SIGN 1~
"Wa'g kang mag-alala, my cousins the owner of that resort." Sabi ni Aliyah sakin.
"Manang Alicia will be watching over you in Sortee."
"Wa'g kang mag-alala Summer, sigurado akong mag eenjoy ka sa Sortee. Maganda dun!"
Panay ang kombinsi nila sa akin na maganda ang islang pupuntaha ko. At bakit ako
pupunta doon? HA~ Dahil kailangan ko raw ng break. Okay. Alam kong maganda 'tong
ideya ni mama dahil summer at talagang dapat akong mag beach. Kaya lang, hindi to two
months eh! 8 months ako dun at posibleng hahaba pa.
Ayaw ko kasing sa US kasama si Ate at Kuya dahil baka maging for good na ang pag
stay ko dun dahil pati si Mama at Papa eh sasama. Dun na lang ako sa Sortee. Di bale na
kung isla lang yun doon at maaring walang signal pero atleast diba, Pilipinas parin.
"Yeah, magtatrabaho ata ako dun."
I heard Gette laughed. "Ows? Kaya mo naman kaya yun?"
"Oo naman, sisiw lang yan. Ang problema ko eh baka mamatay ako dahil sa boredom
dun."
"Sayang naman noh, saan nga pala ang tour ng classmates mo this summer?"
"Boracay at Palawan. Kahit na di ako pupunta ng Sortee, di rin naman ako makakasama
sa kanila eh dahil binagsak ko nga lahat ng subjects ko last sem."
Yun nga ang nangyari. Nasa bus pa lang ako di na ako makahinga dahil masyadong
boring. OH NO!
Tumitingin ako sa labas ng bus habang nakikinig sa iPod ko. I glanced at my phone.
"Message!"
T'was from Kevin: Sorry last night. Are you okay now?
I stared blankly at my phone and tried to delete it. But I just couldn't.
May 289 messages siya sa phone kong hanggang ngayon eh di ko pa na delete. Eto ang
mga piling messages na galing mismo sa kanya simula nung kasagsagan ng Dave-breakup
moments ko. He comforted me and I leaned on him.
I sighed.
*It's down to this... I've got to make this life make sense... Can anyone do what I've done.
I missed life, I missed the colours of the world... Can anyone go where I am.*
I leaned on the mirror.
*'Cause now again I've found myself... So far down, away from the sun. That shines into
the darkest place.*
"Yeah, I've got to make this life make sense." Kinuha ko ang ballpen ko sa bag at isang
maliit na notebook.
I need to list my standards. Hanggang dito ba naman, iniisip ko parin ang lovelife ko?
Syempre, dahil ang root cause ng depression ko't pagkasira ng life ko eh dahil sa lovelife
na yan.
Kaya ngayon, I've gotta live by my rules! I know that in one way or another, it's my fault
because I gave in to love. Hinayaan ko ang sarili kong masira na lang dahil sa pag-ibig na
yan. Kaya ngayon, bibigyan ko ng limitations ang sarili ko. I need signs that will help me
identify the person who deserves me.
I sighed deeper, "Ano ba naman 'tong mga pinaggagagawa ko? Syempre... impossible
naman kung may isang taong makakagawa sa lahat ng signs na gagawin ko?"
AJ? Tsk. Dave. I don't know. Kevin? ... I don't know either.
TAMA! IMPOSSIBLE KUNG MAY TAONG MAKAKAGAWA SA LAHAT NG
SIGNS NA IYON KAYA KAILANGAN KO SIYANG I-IMPLEMENT PARA
MAGING IMPOSSIBLE NA SA AKING MALOKA ULIT SA ISANG LALAKI! At
dahil walang makakakuha sa signs na yun, di na ulit ako maiinlove! I WON'T BE
INLOVE AGAIN! FOR SURE. I promise!
Hinila ko ang stroller bag ko.
"Buwisit! Ang bigat. Ba't ba kasi ako lang mag-isa?" Hinila ko ng padabog ang stroller
ko hanggang sa umabot na nga ako sa barkong maghahatid sakin sa Sortee.
Huminga ako ng malalim and then I made the sign of the cross.
Number 1. I wrote.
Teka, ilang signs? 20. Hindi, 24. 24. March 24, the worst day of my life.
Inisip ko na ang mga pinakaweird na pwedeng mailista ko. 24 signs na magtuturo sa akin
sa lalaking para na talaga sa akin at di ako sasaktan. Kung sasaktan niya man ako,
makakabawi parin.
Later on, I realized that 24 is just... uh... too much. Pero ganun pa man, inubos ko parin
ito. "Mas imposible, mas maganda. Mas marami, mas sigurado." Sabi ko sa sarili ko.
White sand. Mainit. Walang buildings. At malayo sa sibilisasyon. I don't know if I'll love
this place or just plainly hate it.
*POOOOOOOOOOOOOOOOOOT~!*
"Ay poootangineeeh!" Sigaw ko habang hinabol ang hat kong galing Taiwan.
Nahulog ito't linipad ng hangin dahil sa buwisit na... ford expedition... na humarang sa
daanan ko... O baka naman ako ang humarang sa daanan nun? AH!
OMGEEE~! My hat wassss.... namatay! Nasagasaan ng buwisit.
"AHHHH~! Shuckkks!"
"Miss, is this yours?" Lumabas siya sa expedition at kinuha ang kawawa kong hat.
He handed my poor little hat to me. I can smell his scent... ANG BANGO NIYA kahit
mejo malayo pa siya. And the song in my iPod goes like this, *Because i can't sleep til
you're next to me. No i can't live without you no more. Oh i stay up til you're next to me
...*
NO! My hat's from Taiwan and his fcuk'n car hit it!
