evine doğru giden füsun hanımın içinde bi sıkıntı vardı çalan telefonunu açtı eşi murat bey arıyordu küçük kızının bir elinde tuttuğu tacıyla gidiyorlardı minik ellinden tutup karşıya geçtiler küçük Umay yolda düşürdüğü tacını almak için annesinin elini bıraktı ve yola koştu karşıdan hızla gelen arabadaki genç çocuk arabayı durduramıyordu füsun hanım yola koştu ve umayı sertçe kendine çekti evet umayını kurtarmıştı ama arabanın kendine çarpmasını engelleyemedi savrulan bedeninin karşısında duran Umay elindeki tacını düşürdü o gün çocukluğunu kaybetmişti Umay gözlerinin önünde kanlar içinde yatan annesinden sonra çocuk olması beklenemezdi değil mi?

ŞİMDİKİ ZAMAN

Babamı seviyordum ve onun mutluluğunu isterdim fakat bunu dışa vurcak bişey yapamazdım ben hep içine kapanık sessiz çocuklardandım çocukluğum parklarda değil, psikolog odalarında geçmişti benden mutlu olmam beklenemezdi hem annemin ölümüne sebeb olup hem de babamın mutluluğunu engelleyemezdim ama buna katlanamazdım masamın üzerinde olan telefonu aldım ve 2 ay önce gelen mesaja bir kez daha baktım bu istanbulda okumam için bir fırsattı ama ben burdan gitmeyi asla düşünmedim şimdi ise bu o kadar kötü bi fikir gibi gelmiyordu evet gidecektim aşşağı inip babamın yanına gittim koltukta oturmuş ellerini yüzüne dayamıştı yanına oturdum geldiğimi anlayıp gözlerini bana çevirdi elimdeki telefonu ona uzattım "baba ben gitmeye karar verdim, senin mutluluğunu engelleyemem, ve burda kalamam bu benim için bi fırsat ve ben gitmek istiyorum zaten son 1 yılım sende mutlu olursun biletleri alıp 3 güne kadar giderim" dedim ve ayağa kalktım gerekli açıklamayı yapmıştım telefonu elime aldım babam ayağa kalktı gözleri kızarmış ve dolmuştu
" Umay bu , bu çok büyük bi karar anlık bi sinirle pişman olacağın şeyler yapma kızım lütfen biraz daha düşün kendine zaman ver gitmek zorunda değilsin " dedi gülümsedim
" baba ben yeterince düşündüm ve kendime zaman verdim bu seninle alakalı değil benimle alakalı , şimdi eşyalarımı toplayıp en yakına uçak bileti bulmam gerek seni seviyorum baba ve gitmem benim için iyi olucak " dedim ve ona sarıldım geri çekilip odama çıktım ağlamamak için gözlerimi kıprıştırıdm telefonumu masaya bırakıp derin bi nefes aldım, yatağımın altından bavulumu çıkardım duygusuz bi insandım çocukluğumla beraber onu da kaybetmiştim değişmek istemiyordum ama beni duygusallaştıran bi babam vardı bunu istemiyordum, bazı kıyafetlerimi bavula koymaya başladım eşyalarımı koyma işlemi bitince fermuarı çektim ışıklarım için ayrı bi çanta alacaktım duvarlarındaki yastığımdaki ve bir çok yerde bulunan küçük lambalarımı elime aldım ışığı kapattım ve küçük ışıklarını yaktım çocukluğum benim travmamdı ne ışığı sevebiliyordum ne de geceye alışabiliyordum benim hayatım ışıklardı ne çok ışık verir ne de karanlığa mahkum ederdi benim hayatımda buydu ortada kalmıştım.

EVVEEEETTT

merhabalar arkadaşlar ilk bölüm olduğu için bazı hatalar ve uyuşmazlıklar olabilir ama zamanla hikaye oturur diye düşünüyorum sevgiyle kalın 💘