Χάβεργκορτ: Η επιστροφή

Κεφάλαιο είκοσι⏳

«Έλα φίλε μου, για μια ακόμα μάχη, την τελευταία» - Ντρού Χέϊτστερ

       ~ • ~

Ο έκφραση του προσώπου του Ντρου σκλήρυνε καθώς διαπέρασε τα δάχτυλα των χεριών του μέσα από τις ξανθές, πυκνές τούφες των μαλλιών του. Το μόνο αίσθημα που μπορούσες να διακρίνεις στο παγωμένο και σκληρό κοίταγμα του, ήταν καθαρός θυμός. Με μια κίνηση κλώτσησε τις πόρτες της ντουλάπας και έσπασε μια από τις λάμπες που κρέμονταν στο τοίχο. Πλέον δεν φαίνονταν η καλοσύνη που έχει σαν άτομο, στις πράξεις του. Ήταν λες και κάτι μέσα του άλλαξε, και τον έκανε να καταστρέφει κάθε αντικείμενο που υπήρχε στο πέρασμα του.

Εξέπνευσε βαριά και το βλέμμα του καρφώθηκε μεμιάς στο δικό μου. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω, τοποθετώντας το χέρι μου πάνω στον ώμο του αλλά ήταν μάταιο. Προς απογοήτευση μου, με έσπρωξε μακριά του και αποχώρησε από το δωμάτιο. Βλεφάρισα ξαφνιασμένη και έστρεψα το βλέμμα μου προς τον Τρίσταν. Σε αντίθεση με εμένα, είχε το βλέμμα του καρφωμένο στον τοίχο, και ήταν χαμένος κάπου στις σκέψεις του. Χτύπησα τα δάχτυλα του χεριού μου μεταξύ τους και αυτό του τράβηξε την προσοχή.

«Τι;» Ρώτησε καθώς έτριψε τα μάτια του

«Ο Ντρού έφυγε, καλύτερα να πάμε να τον βρούμε» απάντησα με ένα αναστεναγμό

«Που πήγε;»

«Δεν ξέρω, έξω υποθέτω, έλα, φύγαμε»

Στοίβαξα μια τούφα των μαλλιών πίσω από το αφτί μου, και εξήλθα από το σχολείο, όσο ο Τρίσταν με ακολούθησε σιωπηλός. Μόλις φτάσαμε στην αυλή, τον βρήκαμε να κοντοστέκεται δίπλα από ένα θάμνο. Είχε σταυρώσει τα χέρια του μπροστά από το στήθος, και από τον τρόπο που στέκονταν, κατάλαβα πως ήταν εκνευρισμένος. Έκανα νόημα στον Τρίσταν να κάνει ησυχία και με διστακτικές κινήσεις, βημάτισα προς την κατεύθυνση του.

Στάθηκα ακριβώς από πίσω του και με προσεκτικές κινήσεις του έπιασα τον καρπό. Τα δάχτυλα μου τυλίχθηκαν γύρω από το τρυφερό δέρμα του, και το έτριψα ελαφρώς. Λεπτό προς λεπτό ο θυμός του άρχισε να λιγοστεύει ώσπου ηρέμησε εντελώς. Αφού χαλάρωσε τελείως, στράφηκε προς τα εμένα και με αγκάλιασε σφιχτά με ένα αναστεναγμό.

«Συγγνώμη που παραφέρθηκα» ψιθύρισε

«Δεν πειράζει Ντρου. Καταλαβαίνω. Τι σου συμβαίνει;»

«Είμαι απλά εξοργισμένος με τον Ελίς, η ζωή μας είναι σαν παιχνίδι για αυτόν. Εκείνος είναι ο παίχτης και εμείς τα πιόνια του. Κουνάει τα νήματα και παίρνει πάντα αυτό που θέλει.»