Small Boss ~Samuel

BÖLÜM 25"NEFRET"

"Samuel'in yakınları mısınız?"demişti doktor. Kevin evet demişti.

"Hastayı yormamak ile birlikte içeri girebilirsiniz,Ah Kevin Bey daha sonra 1 fotoğraf alacağım sizden."demişti doktor. Biz de içeriye girmiştik.

"Samuel iyi misin?"dedim.

"Niye geldiniz,gidin."

"Samuel iyi değilsin."dedim.

"Sanane Vanessa,neden hep ortalığa karışıyorsun?gelme bir daha anlıyormusun. Uzaklaş benden. Senden nefret ediyorum anlasana."

"Samuel saygısızca konuşma kızı çok kırıyorsun."

"Demek kırıyorum,gidin o zaman."demişti ben ise ağlıyordum evet güçsüzce ağlıyordum.

Bu sözler çok ağırdı,iyi olayım derken beni mahfediyorlardı.

"M-merak etme Samuel,tek değilsin,ben de sana karşı nefret besliyorum. A-artık karşına çıkmayacağım."dedim ve ağlayarak oradan uzaklaştım.

Biraz deniz kenarında kalıp,eve gidecektim.

Eve gelmiştim.. kimseyi takmadan odama çıkmıştım.

"Hey Vanessa,nereye gittin acilen. Ve bu ne sen ağladın mı?"

"Eric,ben çok kötü hissediyorum. Ben artık okula gitmeyeceğim ben b-ben artık Kore'ye dönüyorum."

"Hayır Vanessa,yapma lütfen. Annem duysa çok üzülür."

"Biliyorum teyzem ile sen,bana çok iyi baktınız..
ben gittikten sonra teyzeme söyle her şeyi.. ayarladım,özür dilerim ben gidiyorum."dedim sarıldım ve ağlayarak koşa koşa gittim.

Her şey nasıl bu kadar kötü olabiliyordu,neden her şey beni buluyordu. B-ben ben yapamıyorum. Artık bitti,ben de güleceğim herkesi geride bırakacağım.

Belki de gerçek Vanessa budur,kim bilir.

Ama öyle bir yemin ediyorum ki.

Samuel senden nefret ediyorum..

Bitti artık Kore'ye eski yuvama tıpış tıpış dönecektim..

~7 yıl sonra~

Tekrardan merhaba, ben hala Vanessa'yım sadece 18 yaşımdan bu yana 7 yıl geçti.

Artık kendi kendime iyi kararlar alıyordum ve mutluydum.

Babam annemden kavga yüzünden boşanmıştı,ben ise babamla yaşıyordum. Şirkettimizi taşımıştık başka bir yere. Tam olarak şirketin başında ben vardım. Yardımcım hala Clara idi.

25 yaşındaydım,hala gençtim. 7 yıl önce okulu bırakmıştım.

Şuan bir erkek arkadaşım vardı yakında evlenmeyi planlıyorduk.

"Gel Clara."

"Efendim, Hyunsik Bey geldi."

"Ah tamam içeri gelsin."

"Canım,yine yoğun çalışıyorsun."

"Ah Hyunsik,biliyorum ama her şey geleceğimiz için unutma.Ve sen benden daha yorgunsun. Kaç haftadır yüzünü bile göremiyorum,her şey yolunda mı?"

"Evet,sadece bensiz halledemiyorlar. Her şeyde olmak zorundayım. Yakında evleneceğiz biliyorsun değil mi?"

"Canım biliyorum da sadece biraz hazır değilim.."

"Peki canım. Ah neyse ben gidiyorum,sonra gelirim."demişti Hyunsik.

Ama bana yaklaşıp dudağımdan öpecekken izin vermedim.

Şu ana kadar kimseden dudaktan öpüşmemiştim, Hyunsik itiraz etsede, hiç öpüşmemiştik. Hep bir bahane buluyordum.. Neyse ne..