Drive In (O.A. with Paul van Haver)

chapter one

"Wanneer de kans op winnen is gekomen, zal je alles moeten inzetten, dat weet je. Alles wat nog in je zit, al je kracht, al je moed, al je liefde.."

twee weken eerder

Terwijl ik op de bank voluit aan het liggen ben, komt mijn moeder, genaamd Marleen, net thuis. Ik probeer mijn ogen niet op haar te richten, maar ze pakt mijn aandacht. Ze zit naar mij te kijken alsof ik iets verkeerds heb gedaan. Ik vang haar blik op en dan gaat er een rilling door mij heen. Terwijl Sacha achter de laptop zit, speelt Matthijs met zijn speelgoed. Ik doe, zoals gewoon, niks nuttig in de ogen van mijn moeder. Maar zij heeft ook andere normen en waarden dan ik heb.

"Tess..." begint mijn moeder te mompelen, "ga je vandaag nog werken aan de thuis training?" Ik schud mijn hoofd van nee, waarop mijn moeder naast mij komt zitten op de bank. "Ik ben gewoon bang dat je het niet redt... Jij, die zelfs begint te huilen als er in de film een hond dood gaat. Ik wil dat je het haalt, doe het dan niet voor ons, maar voor... uhm... je toekomst?" Ze praat met een brok in haar keel. Ik voel dat ze het moeilijk heeft met dit onderwerp. Ze pakt mijn hand vast en kijkt weg naar beneden.  "Mam, ik kan het heus wel aan." zeg ik tegen haar om de pijn een beetje weg te drukken. 

Ondertussen heeft Sacha een kopje thee voor ons gezet en drinken we de thee beide. "Sacha gebruikte in de dagen haar verstand, haar hersenen. Waarom leer je die niet gebruiken?" vraagt mijn moeder verlegen. "Die gebruik ik voor school." zeg ik bot terug. "Ik moet keuzes maken." Ik drink de laatste slok van de thee en kijk uit het raam. Mijn moeder blijft gefocused naar mij kijken. We praten zo veel over de dagen dat ik er gek van wordt. "Vanaf nu gebruik je ze voor je training en de dagen. Goed plan?" 

Ik loop de gymzaal binnen van de training. Op de banken zitten alle tieners die uit Amstelveen mee moeten doen. Daar zit Finn ook tussen. Finn is mijn beste vriend vanaf de basisschool. Alleen hebben we nu ruzie. Ik wil het goed maken maar alles wat ik doe is fout. Daar kan ik zo gek van worden, ik word van alles beschuldigd... "Ha, Tess! Je bent een beetje laat, zeker bang?" roept hij, wanneer ik naar de banken toe loop. Ik geef hem expres geen antwoord. In mijn zwarte joggingsbroek ga ik naast Fayah, een goede vriendin, zitten. Ze zit te trillen, vanaf dag eén is zij er al van bewust dat de dagen wel eens haar dood kunnen worden. Maar daar houd ik mij niet mee bezig, nee, zeker niet. 

Trainer Julian leidt de training in met een mededeling. We moeten vanaf vandaag de rest van de weken beter ons best gaan doen omdat hij over een week een tussen rapport moet doorgeven aan F.P.T. Hij zet ons aan het werk en ik begin mijn training met salto's springen. Een van mijn favoriete onderwerpen die we behandelen op de training omdat ik daar goed in ben.

Julian loopt naar me toe. "Zo, Tess. Fijne dag gehad?" vraagt hij. Hij is maar een paar jaar ouder dan ik ben. Hij heeft een paar jaar geleden de dagen gehaald en is sindsdien trainer. Hij heeft het er nooit moeilijk mee gehad dat mensen voor zijn ogen stierven. "Uh, nee, eigenlijk niet. De moed is me in de schoenen gezonken." Ik probeer kalm te blijven. "Ach, gebeurt iedereen wel eens. Daar kom je wel overheen."

Ik kijk opzij naar de kinderen die niet gaan trainen maar hopeloos op de bank zitten. Hij zit naar me te gluren, ik zie het in mijn ooghoeken. "Zeg je alleen omdat dat je werk is. Je weet dat ik slecht ben. Mijn moeder zegt elke

 Ik kijk opzij, naar de andere kinderen die er hopeloos bij zitten op de gymbanken. Een paar jongens zitten te trainen. Er wordt veel van hen verwacht. Maar wat hier vandaag in deze gymhal zit, is maar één zestiende deel wat er zou komen wanneer de dagen beginnen. "Zeg je alleen omdat dat je werk is. Je weet dat ik slecht ben. M'n moeder zegt het elke dag tegen me: gebruik je verstand." Hij legt z'n hand op mijn schouder. "Tess, dat is totaal niet waar. Dat weten we beide. Onder druk doe je dingen misschien juist wel verstandig. Dat testen we morgen."